Ο Γιώργος Ζαμπέτας στέκει από χθες το πρωί αγέρωχος σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία του Αιγάλεω Σίτι, όπως του άρεσε να αποκαλεί την πόλη όπου έζησε τα χρόνια της μεγάλης καλλιτεχνικής δόξας του!
Εδώ, από την παλιότερη πλατεία της πόλης ατενίζει το Σίτι που αλλάζει, που πορεύεται στο μέλλον... Ατενίζει με χαμόγελο τους περαστικούς, τους παλιόφιλους και τους νέους που μαθαίνουν γι' αυτόν από τις ατάκες και τα μουσικά ακούσματα που τους κληροδότησε!
Εδώ, από την παλιότερη πλατεία της πόλης ατενίζει το Σίτι που αλλάζει, που πορεύεται στο μέλλον... Ατενίζει με χαμόγελο τους περαστικούς, τους παλιόφιλους και τους νέους που μαθαίνουν γι' αυτόν από τις ατάκες και τα μουσικά ακούσματα που τους κληροδότησε!
Εδώ, στην Πλατεία Δαβάκη, την πλατεία των παιδικών μου χρόνων με τις όμορφες αναμνήσεις, την πλατεία που στα μέσα της δεκαετίας του ’60 την επισκεπτόμουν πιτσιρικάς κάνοντας τον καθημερινό περίπατο από την οδό Περικλέους. Τότε που από την οδό Περικλέους ως τον Άγιο Κωνσταντίνο και την Πλατεία Δαβάκη ανέμιζαν στα χωράφια τα στάχυα και τα αγριολούλουδα και τίποτα δεν σου έκρυβε τη θέα.
Εδώ, στην πλησιέστερη πλατεία της γειτονιάς του, της γειτονιάς όπου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 τον έβλεπα να σωφάρει φορώντας το καβουράκι του!
Εδώ, στην πλησιέστερη πλατεία της γειτονιάς του, της γειτονιάς όπου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 τον έβλεπα να σωφάρει φορώντας το καβουράκι του!
Πόσες φορές δεν ήρθαμε μούρη με μούρη, αυτός μέσα στην ασημοπράσινη, αν θυμάμαι καλά, Mercedes, κι εγώ μέσα στο ταπεινό μου Cherry!
Ανάποδα πηγαίνεις μόρτη... και έστελνε φιλιά... Ώπα κύριος, θα τα τσουγκρίσουμε τα κάρα... και έκλεινε με νόημα το μάτι...
Ανάποδα πηγαίνεις μόρτη... και έστελνε φιλιά... Ώπα κύριος, θα τα τσουγκρίσουμε τα κάρα... και έκλεινε με νόημα το μάτι...
Μπράβο σε όσους εμπνεύστηκαν αυτήν την ιδέα, μπράβο και σε όσους συνέβαλαν στην υλοποίησή της!
Όχι πως τον ξεχάσαμε τον Γιώργαρο, αλλά στο εξής, περνώντας από δω και αντικρίζοντας την καλαίσθητη προτομή του, θα ξυπνούν ποικίλες στον καθένα μας αναμνήσεις...
1 σχόλιο:
Τα χρόνια του ’80 αρχίζει η παρακμή του είδους αυτού, με τον Ζαμπέτα να αντιμετωπίζει προβλήματα στις συνεργασίες του αφού η εποχή δεν αναγνωρίζει πια τις αξίες του παρελθόντος.
Ωστόσο, από το 1990 και μετά, οι δισκογραφικές εταιρείες και τα Μ.Μ.Ε. «ανακαλύπτουν» τα τραγούδια του, τα οποία κυριαρχούν ξανά, γνωρίζοντας νέα άνθηση, στις προτιμήσεις των ακροατών.
Δυστυχώς, ο ίδιος δεν βρίσκεται μόνο στη δύση της καριέρας, αλλά και της ζωής του. Στις αρχές του 1992, δεν ένοιωθε καλά, η κατάστασή του επιδεινώθηκε, πονούσαν τα κόκκαλά του. Μπήκε στο νοσοκομείο με τη διάγνωση του καρκίνου στα οστά σε προχωρημένη κατάσταση. Άφησε την τελευταία του πνοή από καρκίνο, στο νοσοκομείο «Σωτηρία», στις 10 Μαρτίου του 1992. Ήταν 67 ετών.
Ο Δήμος Αιγάλεω, τίμησε δις εν ζωή το μεγάλο συνθέτη, σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε τον Απρίλιο του 1988 και το Σεπτέμβριο του 1990, ενώ και μια πλατεία της πόλης, πλησίον του σπιτιού του, φέρει το όνομά του.
Από σύμπτωση, απεβίωσε[1] την ίδια ημερομηνία (10 Μαρτίου) και ο γιος του, Μιχάλης Ζαμπέτας, το 2008.
Δημοσίευση σχολίου