ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΣΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΣΚΕ ΕΛΠΕ ΣΤΙΣ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Οι εποχές άλλαξαν.
Οι περίοδοι των αλλαγών κινούνται με ρυθμούς ιλιγγιώδους ταχύτητας. Τα πάντα που γνωρίζαμε έως σήμερα κατέρρευσαν ή άλλαξαν προς το χειρότερο. Εμείς οι εργαζόμενοι πως θα τοποθετηθούμε;
Χρειάζεται αμυντική η επιθετική στάση; Ποια είναι πλέον η προτεραιότητα θεμάτων που θα αναδείξουμε;
Θεωρούμε ότι αν μείνουμε απαθείς οι αλλαγές αυτές θα πολλαπλασιαστούν εις βάρος του κόσμου της εργασίας.
Γιατί όταν καταφέρουμε να αντιδράσουμε έχει πολύ μεγάλη σημασία η βάση εκκίνησης της αντίδρασης .
Γιατί αν έχουμε πειστεί ότι ο κανιβαλισμός είναι μία έννοια μη αποδεκτή επιβάλλεται να δράσουμε διότι το οφείλουμε πρωτίστως στους εαυτούς μας, αλλά και στην νέα γενιά εργαζομένων.
Θα καταφέρουμε τα μεγαλύτερα δυνατά αποτελέσματα όταν:
- Αναλύσουμε όσο καλύτερα γίνεται την κατάσταση.
- Απαλλαχτούμε από παθογένειες που βοήθησαν την κατάσταση να φτάσει εδώ.
- Σταματήσουμε να εξαντλούμε την όποια παρέμβαση μας στο στάδιο μόνο της κριτικής και μπούμε στο στάδιο της δράσης.
- Επιτέλους απαλλαχθούμε από τις ταμπέλες που βάζουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας, αλλά και να ταμπελώνουμε τον οποιοδήποτε.
- Καταφέρουμε να εντάξουμε σε αυτήν την προσπάθεια αν όχι όλο τον κόσμο της εργασίας, τουλάχιστον όμως την μεγαλύτερη δυνατή μάζα αυτών με ενεργή συμμετοχή και όχι απλά οπαδική συμμετοχή.
- Τέλος όταν καταφέρουμε να ασκούμε κριτική, αφού πρώτα έχουμε υποβάλλει τους εαυτούς μας εμείς οι ίδιοι σε αυτήν την δοκιμασία ασκώντας ειλικρινή αυτοκριτική τότε θα φτάσουμε να διακρίνουμε τα λάθη μας και από αυτά θα διδαχτούμε στο πως θα σχεδιάσουμε αυτή την στρατηγική πού θα φέρει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για όλους μας.
ΠΟΤΕ;
ΧΘΕΣ αλλά μία τέτοια προσπάθεια με ειλικρινή πρόθεση αξίζει και πρέπει να ξεκινήσει ΤΩΡΑ
ΠΩΣ;
Αναλύοντας, Διορθώνοντας, Στοχεύοντας, προσπαθώντας να βρούμε την θέση που πρέπει οι εργαζόμενοι να έχουν στο μέλλον.
Σε όλα αυτά πρέπει καταρχάς να προσεγγίσουμε όσο πιο πιστά αλλά και ειλικρινά την υπάρχουσα κατάσταση ώστε να διακρίνουμε τι πρέπει να διορθωθεί, έτσι να στοχεύσουμε στην θέση που οραματιζόμαστε για τον κόσμο της εργασίας στο περιβάλλον πού διαμορφώνεται.
Αυτό πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε οι βάσεις αυτού του οικοδομήματος να αντέξουν στα όποια ρίχτερ αποδόμησης υποστούμε.
Ξεκινώντας λοιπόν αυτήν την επίπονη ανάλυση που θα την χαρακτηρίζαμε και ως γέννα γιατί αυτό επιδιώκουμε μέσα έστω από πόνους, να ξεκινήσει κάτι νέο, υγειές και δυνατό. Θα πρέπει να εστιάσουμε στο συνδικάτο πού είναι ο εκφραστής των εργαζομένων.
Συνδικάτο που θα εμπνέει σιγουριά, σοβαρότητα, μαχητικότητα, αλληλεγγύη, και θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και ΜΟΝΟ αυτά.
Η σημερινή μορφή του συνδικάτου έχει αυτά τα χαρακτηριστικά;
Σαφώς και έχουν αλλοιωθεί αν όχι όλα, τα περισσότερα εξ αυτών και μάλιστα θα λέγαμε σε επικίνδυνο βαθμό. Υπεύθυνοι για αυτό; ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ οι συνδικαλιστές, οι πολιτικές, όλοι εμείς οι εργαζόμενοι. Η ανάλυση κάθε ενός από αυτά μας οδηγεί στα εξής συμπεράσματα:
Οι πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα τα τελευταία 3 χρόνια γκρεμίζουν οποιοδήποτε τοίχο προστασίας υπήρχε των εργαζομένων. Οχυρώνοντας όλο και περισσότερο τα συμφέροντα της εργοδοσίας όπως αποζημιώσεις τριετίες, ωράριο εργασίας και άλλα. Πρόσχημα αυτής της μεσαιωνικής επιβολής όλων αυτών; Η ανταγωνιστικότητα.
Έτσι προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τον μισθό και συμπιέζουν τα εισοδήματα των μισθωτών μετατρεποντάστα σε εισοδήματα φιλοδωρήματος. Βέβαια η στρατηγική σε αυτό το έγκλημα συνδυάζεται με την διατήρηση των αγαθών της καθημερινότητας σε τιμές απλησίαστες πλέον για τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους.
ΤΡΟΠΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ
Οι πολιτικές των κυβερνήσεων αντιμετωπίζονται με κεντρική συνδικαλιστική οργάνωση, με μαζική συμμετοχή στα καλέσματα και με αδιάσπαστο μέτωπο εργαζομένων.
Οι πολιτικές των εργοδοτών; με σοβαρή αλλά και σθεναρή θέση απέναντι στην ψευδή αυτή λογική που λέει ότι η όποια καλυτέρευση της εταιρείας ως προς την ανταγωνιστική της θέση περνά κυρίως και πολλές φορές μόνο μέσα από την συμπίεση του εργατικού κόστους.
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ;
Η ευθύνη που βαραίνει όλους εμάς τους συνδικαλιστές τα τελευταία χρόνια είναι σοβαρή και μεγάλης αναλογίας όσο αφορά την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα.
Σκοπός μας σήμερα πρέπει να είναι ο εντοπισμός των σοβαρών μεταλλάξεων που έχουμε υποστεί, έχουμε υιοθετήσει και συνέβαλαν όλα αυτά στο να αδυνατίσουν οι γραμμές που κρατούσαν σε ισορροπία τις εργασιακές σχέσεις.
Σκοπίμως δεν θα αναφερθούμε στις θετικές δράσεις που συνέβαλλαν στην οικοδόμηση κατά το παρελθόν των εργασιακών σχέσεων αλλά και των αμοιβών που μας διέπουν, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή η πρακτική δεν χρειάζεται διόρθωση αλλά ενίσχυση.
Η συνδικαλιστική πρακτική των τελευταίων χρόνων έχει μεταλλαχθεί σε μία μορφή εξουσίας και ισχυρής αλαζονικής διαχείρισης των πραγμάτων.
Στόχος μιας τέτοιας διαχείρισης είναι πέραν της ΣΣΕ όλο το υπόλοιπο διάστημα να χειρίζεται την εξουσία δίνοντας βάρος στην πελατειακή σχέση που αναπτύσσει με τους εργαζομένους κατά ομάδες η και ατομικά με τον καθένα που κινείται ρουσφετολογικά.
Εδώ αυτή η σχέση θυμίζει τους όρους της ατομικής σύμβασης που για τον εργοδότη είναι ο διακαής πόθος λειτουργίας των εργασιακών σχέσεων, όμως το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι αυτή την λειτουργία τα συνδικάτα την αντιπαλεύουν με νύχια και με δόντια ώστε να αποφευχθεί στον χώρο ευθύνης τους.
Αυτή η μορφή εξουσίας αν καταφέρει να είναι ανεξέλεγκτη πολλές φορές λειτουργεί εις βάρος των εργαζομένων και όχι προς όφελος αυτών.
