Θα έπρεπε να συζητάμε για το χαμηλό ιστορικό της 4ης Οκτωβρίου.
Για το -10% από ένα κόμμα χωρίς αξιοσημείωτες μεταβολές σε πραγματικές ψήφους από το 2004, από τότε δηλαδή που εμείς χάσαμε την εμπιστοσύνη 1.000.000 πολιτών.
Αλλά, εκτός από την αυτοκριτική, φαίνεται να λείπουν και η σύνεση και η διδαχή. Μάλλον δεν βάλαμε μυαλό κι αν δεν ξυπνήσουμε τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη.
Φερόμενοι ως υποψήφιοι σε ένα ράλι προσωπικών φιλοδοξιών από τη μια, απούσα η Νέα Δημοκρατία από τον θεσμικό της ρόλο ως αξιωματική αντιπολίτευση από την άλλη και όλα μαζί σε ένα έκτακτο συνέδριο της μιας ημέρας (!), που και εκεί πηγαίναμε μέχρι πρότινος με μόνους ομιλητές τους υποψηφίους και προφανώς προοριζόμενους για χειροκροτητές και εγκλωβισμένους σε «γραμμές» τους συνέδρους…
Στις 4 Οκτώβρη καταδικάστηκε μια κυβέρνηση - κλειστό κλαμπ, αποκομμένη από την κοινωνία αλλά και την ίδια της την κομματική βάση. Θα τολμήσουμε στις 7 Νοεμβρίου το ίδιο λάθος;
Αυτή όμως είναι η μεγάλη λαϊκή δημοκρατική δεξιά και κεντροδεξιά παράταξη. Δεν είναι ούτε πασαρέλα, ούτε ιδιοκτησία κανενός. Δεν είναι μείζον το πρόσωπο του νέου αρχηγού, αλλά ο τρόπος ανάδειξής του και οι προγραμματικές του θέσεις.
Να μας πουν οι υποψήφιοι ποια τάση προτείνουν κυρίαρχη για τα επόμενα χρόνια και- κυρίως- πως θα εξασφαλίσουν τη δικαιωματική φωνή της οργανωμένης βάσης στα κέντρα αποφάσεων. Με αυτό το κριτήριο πρέπει να επιλέξουμε.
Όσο για τον τρόπο, άλλος δεν νοείται, παρά από τη λαϊκή βάση. Το έκτακτο Συνέδριο δεν επαρκεί και δεν νομιμοποιείται ηθικά και πολιτικά να εκφράσει αυθεντικά τον λαό της παράταξης, μετά την καταστροφική πορεία των 2 τελευταίων ετών. Ανάδειξη από όλα τα μέλη του κόμματος. Αλλιώς το αποτέλεσμα θα αμφισβητηθεί, η εσωστρέφεια θα παραταθεί, η περαιτέρω συρρίκνωση θα είναι βέβαιη, αλλά πλέον και ορατός ακόμη και κίνδυνος διάσπασης. Όποιος και αν είναι ο «νικητής».
Δεν ψάχνουμε σωτήρα. Αρχηγό, ενότητα, ιδεολογική και λειτουργική ανάταση ψάχνουμε. Τη χαμένη μας περηφάνια και ταυτότητα.
Για το -10% από ένα κόμμα χωρίς αξιοσημείωτες μεταβολές σε πραγματικές ψήφους από το 2004, από τότε δηλαδή που εμείς χάσαμε την εμπιστοσύνη 1.000.000 πολιτών.
Αλλά, εκτός από την αυτοκριτική, φαίνεται να λείπουν και η σύνεση και η διδαχή. Μάλλον δεν βάλαμε μυαλό κι αν δεν ξυπνήσουμε τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη.
Φερόμενοι ως υποψήφιοι σε ένα ράλι προσωπικών φιλοδοξιών από τη μια, απούσα η Νέα Δημοκρατία από τον θεσμικό της ρόλο ως αξιωματική αντιπολίτευση από την άλλη και όλα μαζί σε ένα έκτακτο συνέδριο της μιας ημέρας (!), που και εκεί πηγαίναμε μέχρι πρότινος με μόνους ομιλητές τους υποψηφίους και προφανώς προοριζόμενους για χειροκροτητές και εγκλωβισμένους σε «γραμμές» τους συνέδρους…
Στις 4 Οκτώβρη καταδικάστηκε μια κυβέρνηση - κλειστό κλαμπ, αποκομμένη από την κοινωνία αλλά και την ίδια της την κομματική βάση. Θα τολμήσουμε στις 7 Νοεμβρίου το ίδιο λάθος;
Αυτή όμως είναι η μεγάλη λαϊκή δημοκρατική δεξιά και κεντροδεξιά παράταξη. Δεν είναι ούτε πασαρέλα, ούτε ιδιοκτησία κανενός. Δεν είναι μείζον το πρόσωπο του νέου αρχηγού, αλλά ο τρόπος ανάδειξής του και οι προγραμματικές του θέσεις.
Να μας πουν οι υποψήφιοι ποια τάση προτείνουν κυρίαρχη για τα επόμενα χρόνια και- κυρίως- πως θα εξασφαλίσουν τη δικαιωματική φωνή της οργανωμένης βάσης στα κέντρα αποφάσεων. Με αυτό το κριτήριο πρέπει να επιλέξουμε.
Όσο για τον τρόπο, άλλος δεν νοείται, παρά από τη λαϊκή βάση. Το έκτακτο Συνέδριο δεν επαρκεί και δεν νομιμοποιείται ηθικά και πολιτικά να εκφράσει αυθεντικά τον λαό της παράταξης, μετά την καταστροφική πορεία των 2 τελευταίων ετών. Ανάδειξη από όλα τα μέλη του κόμματος. Αλλιώς το αποτέλεσμα θα αμφισβητηθεί, η εσωστρέφεια θα παραταθεί, η περαιτέρω συρρίκνωση θα είναι βέβαιη, αλλά πλέον και ορατός ακόμη και κίνδυνος διάσπασης. Όποιος και αν είναι ο «νικητής».
Δεν ψάχνουμε σωτήρα. Αρχηγό, ενότητα, ιδεολογική και λειτουργική ανάταση ψάχνουμε. Τη χαμένη μας περηφάνια και ταυτότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου