Επίσκεψη στο "μπουρδέλο" της Κυπαρισσίας!!!

Εάν για κάτι έχουμε μετανιώσει, είναι το ότι δεν επισκεφθήκαμε τα προηγούμενα καλοκαίρια το Τρενοτεχνείο του Νίκου Καλογερόπουλου στην Κυπαρισσία.

Παρά τα δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα και τις εκατοντάδες επισκέψεις μας σε όλη τη Μεσσηνία, θες ο κακός προγραμματισμός, θες ότι επικράτησε η λογική του «Ες αύριον τα σπουδαία», θες ότι πιστέψαμε ότι το όνειρο θα είχε παντοτινή διάρκεια, δεν καταφέραμε να παρακολουθήσουμε παράσταση του αγαπημένου μας καλλιτέχνη!

Αυτή η διαρκής αναβλητικότητα τις περισσότερες φορές είναι ό,τι χειρότερο στη ζωή του καθενός μας…

Πριν λίγες μέρες, οδεύοντας προς Φιλιατρά αυτή τη φορά για να δούμε και να φωτογραφίσουμε το φράγμα, κάναμε μια στάση στην Κυπαρισσία για να πάρουμε μια ιδέα του χώρου που εκτυλίχτηκε αυτή η τρέλα του Τρενοτεχνείου!

Αυτό που μας έβαλε στην πρίζα ήταν η πρόσφατη συνέντευξη του Νίκου Καλογερόπουλου που την εκλάβαμε ως τίτλο τέλους του εγχειρήματος…

Στην τρέλα μου χρωστάω ότι αποφάσισα να κάνω το Τρενοτεχνείο. Και το πληρώνω τώρα, γιατί οικονομικά με έχει βάλει μέσα. Ήθελα να κάνω κάτι που έλειπε από τον τόπο μου. Ήταν λάθος όμως που πήγα να το κάνω εκεί. Έπρεπε να το κάνω στην Καλαμάτα ή κάπου αλλού εκεί γύρω. Διότι προφανώς οι ντόπιοι δεν το είχαν ανάγκη. Και τα πήρα στο κρανίο. Μην κοιτάς που στις συναυλίες είναι 2 και 3 χιλιάδες κόσμου. Τις άλλες μέρες βάραγα μύγες. Τους είχα ταινίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις και τους τα είχα τσάμπα! Δεν πάταγε κανένας και κατάλαβα ότι είχα πατήσει πεπονόφλουδα. Και στις συναυλίες μη φανταστείς ότι είναι ντόπιοι, έρχονται πολλοί παραθεριστές. Μετά από κάθε συναυλία όμως οι 3 χιλιάδες κόσμου θα απλωθούν στην Κυπαρισσία, στα μαγαζιά, τα μπαράκια, τις καφετέριες, τις πιτσαρίες, τα ξενοδοχεία, δηλαδή δουλεύει όλη η πόλη. Ε, λοιπόν, ο δήμαρχος δεν έχει περάσει καν να πει ένα γεια. Δεν είναι ντροπή αυτό;

Το Τρενοτεχνείο πριν κάνω εγώ τα δικά μου, πριν το φτιάξω, ήταν μπουρδέλο. Παρατημένο, διαλυμένο, μπουρδέλο σου λέω, απαγορευμένη περιοχή, δεν πλησίαζε κανείς. Πήρα λοιπόν αυτό το χώρο και τον έκανα κουκλί. Είχα ευτυχώς την ιδέα από την αρχή να τραβήξω υλικό, που δείχνει πως από μπουρδέλο έγινε μουσείο. Έχω 60-70 ώρες υλικό, με τις μπουλντόζες, τα σκουπίδια, πως φτιάχναμε ένα - ένα τα πραγματάκια που βάλαμε εκεί μέσα. Αν το τελειώσω ποτέ αυτό το ταινιάκι, έχω στο μυαλό μου κι έναν υπέρτιτλο, από ένα κομματάκι του Ελύτη, που λέει: «Ώσπου τέλος ένιωσα κι ας με έλεγαν τρελό, ότι από ένα τίποτα γίνεται ο παράδεισος».