Οδοιπόρος στο Άγιο Όρος μιας άλλης εποχής!!!

Εβδομάδα της διακαινησίμου του 1981. Ταξιδεύουμε ολονυκτίς με το υπεραστικό λεωφορείο για Θεσσαλονίκη. Το πρωί φτάνουμε, και με άλλο λεωφορείο διασχίζοντας τη Χαλκιδική και κατεβαίνοντας τον ομιχλώδη Χολομώντα με μια στάση στην Αρναία για σουβλάκι καλαμάκι, κατευθυνόμαστε στο Άγιο Όρος. Οδοιπόρος στο Άγιο Όρος μιας άλλης εποχής. Λιγοστές οι ξεθωριασμένες φωτογραφίες εκείνης της εποχής, αλλά άσβεστες οι αναμνήσεις. Δεν ξέρω εάν ο Θεός μού το επιτρέψει και πάλι... Μάλλον όχι, αν και ποτέ δεν πρέπει να λέμε όχι. Ξεφυλλίζοντας ένα παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες μπήκα στον πειρασμό να κάνω αυτό το μικρό αφιέρωμα στο blog. Το Άγιον Όρος που εγώ και η μικρή παρέα μου γνωρίσαμε τότε, δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που βλέπω στις σημερινές φωτογραφίες και τα ντοκιμαντέρ. Δεν έχει καμιά σχέση με αυτά που μου διηγούνται οι φίλοι που τα τελευταία χρόνια το ανακάλυψαν. Τότε δεν υπήρχε ρεύμα, τηλέφωνο, αυτοκίνητα, δρόμοι, δεν υπήρχαν οι συνεχείς ροές των χιλιάδων επισκεπτών. Ανακάλυπτες τις Μονές και τις Σκήτες πεζοπορώντας. Κάποιες φορές χρησιμοποιούσες μικρές βάρκες που χόρευαν έναν τρελό χορό στα κύματα και με δυσκολία έδεναν στους αρσανάδες των Μονών. Τρία αυτοκίνητα θυμάμαι είχαμε συναντήσει όλες τις ημέρες της φιλοξενίας μας. Τα τζιπάκια της Χωροφυλακής και του Δασαρχείου και ένα Unimog φορτωμένο ξύλα που έστεκε σαν λελέκι πάνω στα ψηλά ελαστικά του στο προαύλιο, δεν θυμάμαι ποιας Μονής. Ζήσαμε τη διαφορετική φιλοξενία σε Ιδιόρρυθμες και Κοινόβιες Μονές και μας εντυπωσίασαν οι Μοναχοί στις Σκήτες. Απερίγραπτες ανατολές και ηλιοβασιλέματα, μελωδικές αγρυπνίες με το φως των κεριών και των καντηλιών. Λουκούμι, καφές και ποτό στην υποδοχή. Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου στην Τράπεζα με τα μοναδικά, κι ας ήταν νηστήσιμα, φαγητά. Κοφτό βραστό μακαρονάκι με λευκό ζωμό και ταχίνι, ίσως το νοστιμότερο φαγητό που έχω φάει και που ποτέ δεν κατάφερα να παρασκευάσω στο σπίτι. Πρώτο δείπνο στη Μονή και να περιμένουμε απο σεβασμό να τελειώσει ο Μοναχός τα ιερά κείμενα που διάβαζε... Μάλλον δεν πεινάτε μας είπε ο Ηγούμενος, δίνοντας την άδεια που περιμέναμε για να πέσουμε με τα μούτρα στο φαγητό. Τρώμε τώρα και θα μας συνοδεύει ο αδελφός διαβάζοντας κείμενα και προσευχές... Που να το ξέραμε! Οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν κι εμείς νιώθαμε αποκομμένοι από παντού. Δεν υπήρχε τρόπος επικοινωνίας και όταν βρεθήκαμε στην Ουρανούπολη όλα μας φαίνονταν πεζά... ασήμαντα! Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη για να μπορέσει ο εγκέφαλος να κάνει επανεκκίνηση. Το ταξίδι εκείνο δεν είχε καμιά σχέση με τις εξορμήσεις που προγραμματίζουμε και διοργανώνουμε όλοι στις μέρες μας. Ένα μικρό καρό σακίδιο στους ώμους και μια νάιλον σακκούλα στο χέρι οι μοναδικές αποσκευές. Ένα ζευγάρι καταταλαιπωρημένες ελβιέλες στα πόδια για τις πεζοπορίες... Όλα φτωχικά κι απέριττα, μα ήμασταν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, και κάναμε όνειρα, όνειρα, όνειρα... και προσευχόμαστε γι αυτά τα όνειρα! Και αν σήμερα αναπολώντας όλα αυτά με ρωτήσετε τι μου λείπει από τότε, θα σας πω ότι μου λείπει ο συνοδός μας που έφυγε νέος, που πρόλαβε και άφησε σπουδαίο έργο, και που θα μπορούσε για πολλά χρόνια ακόμα να προσφέρει με τη σεμνότητα και την ανιδιοτέλεια που το έκανε. Πατέρα Ειρηναίε Γεωργαντή, καλέ μου φίλε, καθηγητή και Πνευματικέ, θα σε θυμάμαι όσο ζω. Είχες δίκιο σε όσα μου έλεγες, σε όσα με παρότρυνες, αλλά εγώ δεν ήμουν ώριμος να τα δεχθώ. Μεσίτευσε για εμένα, για όλους εμάς, που στης ζωής το πέλαγο, τα κύματα μας κτυπούν αλύπητα και δεν μας αφήνουν σε ησυχία!           

Μονή Ιβήρων

Μονή Σταυρονικήτα

Μπάνιο στο ενδιάμεσο της διαδρομής από Μονή Διονυσίου στη Μονή Παύλου

Μονή Παύλου

Νέα Σκήτη

Σκήτη Αγίας Άννης

Δάφνη