Επιβλητική Απόκρυφη και Μυστηριακή η Πυραμίδα του Ταϋγέτου!!!

Θαύμα της φύσης,  έργο ανθρώπων ή έργο κάποιας ανώτερης διάνοιας; Τι είναι το περίφημο «φαινόμενο της πυραμίδας»; Σιωπηλή, αινιγματική, αρμονική, η Πυραμίδα του Ταΰγετου, κρατάει μέχρι σήμερα ζηλότυπα τα μυστικά της.

Η ύπαρξή της και μόνο, έχει εγείρει πλήθος συζητήσεων σε κόλπους γεωλόγων, αρχαιολόγων, ακόμα και φιλοσόφων και μυστικιστών. Καταρχάς, υπάρχει διχογνωμία ως προς το αν πρόκειται για ένα φυσικό μνημείο ή για τεχνητό έργο. Mεγάλη μερίδα ερευνητών υποστηρίζει πως η κορυφή του Προφήτη Ηλία (2407μ. ύψος), λαξεύτηκε, είτε εξ’ ολοκλήρου είτε εν μέρει, προκειμένου να αποκτήσει σχήμα πυραμίδας και να λειτουργήσει τελετουργικά και λατρευτικά. Αυτό, όπως λένε, «αποδεικνύεται από την απόλυτη κανονικότητα της πυραμίδας» (οπτικά, είναι ένα τέλειο ισοσκελές τρίγωνο) και κυρίως, «από την τεχνητή οριζοντίωση της βάσεώς της», όπου το έδαφος είναι σχετικά πιο λείο και ομαλό. 
Αυτή η μερίδα κάνει λόγο για ένα μεγαλιθικό μνημείο, σαν αυτά που συναντώνται σε όλη την Ευρώπη, την περίοδο 3.500 – 2.000 π.Χ. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η ηλικία της πυραμίδας όσο και οι αρχικές της διαστάσεις είναι αδύνατο να υπολογιστούν.
Ιστορικά, τώρα, και θρησκειολογικά, οι περισσότερες κορυφές των βουνών, θεωρούνταν ιερές: Δεδομένου πως ήταν τα πλησιέστερα σημεία προς τον Ήλιο, οι άνθρωποι πίστευαν πως από 'κει, οι προσευχές τους εισακούονταν ευκολότερα. Την ψηλότερη κορφή του Ταύγετου οι αρχαίοι την αποκαλούσαν «Ταλετόν» ή «Ταλητόν» και την θεωρούσαν ιερή τοποθεσία του Ήλιου. Εκεί, τελούσαν λατρευτικά τελετουργικά – μεταξύ άλλων, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, θυσίαζαν και άλογα: («άκρα δε του Ταϋγέτου, Ταλετόν υπέρ Βρυσεών ανέχει. Ταύτην Ηλίου καλούσιν ιεράν και άλλα τε αυτόθι Ηλίω θύουσι και ίππους» (Παυσανίας Γ 20, 4). Η λατρευτική παράδοση συνεχίστηκε και στο χριστιανισμό, καθώς οι Χριστιανοί είχαν τη συνήθεια να κατασκευάζουν εκκλησάκια στη θέση των αρχαιοελληνικών ναών για να «σκεπαστεί» η λατρεία του δωδεκάθεου.

Θεωρίες συνομωσίας

Οι περισσότερες από τις «θεωρίες συνομωσίας» που συνδέονται με την πυραμίδα του Ταΰγετου, κάνουν αναφορές π.χ. στο επίπεδο σχήμα της βάσης της που, όπως λένε, ήταν ο χώρος της εισόδου στο κτίσμα. Στην κορυφή άλλωστε, υπάρχει ένα σπηλαιοβάραθρο, καταγεγραμμένο από τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο, βάθους 8 μέτρων, με άνοιγμα 2 μέτρα. Το βάραθρο αυτό πιθανολογείται πως ήταν κάποιο είδος «πύλης εισόδου» στην πυραμίδα - άγνωστο γιατί και προς που - ή ο προθάλαμος μιας σήραγγας που οδηγούσε στα ενδότερά της. Απ’ ότι λέγεται, η κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται σε απόλυτη νοητή ευθεία με τον Όλυμπο, και αποτελεί σημείο αναφοράς συντεταγμένων για αρκετές περιοχές. Άλλοι λένε πως η πυραμίδα ήταν ένα είδος «φρυκτωρίας» (παρατηρητηρίου) ή ένας γιγάντιος πομπός που έστρεφε την αρνητική γεωπαθητική ενέργεια της περιοχής προς άλλη κατεύθυνση. Μέχρι σήμερα πάντως, η σοβαρή αρχαιολογική σκαπάνη, δεν έχει επιβεβαιώσει κανέναν απ’ αυτούς τους μύθους.
Με τη σειρά τους, οι Πυθαγόρειοι κάνουν λόγο για έναν ενεργειακό τόπο, για μια «Πύλη», σε ένα σημείο όπου η φύση έχει επιλέξει να «εμβολιάσει» τον κόσμο με το φως, το πνεύμα, τον ελληνικό πολιτισμό. (Δεν είναι τυχαίο - υποστηρίζουν - το ότι στην ώριμη αρχαιότητα, ο Ταΰγετος είχε θεωρηθεί ιδανικό παρατηρητήριο για τις κινήσεις των άστρων ή το ότι, όπως γράφει ο Κικέρων, ο Αναξίμανδρος είχε στήσει «αστεροσκοπείο» στην κορυφή). Μυστικιστές και Ορφικοί ομονοούν πως η «γεωπυραμίδα» του Ταύγετου είναι μια από τις «Πύλες», μέσα από τις οποίες η Θεϊκή Αρμονία προσφέρει το «αείζωον φως» της στην Ανθρωπότητα, ένας πανάρχαιος κοσμικός δίαυλος, για μυημένους και Κοινωνούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο κόσμος σίγουρα δείχνει αλλιώτικος ή πιο φωτεινός, από τα 2.407 μέτρα...

Προσκύνημα στην πυραμίδα

Κάθε χρόνο στις 19 Ιουλίου, παραμονές της γιορτής του Προφήτη Ηλία ομάδες προσκυνητών παίρνουν το δρόμο για την κορυφή του Ταΰγετου με το μικρό πλινθόκτιστο ξωκλήσι, χωρίς σκεπή, με τα πέτρινα καθίσματα. Η καμπάνα κτυπάει στις 2 το πρωί και η Θεία Λειτουργία διαρκεί ως την ανατολή. Τότε, όλοι, πιστοί και μη, μετακινούνται προς τα δυτικά για να απολαύσουν στα αχνά χρώματα της αυγής το περίφημο «φαινόμενο της πυραμίδας». Ελάχιστα λεπτά πριν ανατείλει ο ήλιος και όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, σχηματίζεται μες στον μεσσηνιακό κόλπο, στον ορίζοντα της δυτικής Μεσσηνίας, η τέλεια ισόπλευρη τριγωνική σκιά της πυραμιδοειδούς κορυφής του Ταϋγέτου.
Αντίστοιχα, μαγευτικό είναι και το ηλιοβασίλεμα στην κορυφή όταν η σκιά, σε σχήμα πυραμίδας απλώνεται προς την πλευρά του λακωνικού κάμπου και το κοκκινωπό φως σχηματίζει μια τέλεια ευθεία γραμμή, που εφάπτεται στην κορυφή της πυραμίδας. Η ορατότητα όταν ο καιρός το επιτρέπει, φθάνει μέχρι τη Κρήτη.

Είναι ένα από τα θαύματα και αινίγματα της Ελλάδας. Στην Πελοπόννησο, στο πιο ψηλό σημείο του πανέμορφου βουνού που το όνομά του έδωσε η Ταϋγέτη, μια από τις επτά Ατλαντίδες ή Πλειάδες, η φυσική (;) πυραμίδα στα 2.407 μέτρα υψόμετρο ακόμα λατρεύει το θεϊκό. Παλαιότερα στη μορφή του φωτοδότη Δία ή και Απόλλωνα, σήμερα στο όνομα του Προφήτη Ηλία, του Ήλιου που κατά πανάρχαιη παράδοση έχει το ναό του πάντα στις ψηλότερες κορφές, σε φυσικές ή τεχνητές πυραμίδες που αναπαριστούν το τεράστιο σύμβολο της φωτιάς και των ηλιακών ακτίνων, το τέλειο σχήμα του πυρός.

Η μακρινή και λαμπερή όπως φαίνεται ιστορία της πυραμίδας του Ταϋγέτου συνεχίζει ως τις μέρες μας, κάθε χρόνο παραμονή του Προφήτη Ηλία, που πιστοί ορειβάτες ξεκινούν να ανεβούν στο πέτρινο εκκλησάκι του Αϊ Λιά ή του Αγιολιά του μακρυνού για να δουν μετά το γιορταστικό άνοιγμα της εκκλησίας, στην ανατολή του ήλιου, ένα από τα ομορφότερα θεάματα της ελληνικής φύσης: Τον καθαρό σχηματισμό μιας τέλειας πυραμίδας μέσα στον μεσσηνιακό κόλπο, την ακριβή ισόπλευρη τριγωνική σκιά της κορυφής του βουνού.

Δεν είναι όμως μόνο το υπερθέαμα της πελώριας σκιάς στην θάλασσα αλλά μια σειρά άλλα φαινόμενα που φτιάξανε και κρατάνε ακόμα το μύθο της αρχαιότερης, όπως πολλοί υποστηρίζουν, πυραμίδας, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά του κόσμου. Ο Ταϋγετος στο όριό του φτιάχνει όχι ένα, αλλά τρία εντυπωσιακά πυραμιδοειδή σχήματα στον γύρω τόπο. Η πρώτη πυραμίδα σχηματίζεται ψηλά στον ουρανό. Ένα ισόπλευρο τρίγωνο δείχνει στη δύση όταν λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, οι ακτίνες του διαθλώμενες πίσω από τον Πάρνωνα στα 2407 μ. σχηματίζουν ψηλά το είδωλό της, σε ένα ουράνιο τρίγωνο που βλέπει προς τις Πλειάδες (να σημειώσουμε ξανά πως η Ταϋγέτη είναι μυθολογικά μία από τις Πλειάδες). Στην αρχαιότητα ο Αναξίμανδρος, μας λέει ο Κικέρων, είχε στήσει αστεροσκοπείο στην κορυφή του βουνού και μελετούσε τις κινήσεις των άστρων. Με αυτό το πρώτο «γκρίζο, ισόπλευρο τρίγωνο στον ουρανό» συνδέεται και ένα αμνημονεύτων χρόνων παραμύθι για τον σοφό νομοθέτη της Σπάρτης Λυκούργο που έβαλε έναν γρίφο στους Λακεδαιμόνιους νέους να του βρουν την ακριβή στιγμή της ανατολής του ήλιου και που είχε σαν αποτέλεσμα την κατάργηση του φοβερού εθίμου της ρίψης στον Καιάδα των αδύναμων βρεφών και των γέρων.

Το δεύτερο, εντυπωσιακό τρίγωνο είναι αυτό που βουτάει στα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου, τις ώρες της ανατολής. Το τρίτο, το τρίγωνο του Ηλιοβασιλέματος πέφτει στην άλλη πλευρά, στον λακωνικό κάμπο όταν το κοκκινωπό φως σχηματίζει τέλεια ευθεία γραμμή που εδράζει στην κορυφή της πυραμίδας. Το υπερθέαμα του Ταϋγέτου δε σταματά εδώ. Το πιο ανεξήγητο φαινόμενο είναι η ίδια η κατασκευή της πυραμίδας, αν είναι έργο φυσικό ή παρέμβαση του ανθρώπου, αφού υποψιάζουν, όχι μόνο το αφύσικα τέλειο σχήμα της αλλά και η εμφανής οριζοντίωση της βάσης της, που δείχνει να έχει περάσει από ανθρώπινα χέρια, αφού από κει και πάνω το πέτρωμα και το χώμα αλλάζουν, σμιλεύονται και ισιώνουν για να φτιάξουν το ισόπλευρο τρίγωνο. Αν η πυραμίδα είναι τεχνητό κατασκεύασμα, η δόξα της εντείνεται και αφήνει να εννοηθούν αρχαίες τελετουργίες και πρόθεση ιερατική. Από την πολύτιμη πηγή του Παυσανία γνωρίζουμε ότι σε πολύ παλιά χρόνια, οι Λακεδαίμονες θυσίαζαν λευκά άλογα (ηλιακό σύμβολο) στην απόληξή της. Το όνομα της ψηλότερης κορφής του βουνού το αποκαλούσαν Ταλετόν ή Ταλητόν, λέξη ίδιας ρίζας με την Τελετή, την ιεροπραξία, τη θυσία. Οι Ορφικοί, αυτοί οι μυστικιστές της αρμονίας, που γνώριζαν περισσότερα και από όσα συναρπαστικά κατέγραψαν, θεωρούσαν τη γεωπυραμίδα του Ταϋγέτου ιερή, Πύλη κοσμική, μέσα από την οποία η ουράνια Αρμονία και το αείζωον φως κατέρχονται στον κόσμο. Και το επίσης, εύγλωττο όνομα της περιοχής, αφήνει να εννοηθεί πως η πυραμίδα στη κορυφή ήταν κέντρο ύπαρξης και ορισμός για τον γύρω κόσμο. Λακωνία, με το πρώτο συνθετικό, (λας), να σημαίνει λίθο και το δεύτερο (-κωνία), να δείχνει το κωνικό, πυραμιδοειδές σχήμα στην κορφή. Λακωνία, η χώρα του κωνικού λίθου, ιερή τοποθεσία του Ήλιου και πύλη κοσμική για το φως. Καθόλου παράξενο που σαν και σήμερα, κάθε χρόνο, η λατρεία αναζωπυρώνεται στο ίδιο σημείο.

