Στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά στα Μετέωρα!!!

Η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά ήταν το πρώτο από τα έξι επισκέψιμα Μοναστήρια που επισκεφθήκαμε στα Μετέωρα κατά το πρόσφατο οδοιπορικό μας.

Ο βράχος πάνω στον οποίο χτίστηκε το μοναστήρι είναι πολύ μικρός σε έκταση και στενόχωρος στο πλάτωμα της κορυφής του. Αυτό επηρέασε την κατασκευή των κτιρίων της μονής, που αναγκαστικά δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί σε έκταση. Έτσι ως τελική λύση χρησιμοποιήθηκαν τα αλλεπάλληλα πατώματα και η συγκρότηση της μονής έγινε σε 3 ορόφους.

Δεν έχουμε πολλά στοιχεία για το πότε κτίστηκε το μοναστήρι ούτε γραπτές πηγές. Αν λάβουμε υπόψη τα λίγα υπολείμματα τοιχογραφιών του 14ου αιώνα στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου, που βρίσκεται στον πρώτο όροφο, η ασκητική ζωή στον βράχο του Αγίου Νικολάου πρέπει να άρχισε στις πρώτες δεκαετίες του 14ου αιώνα. Το μοναστήρι ανακαινίστηκε ριζικά το 1510 και κτίστηκε από τα θεμέλιά του το σημερινό καθολικό, δηλαδή ο ναός του Αγίου Νικολάου, από τον Άγιο Διονύσιο, που ήταν μητροπολίτης Λαρίσης, και τον ιερομόναχο Νικάνορα, που ήταν έξαρχος Σταγών. Από τις αρχές του 1900 το μοναστήρι εγκαταλείφθηκε και άρχισε να ερειπώνεται. Στη δεκαετία του 1960 το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου αναστηλώθηκε και ανακαινίστηκε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Μέχρι το 1982 έμενε σ’ αυτό ο πατήρ Παλαμάς. Όταν όμως αυτός αναγκάστηκε να φύγει, το μοναστήρι έκλεισε για 15 χρόνια. Άνοιγε μόνον τα καλοκαίρια από τους ιερείς της Καλαμπάκας για τους τουρίστες. Άρχισε ξανά να λειτουργεί το 1997.

Δεν είναι εξακριβωμένο πού οφείλει την ονομασία αυτή το μοναστήρι. Ίσως ήταν το επώνυμο ενός εκ των κτητόρων του μοναστηριού, του ιερομόναχου Νικάνορα, ή κάποιου παλαιότερου κτήτορα, που θα πρέπει να τοποθετηθεί χρονικά στον 14ο αιώνα. Επικρατέστερη όμως φαίνεται η εκδοχή ότι η ονομασία οφείλεται στη θέση της μονής, γιατί προσφέρει σωματική και πνευματική ανάπαυση, ξεκούραση και γαλήνη σε κάθε άνθρωπο, είτε είναι μοναχός είτε είναι επισκέπτης και ταπεινός προσκυνητής του μοναστηριού.

Όπως και στα άλλα μοναστήρια η ανάβαση στον βράχο του Αγίου Νικολάου γινόταν με ανεμόσκαλα και με το παραδοσιακό δίχτυ, το οποίο όμως αργούσε λόγω του μεγάλου ύψους που έχει ο βράχος. Έτσι πολύ αργότερα έγιναν οι κτιστές σκάλες στον βράχο. Σήμερα η ανέλκυση πραγμάτων γίνεται με ηλεκτρισμό.

Δεν έχουμε καμία πληροφορία για το πόσους μοναχούς φιλοξενούσε το μοναστήρι παλιά. Σήμερα μένει σ’ αυτό ένας μοναχός, ο ηγούμενος αρχιμανδρίτης Πολύκαρπος Βενέτης.

Το καθολικό της μονής, ο ναός του Αγίου Νικολάου, καλύπτει ολόκληρο τον δεύτερο όροφο. Αποτελείται από έναν μικρό ναό, σχεδόν τετράγωνο, ακανόνιστο όμως και παράγωνο εξαιτίας της στενότητας του βράχου. Έχει μικρό τρούλο στο κέντρο της στέγης, σκοτεινό και χωρίς παράθυρα, αφού έπρεπε να χτιστεί επάνω ο τρίτος όροφος. Πριν από το ναό υπάρχει νάρθηκας, που είναι πιο ευρύχωρος από τον κυρίως ναό.

Το καθολικό της μονής αγιογραφήθηκε το 1527 από τον περίφημο κρητικό ζωγράφο Θεοφάνη Στρελίτζα, που τότε ίσως ήταν μοναχός. Κάτω από κάθε αγιογραφία που έφτιαχνε έβαζε το μονόγραμμα του Χ. Μ. Η αγιογράφηση του καθολικού της μονής του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά αποτελεί το παλαιότερο επώνυμο έργο του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη και αρχηγέτη της Κρητικής Σχολής. Οι τοιχογραφίες του καθολικού έχουν όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανεπανάληπτης τέχνης του: ευγένεια, ζωντάνια, χρώματα φωτεινά. Ξεχωρίζουν οι παραστάσεις της Άκρας Ταπεινώσεως του Κυρίου, της Δεομένης Παναγίας, του Ιωνά που βγαίνει από το στόμα του κήτους, της Λειτουργίας των Αγγέλων και της Δευτέρας Παρουσίας. Φαίνεται ότι πρώτη φορά ο Θεοφάνης επιχείρησε και έφτιαξε τόσο μεγάλο έργο. Έτσι οι τοιχογραφίες του ξεπερνούν κάθε προσδοκία αφήνοντας άναυδο και τον πιο απαιτητικό φιλότεχνο. Και είναι οι μόνες, όπως είπαμε, που φέρουν την υπογραφή του, ενώ αυτές που φιλοτέχνησε σε άλλες μονές και ιδιαίτερα στο Άγιον Όρος είναι ανυπόγραφες.

Στον πρώτο όροφο της μονής υπάρχει το πολύ μικρό εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου που έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί διατηρεί λίγα υπολείμματα παλαιών τοιχογραφιών του 14ου αιώνα. Επίσης υπάρχει και η κρύπτη, όπου παλαιότερα φυλάγονταν οι κώδικες και τα κειμήλια της μονής.

Στον τρίτο όροφο βρίσκεται η παλιά τράπεζα του μοναστηριού διακοσμημένη και με τοιχογραφίες. Η τράπεζα σήμερα έχει ανακαινιστεί και χρησιμεύει ως επίσημος χώρος υποδοχής. Επίσης εδώ υπάρχει το οστεοφυλάκιο της μονής και το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου που έχει ανακαινιστεί και αυτό.

Επειδή το μοναστήρι έμεινε πολλά χρόνια κλειστό, δεν υπάρχουν εδώ χειρόγραφα. Έχουν μεταφερθεί στην Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου. Εκεί συντηρήθηκαν και βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση. Τα κατέγραψε ο κ. Δημήτριος Σοφιανός. Με την ολοκλήρωση των εργασιών στη Μονή θα μεταφερθούν σε λίγο καιρό ξανά εδώ στον Άγιο Νικόλαο.

Σε όλα τα μοναστήρια υπάρχει το «τάλαντο» με το οποίο καλούνται οι μοναχοί.

Το τάλαντο μας πάει πίσω στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Νώε πριν από τον κατακλυσμό είχε ένα ξύλο που το χτυπούσε, για να πάνε τα ζώα στη κιβωτό και να σωθούν. Έτσι σήμερα το ξύλο αυτό, το τάλαντο, χτυπάει για να έρθουν οι μοναχοί της νέας κιβωτού, δηλαδή του μοναστηριού, να συμμετάσχουν στις ιερές ακολουθίες δοξολογώντας τον Θεό και ζητώντας να σωθούν.

Το «αρχονταρίκι» της Μονής είναι ο χώρος υποδοχής, κάτι σαν το σημερινό σαλόνι. Έχει σημασία, γιατί σ’ αυτόν τον χώρο υποδέχονται τους ανθρώπους σαν άρχοντες. Από εδώ πήρε την ονομασία το αρχονταρίκι. Παλιά στον χώρο αυτόν οι μοναχοί έπλεναν τα πόδια των επισκεπτών.