Στην ορεινή Κορινθία ταξιδέψαμε το Σαββατοκύριακο και μας δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθούμε την Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού και τη λίμνη Δόξα. Κατά τα έτη 1943 και 1944 το μοναστήρι και οι γύρω χαράδρες και το βάραθρο Φενεού αποτέλεσαν πεδία σφαγής των μοναχών και χιλιάδων κατοίκων της περιοχής από τους αναρχοκομμουνιστές. Μια τοπική τραγωδία ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες που σημάδεψαν τον συμμοριτοπόλεμο και που παραμένει χαμένη στην αχλή της μνήμης των γερόντων και διαστρεβλωμένη από τη φημολογία των απογόνων τους.
Η επίσκεψη στον τόπο του μαρτυρίου μας επιτρέπει να καταλάβουμε το πώς ακριβώς τοπικές διαμάχες συμπλέκονται με υπερτοπικά, στρατιωτικά και πολιτικά διακυβεύματα μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα, για να οδηγήσουν στην τραγωδία. Τα βήματά μας ως εδώ πρέπει να τα οδηγούν η θυσία αυτών των ανθρώπων, η σχέση με τους προγόνους μας, η προσωπική κάθαρση, το νόημα της αλήθειας και της γνώσης, το περιεχόμενο της ταυτότητάς μας, η σύγκρουση δικαιοσύνης και εκδίκησης, μνήμης και λήθης.
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η "Δεξιά" (δηλαδή το μη κομμουνιστικό στρατόπεδο, που ξεκινούσε από τις παρυφές του ΚΚΕ και πήγαινε ως την πιο ακραία δεξιά) δεν είχε δικαίωμα ούτε να έχει, αλλά ούτε και να θρηνεί θύματα. Αντίστροφα, η Αριστερά μπορούσε να διεκδικεί (όλα) τα θύματα και να καλύπτει τους δικούς της θύτες. Πρόκειται για μια γελοία αντίληψη που πλέον πνέει τα λοίσθια, αλλά είχε αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια και μας έκανε πολύ κακό, καθιστώντας δυνατή και τη φάρσα του "ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς" των προηγούμενων ετών. Από την άποψη αυτή, ίσως να μην υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή ερχόμενοι ως εδώ να συλλογισθούμε το παρελθόν και να αναλογισθούμε το μέλλον για να μην επαναλάβουμε τα σφάλματα που στοίχισαν την πρόοδο και την προοπτική του Έθνους μας! Το μήνυμα είναι ένα: Ποτέ να μην ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο στη χώρα μας. Όχι στη λήθη, Ναι στη μνήμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου