Μνήμη με πετάλια

Λίγες είναι οι μνήμες μου από την παιδική μου ηλικία και οι πιο πολλές με τον καιρό ξεθωριάζουν. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τότε που μικρό παιδί ακόμη εγώ πήγαινα με τ’ αδέρφια και τον πατέρα μου - πάντοτε μπροστά για να μας καθοδηγεί - μεγάλες βόλτες ατελείωτες με τα ποδήλατα. Γυρνούσαμε άκοπα - θυμάμαι - σε όλο το χωριό, περνούσαμε από χωράφια και κτήματα και τη θάλασσα, λογαριάζαμε ανηφόρες και κατηφόρες για ευθείες, μαζεύαμε φραγκόσυκα - ο μπαμπάς δηλαδή, γιατί εμείς με την καλοκαιρινή ξυπολησιά μας μόνο αγκάθια πατούσαμε, τα οποία και έπρεπε μετά να μας αφαιρέσει ένα προς ένα -, όλο και κάποιο ζωάκι αδέσποτο βρίσκαμε και βοηθούσαμε και στο τέλος καταλήγαμε πάντοτε στο καφενείο του χωριού, για ν’ απολαύσουμε τον ίσκιο των δέντρων και να σβήσουμε τη δίψα μας με μια παγωμένη βυσσινάδα. Σήμερα, λίγο πριν διαβώ το κατώφλι της ενηλικίωσής μου και ως επιτομή της αγυμνασιάς, πήρα το ποδήλατο του πατέρα μου πια, για να πάω μέχρι τη θάλασσα. Και ποιο το αποτέλεσμα; Ξεθεώθηκα στις ανηφόρες - εχάθη η παιδική ομαλότητα που δεν γνώριζε μπρος στον δρόμο της ανωμαλίες -, το κωλί μου υποφέρει, μιας και είχε λησμονήσει τι πάει να πει καθισιό πάνω στη σέλα, πέρασε ώρα για να αισθανθώ ξανά τα πόδια μου ως αναπόσπαστο μέρος του σώματος μου… Ζώο δεν συνάντησα παρά μόνον εμένα που σαν ζώον που είμαι έσερνα το ποδήλατο περπατώντας - φορώντας παντόφλες σημειωτέον - όταν είχα φτάσει πια στο αμήν… Αντιπαρέρχομαι τα φραγκόσυκα και αντικαθιστώ το αλλοτινό «γυρνούσαμε άκοπα» με «γύρισα κατάκοπα». Επίσης, αντικαθιστώ το «ατελείωτες βόλτες» με το «προσευχόμουν στο Τετελεσμένο να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριό μου». Βέβαια, κάτι άλλο είναι αυτό που με τρώει αυτή τη στιγμή και με ώθησε να τα γράψω όλα αυτά… Το καφενείο έκλεισε και δεν έμεινε τίποτε πια να ξεδιψάσει την ακόρεστη επιθυμία μου να μπορούσα να γύριζα - έτσι απλά - πίσω τον χρόνο και μικρό παιδί πάλι να πασχίζω να γυρνώ με τα ποδαράκια μου όσο πιο γρήγορα μπορώ το πετάλι του ποδηλάτου σχίζοντας στα δύο τον άνεμο…

Παναγιώτης