Γιατί τ' όνειρο ζει στη σιωπή...

Αρχές... μέσα... δεκαετίας του '70, Δεν μπορώ με ακρίβεια να προσδιορίσω το έτος, αλλά τα χρώματα και οι εικόνες παραμένουν ζωντανές στο μυαλό μου. Ήταν η εποχή της ασπρόμαυρης τηλεόρασης, της ασπρόμαυρης φωτογραφίας και των έγχρωμων ονείρων. Στη Βασιλέως Κωνσταντίνου στο Χαϊδάρι, (σημερινή Στρατάρχου Καραϊσκάκη), εκεί που σήμερα είναι το βιβλιοπωλείο Εν πλω, υπήρχε μια υποτυπώδης έκθεση αυτοκινήτων στης οποίας την τζαμαρία κόλλαγα κάθε βραδάκι το παιδικό μουτράκι μου γράφοντας πάνω στο τζάμι με το δάχτυλο και τους υδρατμούς των χνότων μου το μεγάλο μου όνειρο, που ήταν ολοζώντανο μέσα στην έκθεση, αλλά ποτέ δεν τόλμησα να σπρώξω την πόρτα και να μπω μέσα να το αγγίξω.

Ατέλειωτες ώρες ξεροστάλιαζα και την καμάρωνα... Ήταν μια Alfasud 5m πράσινη (λαχανί), που φάνταζε σημερινή Ferrari μπροστά στους σκαραβαίους, τα 500ράκια και τα αστεία γιαπωνέζικα της εποχής. Πάντα τη θυμάμαι, πάντα την αγαπώ κι ας μην την απόκτησα ποτέ, όπως αγαπώ και θαυμάζω όλα τα αυτοκίνητα εκείνης της εποχής... Ίσως περισσότερο και από τις πολυτελείς κατασκευές που οδηγώ σήμερα...