Επίσκεψη στο Βασιλικό Κτήμα του Τατοΐου. Προσκύνημα στους τάφους των βασιλέων στο Κοιμητήριο του κτήματος. Με σεβασμό στην Ιστορία αυτού του τόπου. Σιωπή και περισυλλογή. Θα ακολουθήσουν άλλα αφιερώματα και θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε πολλά γι’ αυτόν τον χώρο. Στο μυαλό μου έρχονται αυτή την ώρα οι σκηνές από την προσπάθεια προσέγγισης στον χώρο την 12η Φεβρουαρίου 1981… Ήμουν 17 χρονών τότε και το αίμα έβραζε... Η προσπάθεια ήταν ολονύκτια... Συρθήκαμε σε σύρματα και αγκάθια για να φτάσουμε ως εδώ... Με τον Ελεύθερο Κόσμο στα χέρια... Και να πάλι εδώ σήμερα έπειτα από 36 χρόνια!
Περισσότερες φωτογραφίες από το κτήμα εδώ!
Στις 06 Φεβρουαρίου 1981 ημέρα Παρασκευή, έφυγε από τη ζωή η βασίλισσα Φρειδερίκη, βασίλισσα των Ελλήνων (1947-1964) και βασιλομήτωρ μετά το θάνατο του συζύγου της βασιλιά Παύλου Α′. Η βασίλισσα που ένωσε από την πρώτη στιγμή τη ζωή της με τον Ελληνικό λαό και την Ελλάδα, τη χώρα που θεωρούσε πατρίδα της και αγαπούσε με όλη της την καρδιά.
Η βασίλισσα Φρειδερίκη άφησε την τελευταία της πνοή από καρδιακή προσβολή στα ανάκτορα Θαρθουέλα της Μαδρίτης κατά τη διάρκεια εγχείρησης καταρράκτη. Πέρα από την οδύνη για την απώλεια του αγαπημένου της προσώπου η οικογένεια της βασίλισσας Φρειδερίκης είχε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα σχετικά με τη πραγματοποίηση της κηδείας.
Τελευταία επιθυμία της βασίλισσας ήταν να ταφεί στο κοιμητήριο του Τατοΐου δίπλα στον αγαπημένο σύζυγό της, βασιλιά Παύλο. Σεβόμενος την τελευταία επιθυμία της μητέρας του ο βασιλιάς Κωνσταντίνος προσπάθησε να συνεννοηθεί με την Ελληνική Κυβέρνηση. Η πρόταση του Κωνσταντίνου ήταν να ψαλεί η νεκρώσιμος ακολουθία στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και η ταφή να γίνει στο κοιμητήριο του Τατοΐου. Στην πραγματικότητα δεδομένου ότι το 1981 όλα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας είχαν ελληνική υπηκοότητα και το Τατόι ήταν στην ιδιοκτησία τους δεν χρειαζόταν ειδική άδεια για την ταφή. Εφόσον η Ελληνική κυβέρνηση δεν επιθυμούσε την πραγματοποίηση της κηδείας στην Ελλάδα θα έπρεπε να βγάλει σχετικό νόμο απαγόρευσής της, κάτι τέτοιο θα διέσυρε την Ελλάδα διεθνώς.
Η κηδεία της βασίλισσας Φρειδερίκης αναδείχθηκε τις επόμενες ημέρες σε μείζον πολιτικό ζήτημα για την εποχή, αφού από την πρώτη στιγμή έγινε έντονη προσπάθεια να παρουσιαστεί ως πολιτικό γεγονός. Έτσι ξεκίνησε μία οξεία πολιτική διαμάχη για τον αν θα έπρεπε ή όχι να επιτραπεί η ταφή της βασίλισσας Φρειδερίκης στην Ελλάδα.
Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης συγκάλεσε την Κυβερνητική Επιτροπή. Τελικά αποφασίστηκε τόσο η νεκρώσιμη ακολουθία όσο και η ταφή να πραγματοποιηθούν στο Τατόι την ίδια ημέρα και μετά την τέλεση της κηδείας ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και η οικογένειά του, θα έπρεπε να αποχωρήσουν από την Ελλάδα. Ακόμα η κυβέρνηση θα είχε μόνο τυπική - θεσμική εκπροσώπηση.
Μετά την έκδοση της απόφασης και για αρκετές ημέρες ακολούθησε πόλεμος δηλώσεων μεταξύ του πρωθυπουργού Γεώργιου Ράλλη και του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου.
Πέρα από αυτό και με πρόσχημα τον φόβο τέλεσης επεισοδίων, το Τατόι είχε αποκλειστεί από δυνάμεις της αστυνομίας ώστε να μην μπορέσει να παραστεί κόσμος στην κηδεία.
Τελικά η κηδεία τελέστηκε στις 12 Φεβρουαρίου στο Τατόι στην οποία παρευρέθηκαν μέλη βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης καθώς και πλήθος κόσμου που κατάφερε να ξεπεράσει τις δυσκολίες της αστυνομίας. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο μετέπειτα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος.
Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος πιεζόταν να κάνει δηλώσεις και αρχικά αρνήθηκε. Την παραμονή της κηδείας το γραφείο του βασιλέως Κωνσταντίνου έδωσε στη δημοσιότητα δήλωσή του, με την οποία εξέφραζε τη λύπη του για την πολιτικοποίηση της κηδείας, ενώ ο ίδιος ερχόταν στην Ελλάδα, για να εκτελέσει ένα οδυνηρό προσωπικό καθήκον και ότι οι περιορισμοί που επεβλήθησαν στην απλή τελετή κηδείας της μητέρας του, προσέδιδαν σ΄ αυτόν πικρία στην οδύνη.
Στο βιβλίο της βασίλισσας Φρειδερίκης «Μέτρον Κατανοήσεως» περιγράφεται η ακόλουθη στιχομυθία μεταξύ του βασιλέως Παύλου και της ίδιας σε μία επίσκεψη που πραγματοποίησαν στην Ινδία.
- Κεφάλαιο - Διεθνείς Δεσμοί, σελίδα 261 - …..
- Κεφάλαιο - Διεθνείς Δεσμοί, σελίδα 261 - …..
….Γυρίσαμε ξυπόλητοι το Ταζ Μαχάλ, ο ένας στο πλευρό του άλλου. «Θα χτίσεις ένα μνημείο σαν κι αυτό όταν πεθάνω;» ρώτησα αστειευόμενη τον Παύλο.
«Ασφαλώς όχι. Όσο όμορφο κι αν είναι το μνημείο τούτο, εμείς θέλομε να μείνωμε κάτω από τον ανοικτό ουρανό, στο Τατόι, για να μπορούν τα ελάφια να περπατούν επάνω από μας και τα αγριολούλουδα ν′ ανθίζουν την άνοιξη.»
«Συμφωνώ»… του απάντησα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου