Δυστυχώς, και πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό, η τρικομματική κυβέρνηση νίκησε στη μάχη της εναντίον της Εθνικής Παιδείας και των εκπαιδευτικών.
Και πώς να μη νικήσει;
Η «συνταγή» είναι πλέον γνωστή και επιτυχημένη.
Επίθεση στην κοινωνική ομάδα - στόχο, μία κάθε φορά, μεθοδική εξαπόλυση ύβρεων και κατηγοριών εναντίον της («τεμπέληδες εκπαιδευτικοί», «γαϊδούρια και ρεμάλια», «αυτοί είναι εκπαιδευτικοί;» είναι λίγοι από τους χαρακτηρισμούς εναντίον των εκπαιδευτικών), στοχοποίηση, απομόνωση από το σύνολο της κοινωνίας, επιστράτευση και στο τέλος… συντριβή!
Πώς να μην ηττηθούν κατά κράτος και οι εκπαιδευτικοί;
Και τώρα, μετά από μια ήττα, ερχόμαστε να μετρήσουμε τις απώλειες μας, να θρηνήσουμε χιλιάδες νέες θέσεις… ανεργίας για νέους επιστήμονες και να αλληλοκατηγορούμε τους εκπροσώπους μας (και τις παρατάξεις φυσικά) για όσα συνέβησαν.
Έχει νόημα όλο αυτό;
Μήπως τελικά οι προσωπικές μας ευθύνες είναι μεγαλύτερες;
Δεν έχει νόημα να «γκρεμίσουμε» τις υπάρχουσες δομές, να διαλύσουμε παρατάξεις και συλλόγους, αν δεν είμαστε αποφασισμένοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβουμε επί της ουσίας τις ευθύνες μας.
Κι αν ακόμα γκρεμίσουμε ένα σπίτι, όταν το σχέδιό μας είναι προβληματικό, όταν η νοοτροπία μας είναι στραβή, είναι δυνατόν αυτό «το νέο» να μακροημερεύσει;
Το να αντικαταστήσουμε τους ανεπαρκείς με αυτούς που δεν έχουν προτάσεις, με το να επιλέξουμε την ψήφο διαμαρτυρίας κι όχι να ψηφίσουμε αυτούς που εκφράζουν τις αρχές και τις θέσεις μας δεν έχει κανένα νόημα, καμία αποτελεσματικότητα.
Το να ψηφίζουμε τους φίλους μας, τους κουμπαροσυμπέθερους, τους συγχωριανούς μας για να μας εκπροσωπήσουν σε σοβαρά θέματα είναι αναποτελεσματικό, είναι συνταγή αποτυχίας, είναι ψόγος για εμάς.
Το να ψηφίζουμε τα «γκεσέμια» μας για να «έχουμε μια πόρτα για το χειμώνα» είναι αυτό ακριβώς που μας έφερε στο «βαρύ» εργασιακό μας χειμώνα.
Αν θέλουμε οι άλλοι να παίρνουν στα σοβαρά αυτό που εμείς κάνουμε, αυτό που πρεσβεύουμε, αυτό που είμαστε, πρέπει εμείς πρώτοι από όλους να επιλέγουμε με σοβαρότητα και καθαρό μυαλό αυτούς που μας εκπροσωπούν και προσπαθούν για το κοινό συμφέρον.
Όσοι εκλέγονται «χτυπώντας τα τροκάνια της διαμαρτυρίας» και όσοι είναι συνδικαλιστές – έμποροι ελπίδας είναι δικές μας επιλογές, δικής μας ευθύνη, δικά μας γραμμάτια.
Και τα γραμμάτια πλέον πληρώνονται με υψηλότατο τόκο (απολύσεις, περικοπές οργανικών, μείωση των κονδυλίων για την Παιδεία κτλ).
Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας κι ας αναθεωρήσουμε τον τρόπο σκέψης και δράσης μας.
«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.» Bertolt Brecht
Λούκας Παναγιώτης panos.teacher@gmail.com
Μπλέτσας Χρήστος chris_teacher80@yahoo.gr
Μέλη του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου