Ακόμα και σήμερα, σχεδόν πέντε δεκαετίες από τα παιδικά μου χρόνια, η λέξη Πανηγύρι είναι συνυφασμένη στο μυαλό μου με αυτό που γίνεται κάθε χρόνο παραμονή και ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας, στο Προσκύνημα του ομώνυμου γειτονικού μας Δήμου.
Αυτή η αέναη κοσμοσυρροή, βρέξει χιονίσει, που όμοιά της δε νομίζω να υπάρχει πουθενά στον Ελλαδικό χώρο, με εντυπωσίαζε από εκείνα τα χρόνια που οι φτωχογειτονιές του Χαϊδαρίου και της Αγίας Βαρβάρας, ακόμα και του Αιγάλεω ήταν ένα απέραντο δάσος και χωράφια που εδώ κι εκεί έβλεπες να είναι αραιοκατοικημένα.
Καταμεσής, το Προσκύνημα της Αγίας Βαρβάρας, της "δικιάς μου" Αγίας όπως αρεσκόμουν να λέω, εντυπωσιασμένος από την σεπτή Εικόνα της και τριγύρω δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, από τότε που δεν υπήρχαν μεταφορικά μέσα έως τις μέρες μας με όλες τις ευκολίες μετακίνησης.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των τάξεων, υγιείς και ανήμποροι, στέκουν ευλαβικά ώρες ολόκληρες στη σειρά τους, για να προσκυνήσουν την Αγία.
Τι να είναι άραγε αυτό που τους οδηγεί κάθε χρόνο εκεί;
Η Πίστη λένε!!!
Τι να είναι αυτό που οδηγεί κι εμένα εκεί;
Να είναι οι παιδικές αναμνήσεις ή αυτό που λένε Πίστη;
Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα…
Το μόνο βέβαιο είναι πως ό,τι έχω ζητήσει από τη "δικιά μου" Αγία Βαρβάρα, ποτέ δε μου το αρνήθηκε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου