13 Ιουλίου 2018 4143 Views
Νέος, φοιτητής νομικής και... ποιητής απάντησε στις ερωτήσεις μας!
Γνωρίστε τον Παναγιώτη Μπενέα!
1. Ποιο είναι το επάγγελμά σας, πώς περνάτε τη μέρα σας και τι κάνετε για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος;
Συντηρώ την ψευδαίσθηση πως είμαι ακόμη αρκετά μικρός, για να ασκώ κάποιο επάγγελμα. Διόλου απλό δεν είναι αυτό αν αναλογιστείτε πόσο ετοιμόρροπη είναι αυτή η ψευδαίσθηση, σε τι σαθρότατο παιδαριώδες βόλεμα επάνω πήγε κτίστηκε. Θέμα χρόνου να την κατεδαφίσει και αυτήν μια και καλή η προϊστορική μπουλντόζα: η πραγματικότητα. Αυτός είναι, άλλωστε, ένας απ’ τους σκοτεινούς λόγους που, παράλληλα, φοιτώ στην Νομική Σχολή της Αθήνας. Τους υπολοίπους έχει αναλάβει, εδώ και τρία χρόνια ήδη, να λούσει με φως το ανεξιχνίαστο.
Πώς περνάω την μέρα μου; Σαν να είναι καμιά γριά η μέρα που την παίρνω απ’ το λιγόζωο χεράκι της, για να την συνοδεύσω στο μνήμα της… Αλλά όχι. Οι μέρες, αυτές οι καλλονές μαθήτριες του χρόνου, περνούν μόνες τους, ενόσω μόνος πασχίζω κι εγώ κατά τη διάρκειά τους να μείνω στην ίδια μου μεγάλη αταξία και να μην προαχθώ σε μεγαλύτερη: ένας καφές, μια βόλτα, ένα βιβλίο, δυο κουβέντες, αστραπιαία ταξίδια απ’ το υψηλό στο ευτελές… Μια λεμονάδα στη Φωκίωνος!
Προχθές, βγαίνοντας κάθιδρος απ’ τον σταθμό του μετρό, πήρα, ξέροντας εκ των προτέρων πως θα το πετάξω το συντομότερο, το φυλλάδιο που μού έτεινε ένας νεαρός, με την ελπίδα ότι συνέβαλα έτσι στο να αυξηθούν οι πιθανότητες να γλιτώσει την ηλίαση. Λίγα μέτρα παρακάτω, απέρριψα το τσαλακωμένο φυλλάδιο σε έναν κάδο, του οποίου ο πάτος είχε λιώσει, με αποτέλεσμα αυτό να βρεθεί στο έδαφος. Έσκυψα, το περιμάζεψα και το πέταξα σε άλλον κάδο. Ο εξωτερικός κόσμος δεν ξέρω αν καλυτέρεψε. Ο εσωτερικός μου πάντως ασφαλώς και ημέρεψε.
2. Δυο λόγια για ένα σας έργο και σκέψεις για το επόμενο...
Εξέδωσα, ή μάλλον ξεφορτώθηκα, τα πρώτα μου ποιήματα πέρσι τον Ιούνιο, σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Το Σκαθάρι/ΔΩΔΩΝΗ». Ο τίτλος του βιβλίου, στο οποίο τα στρίμωξα, είναι «Ιαματικές Πληγές». Αισιόδοξος, ε; Ας είναι τουλάχιστον ιαματικές, αφού ιάσιμες πολύ αμφιβάλλω αν είναι…
Σκέψεις για το επόμενο; Θα αρκεστώ να πω πως με θέλγει κάθε επόμενο που εισβάλλει με θράσος και διαψεύδει κάθε τι που καμώνεται, τόσο πειστικά πολλές φορές, το τελευταίο.
3. Αισθάνεσθε ποιητής;
Τελικά, η μούσα, στην οποία χρωστώ την κάθε λέξη μου, η Γλώσσα, είναι πάρα πολύ σοφή. Ιδού: έπλασε συγγενείς την ποίηση και την οίηση. Γι’ αυτό και κάθε που πάω να αισθανθώ ποιητής, επισείω στον εαυτό μου την ευθύνη που αυτό συνεπάγεται και λέω: καλό είναι και το «επαίτης αλκυονίδων λέξεων / για την επώαση των στίχων μου». Ναι, επαίτης. Ίσως, μέχρι πρότινος, το να περιμένω να μού δώσουν ό,τι τούς περισσεύει υπήρξε για εμένα πιο ξεκούραστο απ’ το να διεκδικώ ό,τι μού αναλογεί.
4. Τι σκέπτεστε όταν σας ασκούν κριτική για κάποιο έργο σας με την οποία δεν συμφωνείτε;
Δεν έχω δεχτεί ακόμη αρνητικά σχόλια για το βιβλίο μου. Να λοιπόν ένα από τα καλά της αφάνειας! Υποπτεύομαι, ωστόσο, πως μια τεκμηριωμένη αρνητική κριτική θα ήταν η σπίθα που θα φούντωνε τη –μεταξύ μας πολύ πρόθυμη να της συμβεί αυτό– ανασφάλειά μου. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει πυροσβέστης στην οικογένεια… Περίπου.
5. Όταν γράφετε έχετε στο μυαλό σας ο λόγος σας να είναι κατανοητός από τους αναγνώστες;
Δεν έχω σταθμίσει επαρκώς τις αναγνώσεις της απαντήσεώς μου: όταν γράφω, τον αναγνώστη εαυτό μου είναι που προσπαθώ να ξαφνιάσω, να εντυπωσιάσω, να φέρω σε δύσκολη θέση. Ποτέ να καλοπιάσω όμως. Κοντολογίς όχι.
6. Κάθε μήνα εκδίδονται δεκάδες ποιητικές συλλογές. Γιατί θελήσατε να κυκλοφορήσει ακόμα μία;
Διότι το συρτάρι της προκαλούσε ασφυξία.
7. Ποιους ποιητές θεωρείτε πετυχημένους; Θεωρείτε πως το δικό σας έργο θα μείνει στον χρόνο;
Όσους θεραπεύθηκαν νωρίς από την νεύρωση να επιτύχουν.
Όσο για τις ιαματικές πληγές, είθε να μη θεραπευθούν ποτέ.
8. Θέλω να γνωρίσουν οι αναγνώστες την ποίησή σας. Δύο τα ποιήματα... Ένα ποίημα που να σας αντιπροσωπεύει σήμερα και ένα ποίημα που σας αντιπροσώπευε κατά το παρελθόν και πλέον δε σας αντιπροσωπεύει.
Λοιπόν, με αντιπροσωπεύει αφοπλιστικά τον τελευταίο καιρό το ποίημα «Ξενοδοχείο μηδέν αστέρων», στο οποίο γράφω: «ζήτησα κι άλλο δάνειο απ’ το μέλλον μου, / για να κλείσω μόνος / με το ταξιδιωτικό γραφείο της μνήμης / κρουαζιέρα / σε παρελθόντα μαζί σου καλοκαίρια μου». Λόγω μιας διαπεραστικής απώλειας που βίωσα πρόσφατα, φοβάμαι πως τα καλοκαίρια μου θα είναι ελαφρώς συννεφιασμένα στο εξής… Παρεμπιπτόντως, διαβάστε και το «Κονιάκ μηδέν αστέρων» της Κικής Δημουλά. Θα σας αρέσει περισσότερο!
Από την άλλη, δεν με αντιπροσωπεύει πια το ποίημα «Κατά παραγγελίαν», όπου λέω: «Εκλιπαρώ σας, νύχτες ανοιξιάτικες, / στου ήλιου τους εφήβους πειρασμούς / αντισταθείτε / μην, μην υποκύψετε / αν πρώτα δεν ανάψατε / ανένδοτο εκ μέρους μου φιλί / στην ενορία του κορμιού του / ίσαμε το μπόι της εξ ακανθών / Απώλειάς του». Γιατί συνειδητοποίησα πως το τσιμπηματάκι αυτής της «εξ ακανθών Απώλειάς του» δεν ήταν τίποτα μπροστά στο ξέσχισμα εκείνης που προανέφερα.
9. Πόσα βιβλία διαβάζετε κάθε μήνα και πόσα αγοράζετε;
Σίγουρα όχι τόσα πολλά, όσα πολλοί θα ισχυρίζονταν στη θέση μου.
10. Ένα ποίημα ενός Έλληνα ποιητή που θα θέλατε να έχετε γράψει εσείς;
«Η Πόλις» του Κ. Π. Καβάφη.
11. Εκδότες στην Ελλάδα του 2018...
Τίποτε δεν έχει μείνει αλώβητο στην Ελλάδα του 2018.
Σας ευχαριστώ!
