Τον προηγούμενο μήνα έχουμε καθίσει στην Aquarella της Καρδαμύλης και παρατηρούμε τους τουρίστες να πίνουν ένα δροσιστικό ποτό απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα στον Μεσσηνιακό κόλπο. Όταν ήρθε η σειρά μας να παραγγείλουμε, ρωτήσαμε τον σερβιτόρο τι είναι αυτό που πίνουν οι ξένοι. Σπιτική λεμονάδα μας είπε και παραγγέλνουμε κι εμείς δύο. Ναι, αλλά των ξένων έχει μέσα και τζίντζερ μας προλαβαίνει ο σερβιτόρος. Αφού έτσι την πίνουν οι ξένοι τη λεμονάδα, βάλε και σε εμάς, ήταν η απάντηση…
Ήρθαν οι σπιτικές λεμονάδες μας με το τζίντζερ και ανεβάζοντας τη φωτογραφία στο facebook ακολουθεί ένας διάλογος με τους φίλους μας για να μας πει ένας από αυτούς ότι το ποτό που πίναμε, οι Κερκυραίοι το λένε Τσιτσιμπύρα και είναι εξπέρ στην κατασκευή του…
Πράγματι, επιστρέφοντας στην Αθήνα το αναζητήσαμε και το βρήκαμε εμφιαλωμένο από μια Κερκυραϊκή βιοτεχνία αναψυκτικών, ενώ ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκαμε την ιστορία του που μετράει πάνω από ενάμιση αιώνα ζωής στη χώρα μας:
Καλοκαίρι στην Κέρκυρα του 1860. Οι Άγγλοι άρχοντες του νησιού κατηφορίζουν στην πλατεία Λιστών, που υποδηλώνει την παρουσία όσων είναι γραμμένοι στις λίστες με τους τοπικούς αξιωματούχους. Κάνουν τη βόλτα τους στη γραφική γειτονιά, συζητούν τα νέα του νησιού και γεύονται το αγαπημένο τους αναψυκτικό με τζίντζερ, την τσιτσιμπύρα (ginger - beer). Η συνταγή προέρχεται από την Αγγλία, ωστόσο, ορισμένοι Κερκυραίοι μαθαίνουν να παρασκευάζουν το «βασιλικό αναψυκτικό». Το 1864, η αγγλική κυριαρχία τερματίζεται, οι Άγγλοι φεύγουν από το νησί, αλλά η τσιτσιμπύρα παραμένει. Οι μετρημένοι στα δάχτυλα παρασκευαστές της παίρνουν άδεια και αρχίζουν να τη σερβίρουν στα καφενεία. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1920, ο Χριστόφορος Χειμαριός αποφασίζει να οργανώσει τη δουλειά και έτσι δημιουργεί ένα εργαστήριο για την παραγωγή του πρώτου αναψυκτικού της Κέρκυρας. «Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε γκαζόζα. Ο θείος μου αποφάσισε να ξεκινήσει τη δουλειά οργανωμένα και έτσι έφτιαξε ένα εργαστήριο. Εγώ με τη σειρά μου συνέχισα την οικογενειακή παράδοση, πήρα το εργαστήριο και το 1975 έφτιαξα μια βιοτεχνία» λέει ο Γιώργος Χειμαριός. Όπως εξηγεί, το τζίντζερ ή αλλιώς πιπερόριζα, «κατάγεται» από την Ασία, όπου ονομαζόταν Ζιγγίβερι ή Ζιντεμέλ. Οι Ισπανοί το μετέφεραν στην Αμερική, όπου έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές ενώ χρησιμοποιείται ευρύτατα και στην Ευρώπη. Το τζίντζερ βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος, δρα κατά της ναυτίας, είναι αντιπυρετικό, αντισηπτικό και αντιεμετικό ενώ διαθέτει και αφροδισιακές ιδιότητες. Η τσιτσιμπύρα από την πλευρά της έχει όλα τα παραπάνω. Επιπλέον, αφρίζει αλλά δεν έχει ανθρακικό. Είναι δροσιστική αλλά δεν είναι μπύρα. Ωριμάζει μέσα στο μπουκάλι της αλλά δεν έχει καμία σχέση με το ζύθο. Αποτελείται από τζίντζερ, φρέσκο λεμόνι, ζάχαρη και νερό τα οποία «ζυμώνονται» στα καζάνια της μικρής βιοτεχνίας για να παράγουν ένα πιπεράτο και τονωτικό αναψυκτικό με λεμονάτη γεύση. «Η πρώτη ωρίμανση γίνεται μέσα στο καζάνι, όσο τα υλικά ανακατεύονται για να «δέσουν» και η δεύτερη ολοκληρώνεται μέσα στη φιάλη όπου το αναψυκτικό μένει για πέντε μέρες μέχρι να αποκτήσει την αυθεντική του γεύση» σημειώνει ο κ. Χειμαριός, ο οποίος δεν χρησιμοποιεί συντηρητικά στην παρασκευή της τσιτσιμπύρας, όπως οι συνάδελφοί του στην Αγγλία και την Αυστραλία. Η τσιτσιμπύρα «κουβαλά» την νεότερη ιστορία της Κέρκυρας, αποτελεί σήμα κατατεθέν των Επτανήσων από την εποχή της αγγλικής κυριαρχίας και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στα καφέ, τις ταβέρνες και τα μίνι μάρκετ του νησιού. Διατηρείται αποκλειστικά στο ψυγείο, σαν το γάλα, γι΄αυτό και δεν είναι εύκολη η εξαγωγή της. Μοναδική ευκαιρία να τη δοκιμάσει έχει ο επισκέπτης της Κέρκυρας, που θα ζητήσει το ποτό με τη βασιλική καταγωγή, την παραδοσιακή συνταγή και την τονωτική γεύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου