Ένας λόγος που μου αρέσει το καλοκαίρι είναι επειδή έχω χρόνο. Για το οτιδήποτε. Και φυσικά, για να διαβάζω ό,τι εγώ θέλω και όχι ό,τι πρέπει - κάτι που λόγω πανελληνίων πολύ μου είχε λείψει. Εξάλλου, το διάβασμα σε βγάζει μεταξύ άλλων και από μια πολύ δύσκολη θέση, γιατί άντε να βρεις τώρα εις το σταματημένον στην εποχή του λίθου χωρίον μου φαρμακείο για ψυχοτρόπα... Το "Έρως ανίκατε μάσαν" είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και πάρα πάρα πάρα πολύ καιρό. Και το αγάπησα για κείνο το χαμόγελο - που ουκ ολίγες φορές εξελίχθηκε σε γέλιο νευρικό - που ήταν σχηματισμένο στα χείλη μου καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Μη φανταστείτε... δυο μέρες μόνο, όπως λέει κι ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Το αγάπησα, γιατί αυτό το βιβλίο είναι μια απτή απόδειξη πως η Λογοτεχνία μας ακόμη ζει - και πότε έπαψε άλλωστε; -, προοδεύει και εμπλουτίζεται με στολίδια σαν κι αυτό. Και τα γράφω αυτά έχοντας διαβάσει και λίγα (αν αναλογιστούμε πόσο πολλά είναι) βιβλία που συγκαταλέγονται στη λεγόμενη και θεωρούμενη πια κλασική λογοτεχνία. Βέβαια, αγάπησα αυτό το βιβλίο και για έναν άλλον λόγο, πιο βαθύ, πιο εσωτερικό, πιο ουσιαστικό: για την αλήθεια του δημιουργού του.
Αύγουστε, υποκλίνομαι!
Παναγιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου