Γράφει ο Βουκόλος.
.Είχα μια δασκάλα στο Δημοτικό την Κυρία Νότα. Ορεσίβιοι εμείς καμπίσια αυτή. Τριαντάρα τότε, γυναίκα μελαχρινή, πιασιάρα, θάνατος, η φαντασίωση του αρσενικού από πέντε έως ογδόντα πέντε ετών, περπατούσε και δεν χρειαζόταν να μιλήσει. Το εξέπεμπε το μήνυμα ρε παιδί μου. Το καταλάβαινες από το περπάτημά της. Καθήστε καλά ρε γιατί όποιος μου κουνηθεί τον πάτησα! Καλή της ώρα όπου και να είναι! Την είδα τελευταία φορά πριν πέντε χρόνια. Στα εβδομήντα της, πλέον, και βάλε. Ακόμα το εκπέμπει! Δεν ξέρω αν ποτέ είχε επίγνωση του τι εκπέμπει! Διότι είναι και αυτό ένα θέμα! Αν και δεν έχει σημασία τι εκπέμπεις. Σημασία έχει αν αυτό που εκπέμπεις έχει αποδέκτες και πως τελικά αυτοί το εισπράττουν. Γιατί στην σύγχρονη κοινωνία μπορεί να νομίζεις ότι εκπέμπεις εμπιστοσύνη, αξιοπιστία, δύναμη και οι αποδέκτες να εισπράττουν σκέτη αηδία.
Η Κυρία Νότα λοιπόν στην Κοινότητά μας που είχε διοριστεί, είχε την τύχη να βαφτίσει ένα παιδάκι και να γίνει Νονά του Γιωργάκη. Σημαίνον πρόσωπο -έως και πρότυπο θα έλεγα- ο δάσκαλος στις μικρές κοινωνίες της υπαίθρου έως και την δεκαετία του 60. Τιμή του κάθε γονιού να έχει ο κανακάρης του νονά την Κυρία Νότα. Καλά για τον βουλευτή δεν το συζητάμε. Δύο στους χίλιους είναι το δείγμα στο χωριό μου.
Μεγάλωνε λοιπόν μάγκες μου ο Γιωργάκης και όπως είναι φυσικό οι γονείς του στο ερώτημα «τι θα γίνεις Γιωργάκη όταν μεγαλώσεις» τον μάθαιναν να απαντά «δάσκαλος σαν την Νονά μου».
.
Αυτά του μάθαιναν οι γονείς του. Και δεν ήταν ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που χρησιμοποιούσαν γνωστά και οικεία πρότυπα για να ντοπάρουν τους κανακάρηδες σε μια προσπάθεια προς την σωστή -κατ αυτούς- κατεύθυνση. Άλλοι πάλι χρησιμοποιούν ομοειδή κίνητρα όπως ήδη υπάρχουσες στρωμένες δουλειές από τους γονείς, υπάρχουσες επιχειρήσεις οι οποίες πρέπει να έχουν συνέχεια αλλά και άλλου είδους κίνητρα όπως κρατικές θέσεις στο σύστημα διοίκησης και σε άλλα νευραλγικά πόστα οι οποίες «κληρονομικό δικαίω» θεωρούν κάποιοι ότι τους ανήκουν και επομένως φυσικό τω τρόπο πρέπει να συνεχίσουν οι κανακάρηδές τους !!!!!??????. Αυτός είναι και ένας λόγος που εκατό και πλέον χρόνια τώρα κανένας κανακάρης Πρωθυπουργού δεν έγινε απλός καθηγητής ή του Στρατηγού υδραυλικός! Αν και εγώ θα τον προτιμούσα στην έντιμη και καθόλου ευκαταφρόνητη θέση του βαρδιάνου χειριστή πίνακα!
Αυτά τον μάθαιναν λοιπόν τον Γιωργάκη οι αγρότες γονείς του μήπως και ανοίξει κανένα βιβλίο και ξεστραβωθεί και σταματήσει να τσαπίζει όλη μέρα τα μποστάνια. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο! Διότι η μπομπαρία της γειτονιάς -το σχολείο του δρόμου ντε- άλλα τον δίδασκε!
Απόδειξη αυτού είναι ότι κάποια χρονιά, την μέρα που γιόρταζε ο Γιωργάκης, και ενώ ήταν πλέον έξι - επτά χρονών ήρθε όπως συνηθίζεται να τον χαιρετήσει η Νονά του ανήμερα του Αϊ Γιώργη βοήθειά μας και συνέβη το εξής ευτράπελο.
Σε κάποια στιγμή που το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων εστράφη και προς τον Γιωργάκη -για αυτόν είχαν έρθει εξ άλλου- ήρθε και η καίρια ερώτηση. Η θανατερή όπως απεδείχθη εκ των υστέρων! Που οι γονείς θα εύχονταν ποτέ να μην την είχαν κάνει διότι όπως εξελίχθηκε καλλίτερα να άνοιγε η γη να τους καταπιεί! Την οποία ερώτηση βεβαίως - βεβαίως την προκάλεσαν οι γονείς του έχοντας εμπιστοσύνη ότι ο κανακάρης τους είναι καλός μαθητής σε αυτά που τον δίδασκαν!
«Γιωργάκη τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Το σκέφτηκε πολύ ο Γιωργάκης!
Οι γονείς περίμεναν να απαντήσει αυτά που το δίδασκαν, αγνοώντας ότι ο Γιωργάκης έκανε και ιδιαίτερα στην σχολή της «μπομπαρίας» στην γειτονιά του χωριού όπου εξ ανάγκης βίωνε τις ελεύθερες ώρες του!!
Η Νονά του η Δασκάλα περίμενε να ακούσει κάτι το ιδιαίτερο! Αφέλεια θα μου πεις! Και εγώ με εσένα! Για έλα στην θέση της.
Τελικά μάγκες μου ο Γιωργάκης ζοριζόταν! Ήταν σε δίλλημα! Υπήρχαν δύο απαντήσεις στο μυαλό του κατάλληλες για το συγκεκριμένο ερώτημα. Και δεν κοβόταν και να απαντήσει! Οι άλλοι τον ζόριζαν. Ας πρόσεχαν! Αλλά μετά από πολλές πιέσεις του τύπου «πες στην Νονά σου τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, μην ντρέπεσαι» αναγκάσθηκε να υποκύψει και να δώσει μιαν απάντηση. Δέκα άνθρωποι περίμεναν μια απάντηση. Να τους προσβάλει; Έπρεπε να δώσει μια απάντηση. Και έκρινε πως από τις δύο επιλογές έπρεπε να διαλέξει αυτή που θα έκανε μεγαλύτερη εντύπωση! Και σιγά μην είχε τους δασκάλους περί πολλού ο Γιωργάκης. Χέστηκε για δαύτους! Εξ άλλου έξι - επτά χρονών ήταν. Είχε συναίσθηση;
Και είπε: Όταν μεγαλώσω θα γίνω «Γαμιάς».
Κάγκελο σύμπασα η οικουμένη!!!!!! Περιττό να σας πω πως στην κλειστή κοινωνία του χωριού το βράδυ εκείνο ήταν καλεσμένοι και ο Πρόεδρος του χωριού και ο Παπάς! Πήγαιναν πακέτο αυτοί τότε με τον δάσκαλο και τον χωροφύλακα. Ήταν η άρχουσα τάξη της μικρής κοινωνίας. Τον Ταχυδρόμο ούτε που να τον φτύσουν. Αυτόν το έτρωγε ο ποδαρόδρομος. Παρακατιανά επαγγέλματα και ασχολίες!
Και περιμένουμε τριάντα χρόνια τώρα -μην σου πω και σαράντα- να δούμε τον Γιωργάκη να γίνει κάτι αξιόλογο. Είχαμε μια ελπίδα ρε παιδί μου. Είχαμε ποντάρει πάνω του εμείς που μας βάφτισε ο τσέλιγκας του χωριού ή στην καλλίτερη περίπτωση ο κουρέας καλή ώρα και καλώς τον. Και αυτός ο πατέρας μου ρε παιδί μου στον κουρέα με έδωσε; Δεν είχε έρθει η Νότα ακόμα στο χωριό βλέπεις! Μόνος μου θα έμπαινα στην κολυμπήθρα για πάρτη της! Είμαι μεγαλύτερος από τον Γιωργάκη. Και περιμέναμε πως ο Γιωργάκης με την βοήθεια και της νονάς του κάτι θα γινόταν! Ή αυτό που τον δίδασκαν οι γονείς ή τουλάχιστον αυτό που τον μάθαινε η μπομπαρία! Και τέλος πάντων δεν είμαστε και απαιτητικοί. Ας γινόταν ένας κοινός άνθρωπος, ένας απλός ηγέτης μικρού βεληνεκούς, ένας συνδικαλιστής ρε παιδί μου, ένας δημοτικός σύμβουλος, ένας οικολόγος έστω και όχι ντε και καλά ένας ηγέτης που θα διδάξει, θα ανασυγκροτήσει, θα επανιδρύσει, θα καταστείλει, θα εντάξει, θα ενσωματώσει, θα διασφαλίσει, θα προασπίσει ,θα προβλέψει, θα μεριμνήσει, θα ενοποιήσει, θα ομογενοποιήσει, θα, θα, θα, θα μας βάλει έστω τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι για να μην σου πω πράγματα δύσκολα όπως να βάλει τον πήχη στο σωστό ύψος! Δεν βαριέσαι! Μέχρι να πάρουν φόρμα τα παπούτσια έχεις αποχωρήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο και πάνε πάλι από την αρχή τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Διότι αν είχε συνέχεια το πράγμα θα έπρεπε να είμαστε χίλια χρόνια μπροστά! Όμως πώς να είμαστε. Ο Γιωργάκης τελικά ούτε Δάσκαλος έγινε, ούτε καν κοινός άνθρωπος με προσόντα που αναφέρονται παραπάνω! Ούτε καν τον τίτλο του «γαμιά» δεν κατακύρωσε μα ούτε και διήγε βίο έντιμο και αξιοπρεπή! Εξετράπη, μάλλον έπεσε και στα σκληρά, και παρά τις προσδοκίες δεν ξεπέρασε την μετριότητα σε αυτή τη ζήση!
Μάπα το καρπούζι λοιπόν! Ο Γιωργάκης «ο δάσκαλος», όχι ντε και καλά επί της παιδείας, μα ούτε καν επί της «γαμικής επιστήμης», ξεφτίλισε τις προσδοκίες και ο μύθος κατερρίφθη. Ο «Δάσκαλος» αλλά και ο «Γαμιάς» ήταν τελικά σχήματα λόγου. Φτερά στον άνεμο! Φρούδες ελπίδες! Δεν μας προέκυψε! Κρίμα! Και είμαστε τώρα εδώ εμείς και κλαίμε την μοίρα μας. Και περιμένουμε τον επόμενο «Γιωργάκη». Τον χαρισματικό! Που να το έχει στο αίμα του ρε παιδί μου! Να έχει το γονίδιο που λεν και οι μορφωμένοι! Και όλα αυτά γιατί; Διότι μάγκες μου δεν είναι ότι εξέλειπαν, είναι ότι ποτέ δεν υπήρξαν οι προϋποθέσεις για τον Γιωργάκη! Μια βασική προϋπόθεση είναι να είσαι γόνος! Και αυτός -όπως και πολλοί εξ ημών- είμαστε γόνοι της τσάπας και του άροτρου. Και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Τουλάχιστον εύκολα. Το σύστημα είναι μπλοκέ.
Υ.Γ 1 Προς Συνδικαλιστές
Αυτοί που το παίζουν «ηγέτες» για παν ενδεχόμενο ας ψάξουν τα γονίδια! Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει! Του φτωχού το αρνί δεν γίνεται κριάρι. Αρκεί ένας «ανέκδοτος» για να σε κάνει από άρχοντα επαίτη!
Αν αυτοί που ηγούνται τώρα δεν μας αρέσουν, οι καλλίτεροι ας κάνουν ένα βήμα μπροστά! Και δεν χρειάζεται να είναι ούτε δάσκαλοι ούτε γαμηστεροί ηγέτες. Και δεν θα τους κάνουμε και γονιδιακή εξέταση. Από έντιμους έχουμε έλλειψη! Ανεξαρτήτως γονιδίων.
Η άποψή μου; Αυτοί κουμαντάρουν με 47%! Σκέψου τι θα έκαναν με 87%! Και για την εντιμότητά τους; Δεν την αμφισβητώ μα ούτε και ορκίζομαι!
.
Υ.Γ 2 Προς αναγνώστες!
Κάθε συνειρμός και συσχετισμός του άρθρου με υπαρκτά πρόσωπα ή όργανα σε κάθε επίπεδο είναι αδόκιμος! Τα γεγονότα που αναφέρονται είναι πραγματικά και τα πρόσωπα υπαρκτά! Αν τώρα εγώ τα χρησιμοποιώ για συσχετισμούς και εξαγωγή συμπερασμάτων εσύ αναγνώστη μην κολλάς! Κράτα μόνο ετούτο! Ο «Δάσκαλος» που προσδοκούσες ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Ο ηγέτης είναι πλασματικός! Για να μην σου πω ανύπαρκτος! Και ο Γιωργάκης έπεσε στα σκληρά! Φοβάμαι πως θα ισχύσει -όσο αισιόδοξα και να το δω- το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Εύχομαι να διαψευστώ!
.
Υ.Γ 3 Προς διαχειριστές
Τα γράφω αυτά για να υποβαθμίσω το κλίμα και το επίπεδο το οποίο θέλετε να μας επιβάλετε και σας εντάσσω στις πάσης φύσεως εξουσίες πολιτικές, συνδικαλιστικές και όχι μόνο. Και εννοώ εξουσίες μπροστά αλλά και πίσω από εσάς, φανερές ή κρυφές, διότι έχω ξαναγράψει πως είναι εξόφθαλμα ορατό πως δεν έχετε σήμερα εξουσία! Κάποτε όμως θα έχετε. Με επιλογή λοιπόν αναρτήσεων και θεματολογίας, περί BP, SHELL, GLOBAL SOLUTION, UP, DOWN και SOUTH STREAM, η οποία ενισχύεται -ή τουλάχιστον δεν παρεμποδίζεται- με την απουσία άποψης και γνώμης από την πλευρά μας, και σαφώς δεν φταίτε εσείς για αυτό, δεν έχω πεισθεί ότι το κίνητρό σας -όπως στην ιδρυτική σας ανάρτηση αφήνετε να εννοηθεί- είναι το δικό μας συμφέρον.
Και σας κατηγορούμε -συχνά πυκνά- για επιλεκτική θεματολογία και αποσιώπηση συμβάντων αλλά και προβλημάτων της καθημερινότητας!
Μην διαμαρτύρεσαι ασκόπως συνάδελφε! Δεν διαφέρουμε από τον Γιωργάκη τον «Γαμιά». Κανείς δεν μας εμπόδισε! Να γίνουμε τουλάχιστον συμμετέχοντες. Ούτε δάσκαλοι μας ζήτησε κανείς να γίνουμε ούτε γαμηστεροί ηγέτες. Δεν το ήθελαν αυτό εξ άλλου. Είπαμε πως υπάρχουν άλλοι για αυτούς του ρόλους. Οι έχοντες το γονίδιο! Και εμείς δεν το έχουμε! Δεν έχουμε τα προσόντα! Και μας φταίνε οι άλλοι αν εμείς δεν γίναμε αυτό που υποσχόταν ο Γιωργάκης! Και ελπίζω οι διαχειριστές -και όχι μόνο- να μην έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτό που το γονίδιό τους έχει προδιαγράψει. Διότι όπως ξέρετε το μυρμήγκι που θέλει να χαθεί βγάζει φτερά και πετάει!
Υ.Γ 4 Προς περαστικούς.
Είπαμε. Τριάντα χρόνια περιμέναμε. Και κάναμε πρόβες πάνω στα λάθη των άλλων. Και ανεβήκαμε στην σκηνή και κάνουμε τα ίδια λάθη. Και δεν είπαμε ότι είμαστε δάσκαλοι, χαρισματικοί ηγέτες ή σωτήρες. Ας παίζαμε όμως τον ρόλο έντιμα και ας μην ερχόταν ποτέ το χειροκρότημα. Η συνείδηση θα κοιμόταν ήσυχη! Αμ δε! Στα σκληρά θα πέσω σαν τον Γιωργάκη!
Και δεν ξέρω ποιος θα φταίει ντε και καλά. Ξέρω όμως ότι αυτό θα είναι αποτέλεσμα της έλλειψης στόχου, οράματος και ελπίδας. Τριάντα χρόνια πορευτήκαμε με το όραμα μιας στενωπού και της εξόδου από το τούνελ. Και ότι είπαμε ότι βγαίνουμε από το τούνελ πέσαμε στον κώλο της βελόνας. Αμάν - αμάν ! Δύσκολα αθλήματα αυτά για παχύσαρκους και αγύμναστους.
Μην απελπίζεσαι όμως. Ποτέ δεν ξέρεις. «Γιωργάκηδες» γεννιούνται κάθε μέρα. Κάποιου θα του καθίσει η μπίλια δεν μπορεί! Και τότε να ξέρεις. Είτε Δάσκαλος μας βγει είτε «γαμιάς» εμείς όφελος θα έχουμε!