Πριν μερικά χρόνια ο τότε Πρόεδρος της ΕΛ.ΠΕ (κος Χριστοδούλου) δεν έχανε την ευκαιρία να διατυμπανίζει δημοσίως ότι επιθυμεί ένα ισχυρό συνδικάτο στον χώρο του και βεβαίως απέκρυπτε ότι αυτή η επιθυμία είχε στόχο να έχει απέναντι του έναν συνομιλητή που κολακευμένος από την ισχύ του θα έπαιρνε αποφάσεις δίχως να ελέγχεται από πουθενά.
Τέτοιου είδους καταστάσεις φέρνουν συμφωνίες που είναι εναντίον των συμφερόντων των εργαζομένων και μάλιστα αν όποιος φέρει το θέμα στο προσκήνιο η δράση των συνδικαλιστών να επικεντρώνεται με κάθε τρόπο στο να υπερασπίζονται την θέση τους και εντέλει για λογαριασμό και της εταιρείας (χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα των ΒΕΘ που αφού υπεγράφει όταν το θέμα πήρε διαστάσεις πήγε σε δημοψήφισμα αλλά με απειλές από το συνδικάτο ότι αν δεν περάσει πέφτει η ΣΣΕ).
Αυτού του είδους οι λειτουργίες δυστυχώς με πολλές πιθανότητες είναι αν όχι πάντα αλλά αρκετές και σημαντικές φορές κάνει το συνδικάτο να λειτουργεί ως το μακρύ χέρι της εργοδοσίας.
Η αποτροπή αυτής της επικίνδυνης μετάλλαξης γίνεται μόνο όταν ο κάθε διαχειριστής αυτών των πράξεων ξέρει ότι λογοδοτεί και αν πρέπει καθαιρείται από το σώμα των εργαζομένων που υπηρετεί. Εδώ πλέον εξετάζεται η ευθύνη όλων εμάς των εργαζομένων που με την μη συμμετοχή μας και την οπαδική μας σχέση με το συνδικάτο επιτρέπουμε αυτές τις εις βάρος μας λειτουργίες να οδηγούν στην παρακμή, στην σήψη, και εντέλει στην συμπίεση των εργασιακών μας συμφερόντων.
Η δηλωμένη αδυναμία να θεωρούμε το καταστατικό δευτερευούσης σημασίας ζήτημα, αλλά και η διαδικασία έγκρισης η μη του απολογισμού ετησίως, να θεωρείτε απλά ως μία υποχρέωση στήριξης του θεσμού, επιδεινώνει αυτές τις σαθρές λειτουργίες και στέλνει το μήνυμα της απαλλαγής σε αυτούς που με τις πράξεις τους μας έχουν θίξει προσωρινά η οριστικά τα εργασιακά μας συμφέροντα.
Ελπίζοντας πλέον με αυτήν την περιληπτική αλλά ίσως ουσιαστική εισαγωγή το συνέδριο μας σήμερα να αποκτήσει μέσα από έναν ουσιαστικό διάλογο την εκκίνηση για την δημιουργία λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία της υπάρχουσας παράταξης μιας νέας δυναμικής αλλαγής με χαρακτηριστικά τέτοια που θα συμβάλλουν στο να εμποδιστεί η περαιτέρω συρρίκνωση των δικαιωμάτων μας. Να αλλάξει ο σημερινός τρόπος σκέψης που υπάρχει στις λειτουργίες μας, να οριοθετήσει κανόνες υγιούς λειτουργίας, να τολμήσει να συμφωνήσει η να διαφωνήσει και να οργανώσει στρατηγικές που θα ξαναδώσουν ελπίδα στους εργαζομένους για ένα καλύτερο μέλλον.
Καλούνται λοιπόν όσο περισσότεροι σύνεδροι να τοποθετηθούν, γιατί πιστεύουμε ότι η κατάθεση κριτικής, ιδεών, παρατηρήσεων, συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί μια κίνηση με συλλογικά χαρακτηριστικά ώστε να αποτελέσει την αρχή της επιστροφής στον πραγματικό ρόλο του συνδικάτου που θα είναι η φωνή των εργαζομένων και κανενός άλλου συμφέροντος, εργοδοτικού ή κομματικού.
Κλείνοντας σας ζητώ να κάνουμε τοποθετήσεις χωρίς ταμπού και φοβίες γιατί αυτή η προσφορά όλων σήμερα εδώ αν επιτύχουμε σε αυτή την προσπάθεια μας θα συζητείτε στο μέλλον με αναφορές, που όλους θα μας τιμούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου