Πιστό στην παράδοση να αναζητεί ψηλές κορφές, σκαλωμένο στο λόφο έξω από το χωριό με πανοραμική θέα κατοπτεύει το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία την Ανάληψη Μεσσηνίας.
Κατάλευκο, σεμνό και φιλόξενο, αναμένει τους πιστούς που κάθε χρόνο σαν σήμερα παραμονή και αύριο ανήμερα της εορτής του ανηφορίζουν για να λάβουν την ευλογία του.
Παράλληλα παραμένει απαντοχή και σταθμός ξεκούρασης για τους κάθε λογής περιπατητές και περιηγητές του βουνού.
Περισσότερες φωτογραφίες από τον αποψινό Πανηγυρικό Εσπερινό εδώ!
Μία από τις μεγαλύτερες γιορτές του Ιουλίου είναι του Προφήτη Ηλία (20 Ιουλίου). Ο Προφήτης θεωρείται έφορος της βροχής, των βροντών και των κεραυνών. Αυτόν επικαλούνται οι Κύπριοι χωρικοί, όταν αλωνίζουν, "για να πέψει τον αέραν του" και του προσφέρουν θυσία "μίαν τηγανιάν", την οποίαν εκθέτουν σε μέρος ψηλό, μέχρι να φυσήξει άνεμος.
Σ' αυτόν θυσιάζουν οι Έλληνες χωρικοί της Βορ. Θράκης, που μετανάστευσαν το 1923 στη Μακεδονία, για να στείλει τη βροχή του. Αλλά η θυσία τους (κουρμπάνι χωριανική) δε γίνεται κατά την εορτήν του αγίου, διότι η βροχή τότε δε χρειάζεται' γίνεται μετά τον Άι-Γιώργη και πριν του Αγίου Αθανασίου (2 Μαϊου), όποια Δευτέρα τύχει, να γιορτάσουν επίτηδες, να τιμήσουν τον Προφήτη Ηλία, να τους λυπηθεί ο Θεός και να βρέξει. Σφάζουν 10-15 πρόβατα αρσενικά όλα.
Την προηγουμένη ημέρα γίνεται δέηση, η λεγόμενη περπερούνα' τα κορίτσια στολίζουν ένα ορφανό κορίτσι με πράσινα χόρτα και πηγαίνοντας στο ποτάμι βρέχονται όλα με τα ρούχα τους και με ένα μπακιράκι νερό γυρίζουν χορεύοντας και τραγουδώντας την Περπερούνα σε όλο το χωριό.
Κι όταν αστράφτει και βροντά, είναι πάλι ο Προφήτης που τρέχει στον ουρανό με το αμάξι του καταδιώκοντας κάποιο δράκο ή το διάβολο και έχοντας ως όπλο του τον κεραυνό. Γι' αυτό κι ο Προφήτης Ηλίας λατρεύεται πάνω στις κορυφές των βουνών. Έτσι πολλές κορυφές των ελληνικών βουνών έχουν τ' όνομα τ' Άι-Λιά και στις περισσότερες είναι χτισμένα ξωκλήσια, αφιερωμένα σ' αυτόν.
Το γνωστότερο είναι αυτό που βρίσκεται πάνω στην ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου, ο οποίος λέγεται κοινώς Αγιολιάς. Την ημέρα της γιορτής του προσκυνητές σκαρφαλώνουν με κόπο στην κορυφή εκείνη και ανάβουν το βράδυ μεγάλη φωτιά, όπου ρίχνουν άφθονο λιβάνι ως αφιέρωμα στον άγιο Ηλία. Όταν δουν τη φωτιά εκείνη όσοι κατοικούν στις γύρω περιοχές, ανάβουν φωτιές με χόρτα και άχυρα και πανηγυρίζουν χορεύοντας γύρω απ' αυτές ή πηδώντας από πάνω τους.
Το γεγονός, ότι ο άγιος λατρεύεται σχεδόν αποκλειστικά πάνω στις κορυφές, ο λαός το εξηγεί με διάφορους τρόπους' είναι στα ψηλά, λέγουν, για τον καιρό, για τη βροχή, σύμφωνα με την πίστη ότι ο Προφήτης είναι έφορος της βροχής και των ανέμων. Το εξηγούν με την εξής παράδοση:
Ο Άι-Λίας ήταν ναύτης και, επειδή έπαθε πολλά στη θάλασσα και πολλές φορές εκόντεψε να πνιγεί, εβαρέθη τα ταξίδια και αποφάσισε να πάει εις μέρος που να μην ηξεύρουν τι είναι θάλασσα και τι είναι καράβια. Βάνει το λοιπόν στον ώμο το κουπί του και βγαίνει στη στεριά, και όποιον απαντούσε τον ερωτούσε τι είναι αυτό που βαστάει. Όσο του έλεγαν Κουπί τραβούσε ψηλότερα' ώσπου έφτασε στην κορφή του βουνού. Ρωτάει τους ανθρώπους που εύρε κει τι είναι, και του λένε Ξύλο. Κατάλαβε λοιπόν πως αυτοί δεν είχαν ιδεί ποτέ τους κουπί και έμεινε μαζί τους εκεί στα ψηλά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου