Μια αληθινή ιστορία…
Μεσσήνη Μεσσηνίας 20 Νοεμβρίου 2012
Η πρώτη μας γνωριμία μαζί του ήταν από τις πρώτες κιόλας ημέρες που γεννήθηκε. Τον βρήκαμε νεογέννητο σε μια άκρη του κήπου, ήταν μικροσκοπικός και χώραγε στη χούφτα του ενός χεριού. Μητέρα δε γνώρισε, μάλλον τον έχασε σε κάποια από τις μετακινήσεις της με τα υπόλοιπα μωρά. Γάλα του έδινε το πιο άγριο γατί της γειτονίας που θήλαζε τα ήδη μεγαλωμένα δικά της. Τα υπόλοιπα τα φροντίσαμε εμείς. Η γυναίκα μου (Νίκη) και η κόρη μου (Αγγελική) τον βάπτισαν Λεό γιατί γεννήθηκε Αύγουστο και του ταίριαζε ζωδιακά. Εγώ πάλι ταύτισα το όνομα του με τη δύσκολη ζωή που του έλαχε στην οποία αντιστεκόταν σα λιοντάρι. Μεγάλωνε ο Λεό πεισματικά, στο δεύτερο μήνα είχε φάει σαύρα. Από τον Οκτώβρη δεν είχε ούτε καν τη γάτα που τον είχε υιοθετήσει. Ο Λεό εξαρτιόταν αποκλειστικά από εμάς. Το Νοέμβρη έκλεισε τους τρείς μήνες ζωής. Μια βροχερή μέρα με το αυτοκίνητο μας μετακινηθήκαμε στη άλλη άκρη της πόλης. Αφού κάναμε μια στάση καταλήξαμε σε ένα κατάστημα της πόλης παρκάροντας στο πάρκινγκ του καταστήματος. Τελειώνοντας τις αγορές μας κατευθυνόμενοι στο αυτοκίνητο έχει ξεσπάσει δυνατή μπόρα. Δίπλα από το αυτοκίνητο αντικρίζουμε ένα γατάκι παρόμοιο με το Λεό, να προσπαθεί να κρυφτεί από τη βροχή κάτω από τα αυτοκίνητα. Υποθέσαμε ότι είναι κάποιο γατάκι που του μοιάζει, άλλωστε αυτό συμβαίνει. Δεν ανταποκρίθηκε άλλωστε στο κάλεσμα μας και η βροχή δυνάμωνε απελπιστικά. Στην επιστροφή σκεφτόμασταν συνέχεια μήπως ο Λεό είχε με κάποιο τρόπο κρυφτεί σε κάποιο σημείο κάτω από το αυτοκίνητο πριν ξεκινήσουμε. Είχαμε ακούσει ιστορίες για γατιά ποu μεταφέρονταν καταλάθος από ένα μέρος σε κάποιο άλλο και ότι ποτέ δεν τα ανακάλυπταν. Επιστρέφοντας στο σπίτι τρέξαμε να βρούμε το Λεό. Έλειπε… Ένιωσα τη βροχή να με μαστιγώνει και τις τύψεις να με περιτριγυρίζουν. Το γατάκι στο πάρκινγκ ήταν τελικά ο Λεό και θα μπορούσα να τον είχα πιάσει αλλά αμφέβαλλα. Ωστόσο ήταν παράλογο να κατέφερε να έζησε τόσο μικρός και άλλωστε είχαμε κάνει και άλλη στάση. Αυτός κατέβηκε εκεί που ήθελε και για δευτερόλεπτα στην επιστροφή μας από το κατάστημα τον είδαμε αλλιώς δεν θα είχαμε ιδέα τι απέγινε. Αμέσως παρόλο που είχε καταιγίδα επισκεφθήκαμε το χώρο που τον είδαμε δηλαδή στο πάρκινγκ του καταστήματος χιλιόμετρα μακριά. Μάταια, δεν γινόταν να τον βρούμε με τόσο δυνατή βροχή. Το απόγευμα πριν τη δουλειά πέρασα από το ίδιο σημείο. Πάλι δε βρήκα τίποτα, σίγουρα θα είχε βρεθεί σε άλλη γειτονιά. Κοίταζα το χώρο απογοητευμένος, παντού παρατημένα τελάρα και ο κάδος με τα σκουπίδια που θα μπορούσε να αποτελεί τη «πηγή» της διατροφής του τόσο ψηλά που δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβει. Ήταν τόσο μικρός άλλωστε που δεν είχε μάθει να νιαουρίζει έστω και λίγο. Όλα ήταν μάταια και να με έβλεπε από κάπου δε θα τον άκουγα αν με «καλούσε». Συνέχισα την εργασία της υπόλοιπης ημέρας κανονικά. Στις 9 το βράδυ χτυπά το τηλέφωνο στο γραφείο μου.
-Βρήκαμε το Λεό τρέξε να τον πιάσουμε.
Η Νίκη με την Αγγελική για τελευταία φορά όπως μου είπαν επισκέφθηκαν το πάρκινγκ. Γύριζαν με το αμάξι αρκετές φορές και ένας ελιγμός τις ανάγκασε να κατευθυνθούν σε ένα παρακείμενο στενό όπου η Αγγελική τον αντίκρισε να στέκεται κάτω από ένα αυτοκίνητο. Μας περίμενε μου είπε η Νίκη… Τον έπιασα τον είχα στα πόδια μου, δε σάλευε καθόλου σε όλη τη διαδρομή με το αυτοκίνητο για το σπίτι, τα γατιά γενικά όταν βρεθούν σε άγνωστο χώρο έχουν πολύ στρες. Επέστρεψε στο «σπίτι του». Ο Λεό έγινε ο ήρωας της γειτονιάς. Σε εμένα απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι μικρογραφία του λιονταριού. Η αγάπη της Νίκης και της Αγγελικής για τον Λεό τον έσωσε.
-Βρήκαμε το Λεό τρέξε να τον πιάσουμε.
Η Νίκη με την Αγγελική για τελευταία φορά όπως μου είπαν επισκέφθηκαν το πάρκινγκ. Γύριζαν με το αμάξι αρκετές φορές και ένας ελιγμός τις ανάγκασε να κατευθυνθούν σε ένα παρακείμενο στενό όπου η Αγγελική τον αντίκρισε να στέκεται κάτω από ένα αυτοκίνητο. Μας περίμενε μου είπε η Νίκη… Τον έπιασα τον είχα στα πόδια μου, δε σάλευε καθόλου σε όλη τη διαδρομή με το αυτοκίνητο για το σπίτι, τα γατιά γενικά όταν βρεθούν σε άγνωστο χώρο έχουν πολύ στρες. Επέστρεψε στο «σπίτι του». Ο Λεό έγινε ο ήρωας της γειτονιάς. Σε εμένα απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι μικρογραφία του λιονταριού. Η αγάπη της Νίκης και της Αγγελικής για τον Λεό τον έσωσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου