ΔΙΕΘΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΥΠΕΡΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ ΑΘΗΝΑ – ΣΠΑΡΤΗ 246 ΧΛΜ. 25 - 26 Σεπτεμβρίου 2009
Το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ είναι ένας ιστορικός υπερμαραθώνιος που γίνεται στο τέλος του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο στην Ελλάδα.
Είναι ένας από τους δυσκολότερους αγώνες υπεραποστάσεων στον κόσμο.
Αφετηρία του στάθηκε η αφήγηση του Ηρόδοτου για την μάχη του Μαραθώνα.
Αφετηρία του στάθηκε η αφήγηση του Ηρόδοτου για την μάχη του Μαραθώνα.
Ο μεγάλος ιστορικός της αρχαιότητας, περιγράφοντας πολλά χρόνια αργότερα, τις λεπτομέρειες της μάχης, αναφέρεται στο κατόρθωμα ενός Αθηναίου ημεροδρόμου, του Φιλιππίδη, τον οποίο οι Αθηναίοι στρατηγοί έστειλαν στην Σπάρτη για να ζητήσει τη βοήθειά της προκειμένου να ενισχυθούν οι ολιγάριθμες δυνάμεις των Αθηναίων απέναντι στην επερχόμενη ασιατική πλημμυρίδα στον Μαραθώνα.
Σύμφωνα πάντα με τον Ηρόδοτο, ο Φιλιππίδης έφτασε στη Σπάρτη, την επομένη της αναχώρησής του από την Αθήνα.
Τo ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ είναι ακριβώς το γεγονός που ξαναφέρνει στην επικαιρότητα το κατόρθωμα αυτό, ανασύροντας ένα θρύλο από τα βάθη της ιστορίας.
Τo ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ είναι ακριβώς το γεγονός που ξαναφέρνει στην επικαιρότητα το κατόρθωμα αυτό, ανασύροντας ένα θρύλο από τα βάθη της ιστορίας.
ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ» (το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διιπετές»)
.
.
Έχοντας συμμετάσχει σε αρκετούς αγώνες αλλά και έχοντας κάνει το τρέξιμο καθημερινό μου τρόπο ζωής, γνωρίζω από κοντά τις δυσκολίες και συγκινήσεις που προσφέρει ο "δρόμος".
Από την εσωτερική αναζήτηση, στην πρόκληση για την πρόκριση, από την απλή ανιδιοτελή χαρά ως την υπέρτατη προσπάθεια ενάντια στο χρόνο και τις φυσικές αντιξοότητες που προσφέρει η υπεραπόσταση.
Δεν μπορούσα όμως με τίποτα να φανταστώ την υπέρβαση που θα ζούσα πριν βρεθώ στο δρόμο του Σπαρτάθλου και δύσκολα περιγράφεται με λόγια η ανάταση που αισθάνθηκα μετά τον τερματισμό μου στην Σπάρτη.
Αργότερα όταν όλα είχαν και φαινομενικά τελειώσει, καθώς βρισκόμασταν όλοι όσοι είχαμε μοιραστεί αυτήν την ανείπωτη εμπειρία, ενωμένοι πλέον με άρρηκτα δεσμά και μακριά από κάθε ανταγωνισμό (που έτσι και αλλιώς το Σπάρταθλο δεν γνωρίζει) στο λεωφορείο της επιστροφής, μέρα πια, και ψηλαφώντας τους πονεμένους μας μυς, περνώντας από τα μέρη που πριν από κάποιες ώες αφήναμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, κατάλαβα ξαναζώντας την ένταση και τον πόνο στα πρόσωπα τον "συν - δρομέων" μου όταν προφέρανε ένα - ένα με δέος τα ονόματα Λύρκεια, Καπαρέλι, Σάγκας, Νεστάνη (ονόματα που δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ), ότι τίποτε δεν είχε τελειώσει.
Η φυσική διαδρομή μπορεί μόλις να είχε τελειώσει, αλλά η "άλλη" η πιο γλυκιά που γεύτηκα ποτέ, ο δρόμος προς τα μέσα, μόλις άρχιζε.
Ξεκίνησα το όλο εγχείρημα περισσότερο σαν μια αναμέτρηση με τις φυσικές μου δυνάμεις (γιατί ότι προπόνηση και να έχεις κάνει, καμία δεν σου εγγυάται τη διεκπεραίωση 6 Μαραθωνίων, δηλ. 246 χλμ., στη σειρά!), με την ιδιαίτερη δέσμευση προς την ιστορία, πατώντας στα ίχνη του σπουδαίου ημεροδρόμου Φειδιππίδη που το έτος 490 π.X. έτρεξε από την Αθήνα στη Σπάρτη, εντεταλμένος από τους Αθηναίους να ζητήσει την αρωγή των Σπαρτιατών στη μάχη των λιγοστών Ελλήνων στον Μαραθώνα ενάντια στον πολυπληθή στρατό του Δαρείου.
Βλέποντας με τι συγκίνηση και ψυχή ξεκίνησαν άλλοι δρομείς απ' όλα τα κράτη της υφηλίου, με κυρίευσε δέος και υπερηφάνεια.
Έφτασα μετά από 34 ώρες και έφτασα ένας άλλος άνθρωπος, έχοντας γνωρίσει πρώτα απ' όλα τις αθέατες πλευρές του εαυτού μου που ο ίδιος αγνοούσα, μέσα από στιγμές οριακής αντοχής, όπου η συνέπεια του να εγκαταλείψεις τον αγώνα έστω καταρρέοντας σε μια στροφή του δρόμου, δεν συνεπάγεται απλά τον αποκλεισμό σου, αλλά μπορεί να σε φέρει και ένα βήμα από το θάνατό σου.
Έφτασα μετά από 34 ώρες και έφτασα ένας άλλος άνθρωπος, έχοντας γνωρίσει πρώτα απ' όλα τις αθέατες πλευρές του εαυτού μου που ο ίδιος αγνοούσα, μέσα από στιγμές οριακής αντοχής, όπου η συνέπεια του να εγκαταλείψεις τον αγώνα έστω καταρρέοντας σε μια στροφή του δρόμου, δεν συνεπάγεται απλά τον αποκλεισμό σου, αλλά μπορεί να σε φέρει και ένα βήμα από το θάνατό σου.
Αυτό το ένιωσα καλά αυτή την εκπληκτική νύχτα ανεβαίνοντας το μονοπάτι του όρους Αρτεμίσιο όπου κατά τον Ηρόδοτο ο Φειδιππίδης συνάντησε τον θεό Πάνα (πράγμα που η σύγχρονη θετικιστική ιατρική αποδίδει σε ψευδαισθήσεις που κυριεύουν πλέον όλους τους δρομείς από την εξάντληση και τη μεταβολική τους κατάσταση σ' αυτή τη φάση).
Λέω "καταλυτική νύχτα", γιατί ήταν η νύχτα στην οποία ήρθα αντιμέτωπος με τις ανθρώπινες δυνάμεις μου που αν δεν με εγκατέλειψαν ήταν γιατί σίγουρα διάβηκα το κατώφλι της υπέρτατης θέλησης και ξεπερνώντας ακόμα και αυτή, έγινα μύστης μιας θείας κάθαρσης!
Λέω "καταλυτική νύχτα", γιατί ήταν η νύχτα στην οποία ήρθα αντιμέτωπος με τις ανθρώπινες δυνάμεις μου που αν δεν με εγκατέλειψαν ήταν γιατί σίγουρα διάβηκα το κατώφλι της υπέρτατης θέλησης και ξεπερνώντας ακόμα και αυτή, έγινα μύστης μιας θείας κάθαρσης!
Άθελά μου κάνω έναν λίγο αυθαίρετο συνειρμό που όμως από τη νύχτα εκείνη δεν άφησε το μυαλό μου: στην αρχαιότητα τα Μεγάλα Μυστήρια της Ελευσίνας λάμβαναν χώρα κατά τον μήνα Βοηδρομιώνα (σήμερα Σεπτέμβριο προς Οκτώβριο) την ίδια δηλαδή περίοδο που λαμβάνει χώρα το Σπάρταθλο σήμερα.
Αν λάβουμε υπ' όψιν από τα λίγα που γνωρίζουμε σήμερα, ότι κατά τη διάρκεια των Μυστηρίων αυτών ο μύστης περνούσε διαδοχικές δοκιμασίες με αποκορύφωση την εμπειρία του σχεδόν θανάτου του, όπου ερχόταν σε άμεση επαφή με το θείο στοιχείο, αποκτούσε την βαθύτατη Γνώση και Αυτογνωσία και λυτρωνόταν μέσω της κάθαρσης από κάθε ανούσια και περιττή ανθρώπινη αδυναμία, τότε και το ίδιο το Σπάρταθλο αποτελεί σίγουρα μια μυστηριακή εμπειρία, σε αντίθεση με κάθε άλλο κοινό αγώνα.
Όπως έλεγα αργότερα στην ιέρεια και συνοδό μου, τη νύχτα εκείνη δεν συνάντησα εκεί απάνω στην κορυφή τον Πάνα, αλλά τον ίδιο τον Πλούτωνα.
Κατηφορίζοντας την άλλη πλαγιά του βουνού είχα γίνει πια ένας άλλος άνθρωπος.
Θέλοντας και μη αναγκάστηκα να σκύψω βαθιά μέσα μου, να νικήσω και να αποβάλω ότι περιττό με βάραινε μέχρι τώρα, να αναθεωρήσω και να επανεκτιμήσω τις πραγματικές μου αξίες και έτσι να αξιωθώ να ανέβω μια κλίμακα ψηλότερα προς τον καλύτερο άνθρωπο.
Αυτός ήταν και ο λόγος, αλλιώς δεν εξηγείται, που μετά από το κρύο ομιχλώδες πρωινό στην πεδιάδα της Τρίπολης, όπου πάλευα κυριολεκτικά να κρατηθώ στα πόδια μου κάνοντας μηχανικά ένα βήμα μετά το άλλο, έχοντας αδειάσει από κάθε σκέψη και επιθυμία, από κάθε πάθος αλλά και αγωνία, όπου οι αισθήσεις δεν λειτουργούσαν πια και μόνο οι μύες συστέλλονταν αντανακλαστικά και αποσυνδεδεμένοι από κάθε ανώτερη λειτουργία, έγινε αιφνίδια και εντελώς αναπάντεχα μια παράξενη στροφή: ένιωσα μια δύναμη και εκρηκτικότητα να μου δίνει φτερά, χαμογέλασα και είπα στους συνοδούς μου που είχαν καταρρακωθεί βλέποντάς με σε αυτή την κατάσταση, ότι αισθάνομαι λες και έχω ξεκινήσει μόλις πριν μια ώρα και τερμάτισα σίγουρος και ακμαίος στη Σπάρτη στο άγαλμα του μεγάλου βασιλέα Λεωνίδα, φιλώντας τα πόδια του.
Αυτός ήταν και ο λόγος, αλλιώς δεν εξηγείται, που μετά από το κρύο ομιχλώδες πρωινό στην πεδιάδα της Τρίπολης, όπου πάλευα κυριολεκτικά να κρατηθώ στα πόδια μου κάνοντας μηχανικά ένα βήμα μετά το άλλο, έχοντας αδειάσει από κάθε σκέψη και επιθυμία, από κάθε πάθος αλλά και αγωνία, όπου οι αισθήσεις δεν λειτουργούσαν πια και μόνο οι μύες συστέλλονταν αντανακλαστικά και αποσυνδεδεμένοι από κάθε ανώτερη λειτουργία, έγινε αιφνίδια και εντελώς αναπάντεχα μια παράξενη στροφή: ένιωσα μια δύναμη και εκρηκτικότητα να μου δίνει φτερά, χαμογέλασα και είπα στους συνοδούς μου που είχαν καταρρακωθεί βλέποντάς με σε αυτή την κατάσταση, ότι αισθάνομαι λες και έχω ξεκινήσει μόλις πριν μια ώρα και τερμάτισα σίγουρος και ακμαίος στη Σπάρτη στο άγαλμα του μεγάλου βασιλέα Λεωνίδα, φιλώντας τα πόδια του.
Για όποιον το Σπάρταθλο αποτελεί ένα απλό αθλητικό γεγονός και για όποιον αυτά που γράφω ακούγονται σαν υπερβολή και γλαφυρή μυθοπλασία, τον προσκαλώ άμεσα να αφήσει κάθε σοβαροφανή ασχολία του και να είναι του χρόνου εκεί στη μεγάλη συνάντηση του ανθρώπινου πνεύματος, της ψυχής και αντοχής, με τη φύση και τα ιερά ελληνικά ιδεώδη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου