Έχω ξαναγράψει πως η Μεσσηνία είναι ανεξάντλητη και κάθε χρόνο μου επιφυλάσσει και από μια καινούργια έκπληξη. Από το 1978 που ξεκίνησα να την ανακαλύπτω ταξιδεύοντας οδικώς, μέχρι σήμερα, διαπιστώνω πόσο λίγο την ξέρω. Μετά την περσινή έκπληξη που ήταν η γέφυρα Ντεμπρίζ στο Στρέφι, φέτος λίγο έξω από την Ανδρούσα σε ένα παρόμοιο τοπίο από λόφους με ελαιόδενδρα, συκιές και αμπέλια, στη μέση του πουθενά, ανακάλυψα το Βυζαντινό Ναό της Σαμαρίνας. Στην Ιερά Μονή Σαμαρίνας, όπως μας είπε κάτοικος της περιοχής, γίνεται λειτουργία δυο φορές το χρόνο. Της Ζωοδόχου Πηγής και της Μεσοπεντηκοστής. Η πρώτη εντύπωση βλέποντας το Ναό είναι ότι έχει κτισθεί με απομεινάρια αρχαιότερων κτισμάτων της περιοχής (κάστρων ή αρχαίων ναών).
Ιερά Μονή Σαμαρίνας
Κοντά στα χωριά Καλογερόρραχη και Ελληνοεκκλησιά του Δήμου Ανδρούσης, υπάρχει βυζαντινός Ναός αφιερωμένος στην Υπεραγία Θεοτόκο, τη Ζωοδόχο Πηγή (SANTA MARIE), που τελικά στο στόμα του λαού και χάριν ευφωνίας έγινε Σία, έπειτα Σαμαρία και τέλος Σαμαρίνα.
Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή ότι είναι αφιερωμένος στην Οσία Μαρία την Αιγυπτία.
Ο Ναός αυτός είναι κτίσμα στο τέλος του 12ου μ.Χ. αιώνα, «εγγεγραμμένος σταυροειδής δικιόνιος στηρίζων τον τρούλλον του δυτικώς εις δύο μαρμαρίνους κίονας και ανατολικώς εις δύο τοίχους, οι οποίοι φέρουν τον τρούλλον εγγύτερον προς το Αγιον Βήμα» και είναι το πιο καλοδιατηρημένο βυζαντινό μνημείο του Νομού Μεσσηνίας.
Από τις σωζόμενες τοιχογραφίες του ενδιαφέρον παρουσιάζουν η Πλατυτέρα στην κεντρική κόγχη του Αγίου Βήματος, που έγινε με πρότυπο τη μνημειώδη ψηφιδωτή Πλατυτέρα της Αγίας Σοφίας στην Πόλη, και κάτω απ' αυτή ο υπέροχος Επιτάφιος της Σαμαρίνας, που παριστάνει το Χριστό εξηπλωμένον επί τεταμένης λευκής σινδόνος.
Η Σαμαρίνα που ήταν από την ίδρυσή της γυναικείο μοναστήρι, είναι χωρίς μοναχές από αιώνες και αποτελεί Μετόχι της Ιεράς Μονής Βουλκάνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου