Μοναχικός περίπατος περισυλλογής στα χρόνια του COVID-19

Και να φίλοι μου που από τη μια μέρα στην άλλη βρεθήκαμε κλεισμένοι στα σπίτια μας. Ούτε εκδρομές, ούτε ταξίδια, ούτε πολυτελή εστιατόρια και καφέ, ούτε καν κερί στην εκκλησία της γειτονιάς. Σκεφθείτε σε πόσους έχει συμβεί κάτι ανάλογο όχι λόγω του κορονοϊού, αλλά γιατί ένα απροσδόκητο γεγονός στη ζωή τους το επέβαλλε από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτές τις ώρες της ανείπωτης θλίψης, της παγκόσμιας καραντίνας, της προσωπικής ενδοσκόπησης, σκέφτομαι διάφορα. Μου έλεγαν το 2008: είσαι μικρός για να αγοράσεις Mercedes, κάνε υπομονή και θα την αγοράσεις με το εφάπαξ της σύνταξης. Φίλοι μου εάν δεν την αγόραζα τότε, δεν θα την αγόραζα ποτέ, διότι κατόπιν ήρθαν τα μνημόνια και η κοινωνική και εργασιακή ανασφάλεια, τώρα με τον κορονοϊό ζούμε μια παγκόσμια κρίση και αύριο δεν ξέρουμε τι μας περιμένει. Μου έλεγαν το 2004: ωραίο το εξοχικό που έφτιαξες. Θα είναι έτοιμο για να κατοικήσεις μόνιμα μετά τη συνταξιοδότηση. Στο σπίτι αυτό περάσαμε υπέροχα καλοκαίρια και χειμώνες έως σήμερα. Στο σπίτι αυτό μοιράζουμε τον ετήσιο χρόνο διαμονής όλα αυτά τα χρόνια και μάλλον θα μου είναι άχρηστο μετά τη συνταξιοδότηση. Φίλοι μου δείτε που ήταν τα όρια συνταξιοδότησης το 2004 και που είναι σήμερα. Όταν θα βγούμε στη σύνταξη, όσοι βγούμε, μάλλον δεν θα θέλουμε εξοχές, αλλά την ασφάλεια της πόλης και των υποδομών της. Μου λένε κάποιοι γνωστοί όλα αυτά τα χρόνια: όλο στη γύρα είσαι, κάθισε και λίγο στο σπίτι, αποταμίευσε, εμείς αποταμιεύουμε. Αποταμιεύετε φίλοι μου και με ρωτάτε αν είναι όντως λευκός, ο Λευκός Πύργος, αν είναι νόστιμα τα μιλφέιγ της Bistroteca και του Platea, αν τρώγονται τα φαγητά της LELA’S και του Βασιλειάδη, αν είναι τόσο πολυτελής όσο ακούγεται η διαμονή στα ξενοδοχεία που κατά καιρούς ανεβάζω. Αποταμιεύετε αλλά εδώ και κάμποσες μέρες ούτε πίτσα, ούτε λουκουμάδες ντιλίβερι δεν μπορείτε να παραγγείλετε λόγω καραντίνας. Τι νόημα έχει λοιπόν; Μένω στο σπίτι αυτές τις ημέρες γιατί έτσι πρέπει. Μένω στο σπίτι γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό μου, συζητώντας με την οικογένειά μου, ξεφυλλίζοντας άλμπουμ με χιλιάδες παλιές φωτογραφίες από μοναχικές ή οικογενειακές εξορμήσεις, από όμορφες στιγμές… Μένω σπίτι γιατί έτσι πρέπει, χωρίς να έχω στερηθεί μέχρι σήμερα τίποτα σε σχέση με όσα μου επιτρέπει η οικονομική μου κατάσταση, και κάνω σχέδια για το μέλλον… Εύχομαι και αυτά τα σχέδια να υλοποιηθούν, αλλά και αν δεν συμβεί αυτό δεν έχω απωθημένα, δεν έχω στερηθεί και έχω απομυθοποιήσει στο μυαλό μου όσα ο σύγχρονος τρόπος ζωής προβάλλει ή και επιβάλλει. Μείνετε σπίτι φίλες και φίλοι και μην μιζεριάζετε. Κάνετε σχέδια που θα υλοποιήσετε στην πρώτη ευκαιρία που θα σας δοθεί και όχι περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή που μπορεί και να μην έρθει ποτέ. Ειδικά εσείς οι νεώτεροι... γιατί η κλεψύδρα της ζωής είναι αδυσώπητη!