Πολύ καλός φίλος, επιστήμων και πρώην αξιωματικός του στρατού, εξαίρετο μέλος της τοπικής κοινωνίας του Χαϊδαρίου, με συνάντησε προχθές σε γνωστό στέκι της πόλης και ανταλλάξαμε δυο λόγια. Γνωρίζοντας την κοινωνικοπολιτική διαδρομή μου όλα αυτά τα χρόνια, και τις δημόσιες τοποθετήσεις μου, κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι, γυρίζει και μου λέει:
Απογοητεύθηκες κι εσύ. Διαβάζω το blog. Όλο φαγητά και εκδρομές βλέπω. Σε καταλαβαίνω...
Να λοιπόν που κάποιοι πάντα διαισθάνονται, πάντα καταλαβαίνουν...
Και αν τελευταία το παρακάνω με κάποια post στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν είναι γιατί υιοθετώ αυτού του είδους τις πρακτικές. Είναι γιατί θέλω να δείξω σε αυτούς που πρώτοι τις χρησιμοποίησαν, ότι είναι πολύ εύκολο και κατά περίσταση, ο καθένας μας να συμπεριφέρεται έτσι, και να τα κάνουμε όλα ζούγκλα γύρω μας!
Βιαιοπράγησαν, προπηλάκισαν, μας αποκάλεσαν Γερμανοτσολιάδες και Μερκελιστές, δοσίλογους και τσιράκια των δανειστών, μας είπαν ότι σταθήκαμε στα τέσσερα, μας επέβαλαν αποκλεισμούς, μας αδίκησαν κατάφωρα εντέλει, χωρίς στο κάτω-κάτω της γραφής εμείς να έχουμε πάρει τις οποιεσδήποτε αποφάσεις, μόνο και μόνο επειδή ανήκαμε σε κάποιο πολιτικό χώρο, όπως όλοι άλλωστε κάπου ανήκουν, για να έρθουν κατόπιν οι ίδιοι και να πράξουν χειρότερα από αυτά που κατηγορούσαν, μετατρέποντας ακόμα και το συντριπτικό ΟΧΙ του κυρίαρχου λαού σε ΝΑΙ.
Να πράξουν χειρότερα και να επιθυμούν να παραμείνουν στο απυρόβλητο. Γιατί η φασίζουσα αριστερή νοοτροπία τους, θεωρεί εαυτούς δημοκράτες και όσους είναι απέναντί τους φασίστες. Και ας αντιστάθηκαν κάποιοι από εμάς με ανιδιοτέλεια, χασούρα και προσωπικό κόστος, περισσότερο από αυτούς, στις πολιτικές εξαθλίωσης που επέβαλαν οι πολιτικές παρατάξεις στις οποίες ανήκαμε. Εμείς ήμασταν φασίστες και χρυσαυγίτες κι αυτοί που με ιδιοτέλεια και εκλογικό σχεδιασμό το έπρατταν, ήταν λαϊκοί αγωνιστές.
Εγώ με όσα δημόσια τους έχω σούρει αυτό το διάστημα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πήρα τη ρεβάνς έναντι αυτών που κάποτε καταλόγιζαν και μάλιστα ότι την πήρα με ευρύ σκορ. Όμως δεν έχουν τσίπα και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να απαλλαγούμε από τους έγχρωμους φακούς των κομματικών γυαλιών μας και να δούμε από κοινού τι θα γίνει με αυτόν τον έρμο τόπο. Αλλά όπως λέει και η λαϊκή σοφία, στου κουφού (και στου φανατισμένου) την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Ακόμα δεν έχουν καταλάβει το έγκλημά τους, ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι ζιζάνιο έσπειραν στη χειμάζουσα ελληνική κοινωνία, ακόμα δεν έχουν καταλάβει τον διχασμό που επέβαλαν.
Θα μπορούσε η σημερινή ανάρτηση στο blog να ήταν τίτλος τέλους και αποχαιρετισμός. Αλλά δεν είναι. Δεν είναι ακόμα τουλάχιστον.
Τα σέβη μου στρατηγέ, ελπίζω να ανακτήσουμε την παλαιά δυναμική μας αν και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν μας κάνει και τόσο αισιόδοξους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου