Απόψεις του συναδέλφου Θωμά Κώτσια περί συνδικαλισμού ! ! !

1. Επειδή ελλείψει πολιτικών επιχειρημάτων στην πορεία προς τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, άρχισαν τα χτυπήματα κάτω από την μέση, γύρω από την συνδικαλιστική μου δράση κατά τον εργασιακό μου βίο, θέτω υπόψιν σας σχετικό άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΠΥΡΣΟΣ» του σωματείου των εργαζομένων στα ΕΛΠΕ τον Ιανουάριο του 2008 και αποτυπώνει την αντίληψή μου για τον συνδικαλισμό και τους συνδικαλιστές, αντίληψη με την οποία πορεύτηκα σε όλη την ενεργό συνδικαλιστική μου δράση στα 32 χρόνια βάρδιας ως χειριστής μονάδων παραγωγής στα ΕΛΠΕ.

   
   

   
   

   ΑΠΟΨΕΙΣ

   
   

   ΝΑ ΞΑΝΑΠΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ

   
   

   Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις ήταν η απορία ενός συναδέλφου τις μέρες που συζητούσαμε για την συγκρότηση του Προεδρείου του Σωματείου.

   - Είναι αλήθεια ότι η ΠΑΣΚΕ σε προτείνει για Γεν. Γραμματέα; με ρωτά ο συνάδελφος.

   - Ναι, του απαντώ και πριν πω τίποτα άλλο με ξαναρωτά.

   - Σε προτείνουν για Γεν. Γραμματέα και δεν δέχεσαι;

   - Δεν δέχομαι, του απαντώ ξανά και πριν αιτιολογήσω την άρνηση μου, ρωτώ και εγώ.

   - Γιατί με ρωτάς σαν να μου έλαχε το πρώτο λαχείο και δεν το πήρα;

   - Γιατί; δεν είναι λαχείο; μου απαντά.

   Ομολογώ ότι βρέθηκα σε αδυναμία να συνεχίσω το διάλογο μαζί του

   
   

   Του Θωμά Κώτσια

   
   

   Ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα του η γνώμη ότι το να είσαι Γεν. Γραμματέας στο Σωματείο είναι σα να μιλάς με την τύχη σου, που φαινόταν αδύνατο να αλλάξει.

   Επειδή βεβαίως δεν θα είναι ο μόνος που έχει αυτή την άποψη, προκύπτει ένα ερώτημα:

   Γιατί το να ασχολείσαι με τα κοινά σήμερα έχει καταγραφεί στη συνείδηση πολλών ότι γίνεται για προσωπικό όφελος; Ο παραταξιακός συνδικαλισμός έτσι όπως κατέληξε δεν είναι παρά ένας αποστεωμένος μηχανισμός περιχαράκωσης και χειραγώγησης ανυποψίαστων οπαδών ή εξαπατημένων εργαζομένων που συγκροτούν ακόμα κομματικούς στρατούς.

   Πώς φτάσαμε απ' τους διωγμούς και τις θυσίες στον αγώνα για τα πολιτικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, στην ενοχοποίηση της δράσης και να θεωρείται η ενασχόληση με τα Σωματεία σαν το ασφαλέστερο μέσο για προσωπικές επιδιώξεις και βολέματα;

   Γιατί, θα απαντούσε ο καθένας, φροντίζουν οι ίδιοι που ασχολούνται να χτίσουν αυτή την εικόνα.

   Έχετε άραγε σκεφτεί πόσοι πέρασαν απ' τη Διοίκηση του δικού μας Σωματείου τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια, για να καταλήξουν μεγαλοστελέχη και διευθυντές ή γενικότερα σε προνομιακά βαθμολογικά και μισθολογικά κλιμάκια, πέρα από τα βολέματα ημετέρων;

   Είναι κωμικό και τραγικό μαζί τη μία μέρα να «διαπραγματεύεσαι» σαν συνδικαλιστής και την επομένη να βρίσκεσαι στην άλλη μεριά του τραπεζιού σαν εργοδότης και διευθυντικό στέλεχος.

   Εύκολα διερωτάται κανείς, τι είναι εκείνο που τους εξασφαλίζει αυτή την προνομιακή αντιμετώπιση όλων όσων επιλέγουν αυτόν τον δρόμο του να γίνουν τα συνδικάτα σκαλοπάτια για ανέλιξη. Μα βεβαίως τίποτε άλλο απ' τις καλές τους υπηρεσίες στις εκάστοτε διοικήσεις και τους μηχανισμούς της εξουσίας που υπηρετούν, σε βάρος των εργαζομένων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τους οποίους βεβαίως επικαλούνται ότι τους στηρίζουν, τους ανέχονται και τους ψηφίζουν και σ' αυτόν τον ισχυρισμό ίσως δεν έχουν άδικο.

   Σ' αυτό το συλλογισμό εντάσσεται και η αντίληψη ότι οι συνδικαλιστές χρωστούν στους ψηφοφόρους τους, από εδώ όμως ξεκινά και η απαξίωση των συνδικάτων. Για πολλούς εργαζόμενους τα Σωματεία δεν είναι η συλλογική έκφραση των εργαζομένων για την προστασία των δικαιωμάτων τους και το μέσο για την διεύρυνση των κατακτήσεων τους, αλλά το μέσο για τις προσωπικές τους ιδιοτελείς στοχεύσεις. Η ψηφοφορία και η ανάδειξη συνδικαλιστικών στελεχών από ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων δεν γίνεται με το κριτήριο της ικανότητας, της συνέπειας, της αγωνιστικότητας και της αναγνώρισης της προσφοράς, αλλά με το κριτήριο της συναλλαγής.

   Θα σε ψηφίσω να βολευτείς, με την συμφωνία ή την προσδοκία ότι θα βολέψεις και εμένα που σε ψήφισα.

   Έχει δε τόσο πολύ εμπεδωθεί αυτή η αντίληψη που γίνεται εντελώς απενοχοποιημένα με την λογική της άσκησης νομίμου δικαιώματος.

   Χαρακτηριστική περίπτωση παλιότερα προστατευόμενου «συναδέλφου» από συνδικαλιστές και πολιτικούς που βάζοντας τα γνωστά μέσα για να βρεθεί αποσπασμένος παρατρεχάμενος σε υπουργείο με παχυλό μισθό, διοργάνωσε ολόκληρο μπουφέ και τον επισκέφτηκαν πολλοί καλεσμένοι συνάδελφοι να τον συγχαρούν.

   Αλήθεια, πρέπει κανείς να διερωτηθεί από που αντλούν αυτού τους είδους τις δυνατότητες οι συνδικαλιστές για να βολεύονται και να βολεύουν την εκλογική τους πελατεία ή έστω να καλλιεργούν ανάλογες προσδοκίες με υποσχέσεις.

   Γιατί άραγε οι εκάστοτε διοικήσεις τους παραχωρούν αυτή τη δυνατότητα και μοιράζονται μαζί τους την άσκηση διοίκησης; Γιατί απλούστατα παίρνουν και αυτοί τα ανταλλάγματα τους. Παραχωρώντας τέτοια δικαιώματα στους συνδικαλιστές, ενσωματώνουν τις λειτουργίες των Σωματείων στις επιλογές τους. Οι συνδικαλιστές αναγορεύονται σε παράγοντες και χάνεται κάθε κινηματικό στοιχείο στις λειτουργίες των Σωματείων, χτυπιέται η συλλογικότητα στη δράση τους και θα πρέπει να τα έχει κανείς καλά μαζί τους για να λύσει ακόμα και μικρά καθημερινά προβλήματα. Τα Σωματεία μετατρέπονται σε γραφεία προσωπικού και ότι λύνεται είναι στη γνωστή λογική του «...κατόπιν ενεργειών μου...». Έτσι όμως τα Σωματεία από δύναμη ελέγχου και υπεράσπισης των εργαζομένων, μετατρέπονται σε μια ακόμα εξουσία χειραγώγησης των εργαζομένων.

   Η δύναμη που δίνεται απ' τους εργαζόμενους στα Σωματεία γίνεται μια εξουσία αυτοσκοπός για να υπηρετεί άρρωστες φιλοδοξίες. Συνάδελφοι,

   Διάχυτη είναι παντού η βεβαιότητα ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.

   Όλοι όλο και περισσότερο βλέπουμε ότι το συνδικαλιστικό κίνημα βουλιάζει στην ανυποληψία του και στις παθογένειες που εξέθρεψε. Πρέπει να πιάσουμε το κουβάρι απ' την αρχή. Σ' αυτήν την πορεία δεν έχουν ευθύνη μόνο συνδικαλιστές, αλλά ο καθένας που ανέχεται ή εγκρίνει με τις επιλογές του και την ψήφο του τα φαινόμενα αυτά.

   Δεν είναι οι εργαζόμενοι άγγελοι και οι συνδικαλιστές διάβολοι. Κάθε κοινωνία έχει τους εκπροσώπους και τους ηγέτες που της ταιριάζουν.

   Επιτέλους πρέπει να αποφασίσουμε τι συνδικαλισμό θέλουμε και τι κοστίζουν και σε ποιους οι επιλογές μας.

   Οι αγωνιστικές παραδόσεις του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας και η ιστορία του αδικούνται απ' αυτή την απροκάλυπτη ενσωμάτωση του στο καθεστώς του οικονομικού και πολιτικού μας συστήματος.

   Δείτε τη σχέση των εκπροσώπων αυτού του κινήματος με τα κόμματα της εξουσίας, δείτε που και σε πόσα Δ.Σ. και επιτροπές συμμετέχουν κορυφαία στελέχη του, μόνο για να παίρνουν διπλούς και τριπλούς μισθούς πέρα από διαπλοκές και διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Τι να αλλάξουν όλοι αυτοί και γιατί; Ο παραταξιακός συνδικαλισμός έτσι όπως κατέληξε δεν είναι παρά ένας αποστεωμένος μηχανισμός περιχαράκωσης και χειραγώγησης ανυποψίαστων οπαδών ή εξαπατημένων εργαζομένων που συγκροτούν ακόμα κομματικούς στρατούς.

   Όσοι αισθάνονται ότι συνδικαλιστές έχουν στήσει χορό στο σβέρκο τους, ας κάνουν ότι χρειάζεται και όχι να συντηρούμε ότι καταδικάζουμε.

   Ο απολογισμός της ανοχής μας είναι βαρύς, οι δυνάμεις της εργασίας υποχωρούν, ενώ η εργοδοσία αποθρασύνεται και οι πολιτικές που την υπηρετούν παρουσιάζονται μονόδρομοι. Ας μην βρίσκουν συμμάχους μέσα απ' τις γραμμές των εργαζομένων και των συνδικάτων τους.

   Αυτοί οι κάθε λογής μονόδρομοι καταργούν σήμερα κατακτήσεις στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, αυτοί μας γυρίζουν πίσω στον εργασιακό μεσαίωνα για μας και σ' ένα ιδιαίτερα ζοφερό μέλλον των παιδιών μας. Η αδιαφορία μας γίνεται συνενοχή.