Οι παλιότεροι τα θυμάστε. Οι νεώτεροι ούτε που τα έχετε δει. Έτσι ήταν τα καρπούζια των παιδικών μας χρόνων. Τα περισσότερα από αυτά εντυπωσίαζαν με το μέγεθός τους. Κάποια πρέπει να ξεπέρναγαν τα είκοσι κιλά... Τα ανέβαζε ασθμαίνοντας ο παππούς από το κτήμα στο Αριστοδήμειο. Ακούμπαγες το μαχαίρι στη φλούδα και έσκαγε πλημμυρίζοντας την τραπεζαρία αρώματα. Ο "παππάς" δεν χώραγε στη μεγαλύτερη πιατέλα. Το ίδιο συνέβη έπειτα από πολλές δεκαετίες και με αυτό της φωτογραφίας. Προχθές το βράδυ, με το που ακούμπησα το μαχαίρι έσκασε τριζοβολώντας από τη μια άκρη ως την άλλη. Το αγόρασα πριν δυο Σάββατα στη λαϊκή αγορά της Μεσσήνης από αγρότη παραγωγό χωριού του Δήμου που καλλιεργεί με σπόρους που κρατά από την παραγωγή του. Έτσι, όπως εκείνα τα χρόνια και όχι αγοράζοντας σπόρους εταιρειών από τους γεωπόνους. Είναι η απάντηση σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι τίποτα δεν γίνεται αν δεν είναι εγκεκριμένο και συσκευασμένο. Περιττό να σας πω ότι ήταν το νοστιμότερο καρπούζι που φάγαμε το φετινό καλοκαίρι!!!
2 σχόλια:
Κι όμως! Ακόμα κι αυτά τα εξαφανισμενα καρπουζια, ήταν υβριδια με κολοκυθια! Ως αυθεντικά, θεωρουντο τα απολύτως σφαιρικα, μικρά,ολομαυρα! Μόλις κατάλαβα ότι ειμαιμεγαλυτερος σε ηλικία από τονσυντακτη του κειμένου!
Δεν το γνώριζα ότι και αυτά ήταν διασταύρωση με κολοκύθια. Πάντως ήταν πεντανόστιμα. Μπορεί και λόγω πείνας... Πάντως εκείνα τα χρόνια στη λαϊκή αγορά στο Χαϊδάρι έβρισκες μαύρα σε σωρούς... Αυτά τα μακρόστενα τα έφερνε στο Αριστοδήμειο στις θερινές διακοπές μου ο παππούς και ο θείος...
Δημοσίευση σχολίου