Πρώτο άλμα με αλεξίπτωτο!!!

Οι σκέψεις ενός Καταδρομέα - Αλεξιπτωτιστή πριν και κατά τη διάρκεια του πρώτου άλματος!!!

Ώρα 05:30

Τα Στάγιερ φτάνουν στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Οι εκπαιδευτές φωνάζουν, δεν μας αφήνουν ούτε δευτερόλεπτο. "Όλοι κάτω. Γρήγορα στη σειρά." "Ένα κύριο αλεξίπτωτο στο δεξί χέρι." "Το εφεδρικό στο αριστερό." Φωνές παντού και βοή. Είναι ακόμα σκοτάδι. Δύσκολα διακρίνουμε τις μακρινές φιγούρες των C 130…

"Μπείτε στη σειρά. Δύο γραμμές. Πόρτα αρχηγού δεξιά. Πόρτα βοηθού αριστερά."

Τ’ αεροπλάνα ξεκινούν τις μηχανές τους. Τώρα η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται. Αυτός ο θόρυβος μαζί με το τσουχτερό κρύο κι ο φόβος. Τα πόδια μου τρέμουν. Ο Γιώργος με κοιτάζει και γελά. "Πίσω μου", του λέω. "Ντυθείτε." Διαταγή αρχηγού ρίψεως.

Παύει να ισχύει για εμένα κάθε ήχος. Δεν βλέπω τίποτα, παρά μόνο αυτά που κάνω. Απομονώθηκα σ’ εμένα και τ’ αλεξίπτωτό μου. Περίεργη γαλήνη. Ελευθερώνω τους ιμάντες. Ο μεταλλικός ήχος από τους κρίκους πάνω στην άσφαλτο του διαδρόμου απογείωσης. Σηκώνω το κυρίως αλεξίπτωτο στον αέρα και το φοράω. Ρυθμίζω τους ιμάντες ράχεως και σκελών, τους σφίγγω. Μετά τους ιμάντες στήθους. Ένα βαθύ κάθισμα. Νιώθω ότι είναι όλα καλά, νομίζω πως είμαι δυνατός. Προσαρμόζω το εφεδρικό αλεξίπτωτο και το ασφαλίζω. Επιθεωρώ ξανά τους ιμάντες, το υποσιάγωνο, το νήμα αποσπάσεως, την ασφάλεια του εφεδρικού. "Κωνσταντίνε είναι εντάξει το υποσιάγωνο;…", μου μιλάει ο Γιώργος, μοιάζει σα να άνοιξε κάποιος τη φωνή στην τηλεόραση. Ακούω ξανά τις μηχανές του αεροπλάνου και τις φωνές γύρω μου. Ενώ τον βοηθάω, συνειδητοποιώ ότι έχει ξημερώσει, ένας κόκκινος ήλιος προβάλει από την Πάρνηθα.

Ώρα 06:15

Μόλις μας επιθεώρησε ο αρχηγός. Πήραμε στο σωστό χέρι τον γάντζο του στατικού ιμάντα, προχωρήσαμε προς τη ράμπα του αεροσκάφους. Ο καυτός αέρας από τις μηχανές με χτυπάει στο πρόσωπο, προχωρώ σκυμμένος. Αντικρίζω την ουρά του αεροπλάνου να χάσκει ανοιχτή, ανεβαίνω. Ο θόρυβος μέσα μου είναι μεγαλύτερος απ’ αυτόν γύρω μου. Κάθομαι στον πάγκο μαζί με τα άλλα παιδιά και κοιτάζω έξω. Οι μηχανές δουλεύουν στο full. Ιερές στιγμές...

Ώρα 06:50

Ένα χτύπημα στο κράνος. Ο εκπαιδευτής ξεχωρίζει τα stick των 10 ατόμων. "Στάσου στην πόρτα", μου λέει. "Είσαι πρώτος". Οι πλαϊνές πόρτες ανοίγουν. Ο θόρυβος διπλασιάζεται. Ο αέρας που μπαίνει είναι δυνατός, τα πάντα στριφογυρίζουν. Τα μάτια μου είναι καρφωμένα στον αρχηγό. Κρέμεται έξω από το αεροσκάφος. Με το ένα χέρι κρατιέται από το τοίχωμα και με το άλλο μιλάει στον ασύρματο. Μας κοιτάζει και μιλάει με νοήματα. "Πρώτο stick εγέρθητι."

Σηκώνομαι. "Αγκιστρωθείτε." – Αγκιστρώνω το γάντζο και απασφαλίζω. "Πλησιάστε." – έχω ένα βάρος στο στήθος. "Στάσου στην πόρτα." Με δύο βήματα βρίσκομαι στην πόρτα. Τα χέρια τεντωμένα ακουμπούν τα εξωτερικά τοιχώματα. Το δεξί πόδι με στηρίζει, ενώ το αριστερό πέλμα είναι το μισό στο κενό. Δεν ξέρω αν με ταλαντεύει η δύναμη του ανέμου ή αν τρέμω. Μάλλον και τα δύο. Κοιτάζω κάτω. Δεν πρέπει. Ένας κόμπος στο λαιμό μου. Βλέπω τις κορφές των δέντρων κάθετα, παραξενεύομαι. Τρομάζω, συνειδητοποιώ πως το αεροπλάνο παίρνει στροφή κι εγώ είμαι σε οριζόντια θέση με το έδαφος. Κλείνω τα μάτια σηκώνω το κεφάλι. "ΦΥΓΕ" – Εκτινάσσομαι ασυναίσθητα. Μαζεύω τα χέρια και κατεβάζω το κεφάλι. Με χτυπάει ο αέρας δυνατά.

Σιωπή. Ησυχία... απόλυτη.

Όπως όταν βουβαίνεται το πλήθος και κόβονται οι ανάσες στο κρίσιμο σημείο… Μετράω 101, 102, 103, … Το αλεξίπτωτο ανοίγει. Κυλάω στον αέρα, νιώθω να κατεβαίνω απαλά. Ο καπνός μου δείχνει την πορεία του ανέμου. Γυρνάω κόντρα. Αυτό θα κάνει την πτώση πιο αργή σε ταχύτητα αλλά και σε διάρκεια. Θα είμαι μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω εδώ ψηλά και μ’ αρέσει.

Κι όμως τελειώνει πιο γρήγορα απ’ όσο περίμενα και ήθελα... Το έδαφος πλησιάζει πιο γρήγορα τώρα. Κλείνω τα πόδια, σφίγγω το σώμα μου. Δεν κοιτάω κάτω, μόνο ευθεία... Τώρα. Μύτες, κνήμη, μηρός, αντίθετη ωμοπλάτη. Σηκώνομαι όρθιος. Λύνω ιμάντες. Μια μεγάλη ανάσα. Ηρεμώ.

Ελευθερώνομαι και χαμογελάω στον εαυτό μου. Μαζεύω το αλεξίπτωτο από το έδαφος σα να ήταν ο σύντροφός μου. Και ήταν σίγουρα, δεν με πρόδωσε. Ξεκινάω και πάω στη φωτιά.

Πίνω ένα αναψυκτικό, κοιτάζω ψηλά τους άλλους που κατεβαίνουν και λέω "Πρέπει να είμαστε λίγο τρελοί"…

EIKONEΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΧΑΡΑΓΜΕΝΕΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ!!!