Είναι θεσμός, έθιμο ή ακόμα και ένα προσωπικό στοίχημα για τον καθένα ξεχωριστά.

Κάθε χρόνο του Προφήτη Ηλία στην Σπάρτη και στην ευρύτερη περιοχή της Λακωνίας παρέες φίλων, ερασιτέχνες πεζοπόροι, οργανωμένοι ορειβάτες ακόμα και τουρίστες που θέλουν να δουν τον «κόσμο» από ψηλά ξεκινάνε την πορεία προς την υψηλότερη κορυφή του αρσενικού βουνού. Του Ταϋγέτου. Εκεί που στέκεται η πιο όμορφη και γνωστή φυσική πυραμίδα της χώρας. Στην κορυφή του Αϊ Λιά όπως το λένε οι ντόπιοι.

Φεύγοντας από τα τσιμέντα της πόλης φτάνεις με το αυτοκίνητο μέχρι το καταφύγιο του Ταϋγέτου και από εκεί ξεκινάς την άνοδο για την κορυφή με τα πόδια. Οι πιο γρήγοροι φτάνουν μέσα σε 1.30 ώρα. Οι πιο χαλαροί σε 3-4 ώρες ακολουθώντας το γνωστό μονοπάτι. Ακολουθώντας την πορεία σε πιάνει ρίγος αγναντεύοντας την ομορφιά της μαγευτικής θέας.

Περνώντας το σημείο «πόρτες» είναι σαν να φτάνεις στην τελική ευθεία. Φτάνεις στην κορυφή, προσκυνάς την πέτρινη εικόνα του Προφήτη Ηλία και ανάβεις ένα κεράκι στον προφήτη των βουνών. Το εκκλησάκι που λειτουργεί μια φορά τον χρόνο.

Βρίσκεις μια γωνιά και στήνεις τα πράγματά σου. Οι φωτιές έχουν ήδη ανάψει δίχως ξύλα ή άλλα υλικά. Η φωτιά καίει όλη την νύχτα με πολλά κιλά λιβάνι και τα μάτια το πρωί είναι κατάμαυρα. Οι πιο τολμηροί έχουν πάρει και το κονιάκ τους μαζί για να περάσουν την νύχτα καθώς το κρύο πέφτει μέσα στο κόκκαλο.

Άλλοι πάνε στην άκρη της πυραμίδας και ανάβουν ένα δυο καπνογόνα και δείχνουν στους φίλους τους που είναι στην Σπάρτη και τα γύρω χωριά ότι έφτασαν. Οι στιγμές είναι μοναδικές.

Η πιο μοναδική στιγμή είναι όταν ο ήλιος φέρει την σκιά της κορυφής και δεις τον σχηματισμό της πυραμίδας. Μαγικό.

Το ξημέρωμα σε βρίσκει πολύ νωρίς. Μετά της 4.00 το πρωί ο ήλιος «σκάει από την ανατολή και πρέπει σιγά σιγά να φύγεις γιατί οι θερμοκρασίες φτάνουν όχι σε ανθρώπινα επίπεδα.

Κάποτε είχαν φτάσει Βέλγοι να εξερευνήσουν το φαινόμενο της πυραμίδας και να το συσχετίσουν με αρχαία συγγράμματα και σχεδιασμούς που σε παραπέμπουν στις πυραμίδες της Αιγύπτου.

Αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να το φανταστείς και να το περιγράψεις. Ο γράφων έχει ανεβεί δυο φορές και οι αναμνήσεις είναι υπέροχες.

Και του χρόνου σε όλους με υγεία!

Η μεγαλύτερη γνωστή πυραμίδα, μα και η αρχαιότερη παγκοσμίως, βρίσκεται στην κορυφή του Ταϋγέτου, ορατή για όποιον βλέπει και δεν περιφέρει απλώς το βλέμμα του, πάνω ακριβώς από τη Λα-κωνία (στα αρχαία Ελληνικά "λας" σημαίνει λίθος, συνεπώς η ονομασία και μόνον της περιοχής "Λίθος Κωνικός" θα έπρεπε να μας κάνει να υψώσουμε τα βλέμματά μας προς τα επάνω και να παρατηρήσουμε την κανονική αυτήν τετράπλευρον πυραμίδα). Την εντοπίσαμε εδώ και δύο χρόνια (1992), την επισκεφθήκαμε, την φωτογραφήσαμε και σήμερα για πρώτη φορά ανακοινώνουμε την ύπαρξή της.

Αδιάψευστη απόδειξη, ότι ο χώρος αυτός ήταν στα αρχαία χρόνια ιερός, αποτελεί το παρεκκλήσιο του "Άη Λιά", το οποίο έχει κτισθεί ακριβώς στην κορυφή της γιγαντιαίας πυραμίδος (οι χριστιανοί επέλεγαν πάντα ιερούς χώρους των "ειδωλολατρών", για να ανοικοδομήσουν τους ναούς των, και τα εξωκλήσια του Άη Λιά πάνω σε πλείστες βουνοκορφές της Ελλάδος δείχνουν, ότι σε αυτούς τους "υψηλούς τόπους" υπήρχαν αρχαιοελληνικοί βωμοί).

Η πυραμίδα είναι ορατή από τη πόλη της Σπάρτης, προς τα δυτικά της. Οι αρχικές διαστάσεις της Πυραμίδος του Ταϋγέτου είναι άγνωστες, η φθορά από τις δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια από τη λάξευσή της είναι τεράστια. Όμως, ότι πρόκειται περί τεχνικού-λαξευτού έργου και όχι φυσικού σχήματος αποδεικνύεται από την απόλυτη κανονικότητα της πυραμίδος και κυρίως από την τεχνητή οριζοντίωση της βάσεώς της (βλέπε φωτογραφίες)…

Απόσπασμα άρθρου του κ. Παναγιώτη Χατζηιωάννου με τίτλο "Οι πυραμίδες των Ελλήνων (στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Αμερική)", που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ (Τ. 148, Απρίλιος 1994).

Όπως κάθε χρόνο τέτοια ημέρα αρκετοί είναι οι προσκυνητές και όχι μόνο που αποφασίζουν να ανέβουν στην Κορυφή του Ταΰγετου και να διανυκτερεύσουν εκεί για να γιορτάσουν την εορτή του Προφήτη Ηλία στο μικρό Εκκλησάκι που βρίσκεται στην Κορυφή του βουνού σε υψόμετρο 2.407 μ.

Ο Ταΰγετος είναι η υψηλότερη οροσειρά της Πελοποννήσου, εκτεινόμενη μεταξύ των λεκανών Μεγαλόπολης - Ευρώτα και Μεσσηνίας. Η κορυφή του έχει ύψος 2.407 μέτρα και ονομάζεται Αγιολιάς ή Προφήτης Ηλίας, από το ομώνυμο εκκλησάκι που κτίσθηκε κοντά στην κορυφή του, ενώ στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Ταλετός.

Διαδρομές ανάβασης

Οι πιο γνωστές διαδρομές για τον προφήτη Ηλία είναι 2. Η μια είναι αυτή που ξεκινάει από το δασός Βασιλικής ('Αγιος Δημήτριος - Μουζιά - Κορυφογραμμή Σπανακάκι - Κορυφή) και η άλλη ξεκινάει από το καταφύγιο του ΕΟΣ στη Λακωνία η την πηγή Μαγγανιάρη.

Η διαφορά δυσκολίας είναι τεράστια ανάμεσα σε αυτές τις δυο διαδρομές. Η πρώτη διαδρομή περιλαμβάνει διάσχιση της κορυφογραμμής με απίστευτη θεά και αδρεναλίνη, καθώς είναι ένα στενό μονοπάτι και από τις δυο πλευρές έχει γκρεμό. Βέβαια το να βλέπεις αριστερά όλη τη Μεσσηνία και δεξιά σου όλη τη Λακωνία σε αποζημιώνει.

Η δεύτερη διαδρομή είναι εύκολη, ακίνδυνη και το 95% του κόσμου την ακολουθεί για αυτό το λόγο!

Στις 6:30 το πρωί όλοι οι επισκέπτες πηγαίνουν στην πλευρά της κορυφής που βλέπει τη Μεσσηνία για να δουν το ''φαινόμενο της Πυραμίδας''. Ο προφήτης Ηλίας είναι μια κορυφή με σχήμα πυραμίδας και με την ανατολή του Ηλίου εμφανίζεται μια σκιά πυραμίδας σε όλο το μεσσηνιακό κόλπο. Πραγματικά φανταστικό.

Η Λειτουργία στην Κορυφή 

Η πρώτη λειτουργία γίνεται τη παραμονή στις 19 Ιουλίου το πρωί, ενώ στις 2 τα ξημερώματα στις 20 Ιουλίου τελείται η Θεία Λειτουργία που τη παρακολουθεί πολύς κόσμος και μάλιστα πολλά νέα παιδιά.

Ο Ναΐσκος είναι παρεκκλήσι του Δημοτικού Διαμερίσματος Τσερίων του Δήμου Λεύκτρου της Έξω Μάνης (Μεσσηνιακής), διαστάσεων 3Χ6,5μ., χωρίς στέγη και είναι κατασκευασμένος από ξερολιθιά.

Με το σούρουπο αρχίζει η προετοιμασία για το άναμμα των δυο φωτιών, μια προς τη πλευρά της Λακωνίας και μια προς τη πλευρά της Μεσσηνίας. Οι φωτιές συντηρούνται όλη σχεδόν τη νύχτα και ανάβουν με μισολιωμένα κεριά και λιβάνι που φέρνουν οι προσκυνητές. Το λιωμένο λιβάνι «κυλάει» από τα μικρά ανοίγματα του κύκλου από πέτρες και οι φλόγες χαιρετούν τις αντίστοιχες φωτιές που ανάβουν τα χωριά που βρίσκονται στις χαμηλότερες πλαγιές του βουνού. Ορατή όμως είναι αυτή των Τσερίων, στο σημείο που βρίσκεται το καλντεριμένιο μονοπάτι «Λιούτη», απ’ όπου άρχιζε η πορεία για τη κορφή μέχρι το 1979.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας απολαμβάνει κανείς ζεστή σούπα ή τραχανά από το «τάμα» κάποιου πιστού. Παρατηρεί από ψηλά μικρά κινούμενα φώτα από τους φακούς των πιστών που ανεβαίνουν όλη τη νύχτα για να προσκυνήσουν και να απολαύσουν την ανατολή.

Η θερμοκρασία πέφτει, μικρές παρέες τραγουδούν, όλοι νοιώθουν μεταξύ τους γνωστοί, ενώ αναζητούν λίγο χώρο για να ξαπλώσουν στα πεζούλια από ξερολιθιά ώστε να προφυλαχθούν από το κρύο και τον άνεμο. Πολλοί ξαπλώνουν μπροστά από το εκκλησάκι στο οποίο πλέον η πρόσβαση γίνεται από ένα μικρό διάδρομο. Ο χώρος βοηθάει την ενδοσκόπηση και το προβληματισμό και αναζητάς τις αιτίες των προβλημάτων που μας επιβάλλει ο σημερινός τρόπος ζωής. Αισθάνεσαι την απεραντοσύνη του βουνού και πιστεύεις ότι αν απλώσεις τα χέρια θα πιάσεις τα άστρα.

Η καμπάνα κτυπάει στις 2 το πρωί και η λειτουργία διαρκεί μέχρι την ανατολή. Ανατολή που όλοι περιμένουν και κοιτούν προς τη πλευρά του Πάρνωνα απ’ όπου ξεπροβάλει ο ζωοδότης ήλιος, κόκκινος σαν τη φωτιά. Τότε οι άνθρωποι μετακινούνται προς τα δυτικά για να απολαύσουν στα αχνά χρώματα της αυγής το φαινόμενο της πυραμίδας. Της σκιάς δηλαδή της πυραμιδοειδούς κορφής του Ταϋγέτου που σχηματίζεται μέσα στο Μεσσηνιακό κόλπο στον ορίζοντα της δυτικής Μεσσηνίας.

Η Κατάβαση 

Εδώ καταλαβαίνουμε γιατί ο Ταΰγετος αποκαλείται από τους ορειβάτες «αρσενικό βουνό», αφού η κακοτράχηλη κορυφογραμμή παρουσιάζει πολλές δυσκολίες.

Το βουνό όμως μας ανταποδίδει τη ταλαιπωρία από την επιλογή μας, αφού έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε και να φωτογραφίσουμε σπάνια ενδημικά φυτά, αρωματικά βότανα και τσάι, του οποίου η απρόσεχτη συλλογή τα τελευταία χρόνια, συνεχώς μειώνει τις περιοχές ανάπτυξής του.

Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος

Με το παρακάτω ενδεικτικό ποίημα ο ποιητής του Ταϋγέτου, Νικηφόρος Βρεττάκος εκφράζεται για το βουνό:

«Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος: όπως ο κόρφος της μητέρας μου.
Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα, ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του
ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθιές χαράδρες του
να σχηματίσει μες στη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο.
Δίψα βαθιά σαν ωκεανό,
ψηλότερη κι απ’ το φεγγάρι.
Δίψα που να την λυπηθεί ο Θεός!
Γύρω τριγύρω στην καρδιά μου τα γεράνια στέφανα των γκρεμνών του
ρωγμές για ζώα, νεροσυρμές ελάτια κι αγριοπερίστερα.
Κ’ ένας αητός απάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα.
Κ’ ένας αητός απάνω μου να σκάφτει τις βροντές
Ζητώντας να ‘βρει μέσα τους ένα σπινθήρα!
Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος όσο να γεννηθούνε
Τα δυο παιδιά του Θεού μέσα μου: η Ποίηση και η Αγάπη!»

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία επάνω όπως είναι σήμερα και κάτω τη δεκαετία του '50

Χιονισμένη Πυραμίδα! Απίστευτο;

Όχι βέβαια, γιατί πρόκειται για την «περίφημη» πυραμίδα του Ταϋγέτου.

Σε υψόμετρο περίπου 2400 μ. σε κάποιο σημείο της κορυφογραμμής του Ταϋγέτου, βλέπουμε ένα πολύ περίεργο σχήμα που μοιάζει με πυραμίδα (λέγεται και "η κορφή του προφήτη Ηλία" από το ομώνυμο εκκλησάκι που υπάρχει εκεί).

Έχουν γραφτεί πολλά για τη μεταφυσική διάσταση αυτής της πυραμίδας, τη σύνδεσή της με τις πυραμίδες της Αιγύπτου και άλλα πολλά.

Δεν θα αναφέρω τίποτα για αυτά, μια και το ενδιαφέρον μου για τέτοια θέματα είναι πολύ περιορισμένο, θα πω μόνο για το εντυπωσιακό φαινόμενο της σκιάς της πυραμίδας. Τα χαράματα τη σχηματίζει στο μεσσηνιακό κόλπο και το βράδυ στον κάμπο της Λακωνίας. Όταν είναι καθαρή η ατμόσφαιρα βλέπουμε να σχηματίζεται ένα ισόπλευρο τρίγωνο.

Για να μπορέσει κάποιος να το δει αυτό πρέπει να κατασκηνώσει εκεί και βέβαια να είναι καλοκαίρι, (ακόμη και τότε κάνει πολύ κρύο εκεί πάνω).

Έλεγα να το κάνω φέτος, δεν τα κατάφερα.

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ!