Ξημερώνει Χριστούγεννα!!!

Ξημερώνει Χριστούγεννα με τον Παπαδιαμάντη... 

Του Νώντα Σκοπετέα

Ξημερώνει Χριστούγεννα! Η βελέντζα βαριά θερμαίνει όσο γίνεται τα παιδικά ονείρατά μας. Το τρίξιμο της πόρτας ακούστηκε απ' τις τέσσερις. Ήταν η μάνα με το μαγκάλι. Τ' άφησε πλάι στο παράθυρο να σπάσει λίγο το κρύο του μικρού μας δωματίου. Τα κεφάλια μας χωμένα, ούτε που τολμάνε να συναντηθούν με την παγωμένη ατμόσφαιρα...

Ξημερώνει Χριστούγεννα! Σε λίγο η καμπάνα θα χτυπήσει πέντε. Κι αυτό ήταν το πιο καρτερικό μας σύνθημα. Από μικροί το προσμέναμε να μας πάρει ο πατέρας αχάραγα στην εκκλησιά. Και κείνη τη χρονιά θα πηγαίναμε μαζί του μέσα στη βαθιά νύχτα, φορώντας τα κυριακάτικά μας, τους μάλλινους σκούφους και τα γάντια. 

-Άσε με λίγο ακόμα καλέ μάνα! Βγάλανε γάλα τα πόδια μου χθες βράδυ με τα κάλαντα! Τέσσερα χωριά γυρίσαμε! Ρούγα για ρούγα δεν αφήσαμε ατραγούδιστη. 

Και αυτή όλο καλοσύνη και χαρά γιορτινή αρχίνισε να λέει μια ιστορία. Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο της... Για τον παπά Φραγκούλη έναν παπά νησιώτη που χρόνια πριν με χιονοθύελλα και κύματα άγρια παραμονή Χριστουγέννων αψήφισε κινδύνους και τον χειμώνα τον βαρύ και πήρε την παπαδιά του και τον Σπύρο το παιδάκι του. 

-Δώδεκα χρονών σαν και σένα αγόρι μου! Και άλλους αντρειωμένους δεκαπέντε νοματέους, την θειά τη Μαλαμώ και τον Κυρ Αλεξανδρή τον ψάλτη και πήγαν να λειτουργήσουν ένα εκκλησάκι του Χριστού πάνω σ' ένα ψηλό κάστρο. Και τα κατάφεραν και το λειτούργησαν την ημέρα της γιορτής του και ευχαρίστησαν τον Θεό! Σήκω και συ τώρα ακριβέ μου... εσύ λίγα μέτρα έχεις να κάνεις ως την εκκλησιά. Άντε να πάρεις και συ τον μισθό σου!

-Τι μισθό καλέ μάνα, θα με πληρώσουν κιόλας; 

-Αμή! και θα ναι διπλός ο μισθός σου άμα πας και ακούσεις από τον παπά μας το: Δεύτε ίδωμεν πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός... Άντε να τον δεις και συ εφέτος παληκάρι μου. Άντε και έρχομαι και γω ξωπίσω σας.

Έχουν περάσει χρόνια πολλά από τότε... 

Ξημερώνει Χριστούγεννα και εγώ σε αυτήν την όντως άγια νύχτα τους, θυμάμαι και αποζητώ τον Κυρ Αλεξανδρή τον ψάλτη, τον περιθωριακό αυτόν εραστή του Παραδείσου. Tον γλυκύτατο και ταπεινό σαν τον Χριστό κοσμοκαλόγερο. Και ανεβαίνω με όλους τους περήφανους φτωχούς και ταλαιπωρημένους απ την ζωή ήρωές του στον Χριστό στο κάστρο. Κι ανάβω μαζί τους τα καντηλάκια να φωτιστούν οι παραπονεμένοι Άγιοι των τοίχων και του περίτεχνου τέμπλου. Και σιγοψιθυρίζω τις κατανυκτικές καταβασίες. Εκεί δίπλα του. 

Ξημερώνει Χριστούγεννα! Ο Κυρ Αλέξανδρος με περιμένει και φέτος. Σε λίγο θα βρεθεί σε κάθε μικρό ξεχασμένο και αλειτούργητο για καιρό εκκλησάκι του βλογημένου τούτου τόπου. Και θα ψάλλει σαν την πρώτη του φορά τότε που ήτανε παιδί και στο Ιερό βρισκόταν ο παπάς πατέρας του, ο Αδαμάντιος Εμμανουήλ, για το πιο ξένο και παράδοξο μυστήριο της Αγίας μας Πίστης. Και όσο ο Θεός θα με αξιώνει να ξημερώνομαι στην γέννησή Του, νύχτα βαθιά θα βγαίνω να συναντήσω τον αλαφροΐσκιωτο Άγιο των Γραμμάτων μας.

Χριστούγεννα χωρίς αυτόν, μοιάζουν Χριστούγεννα δίχως Χριστό!

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους!