Η πρώτη φορά που ήρθα για διακοπές στην Καρδαμύλη ήταν το 1978 φιλοξενούμενος σε συγγενικά πρόσωπα που εκείνη την εποχή κατοικούσαν εδώ. Από εκείνη την πρώτη επίσκεψη μου έμειναν μέχρι σήμερα πολλά πράγματα χαραγμένα στο μυαλό και ας ήμουν μόλις 14 ετών. Θυμάμαι τα επιβλητικά πέτρινα σπίτια που έμοιαζαν με πύργους και μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση, καθώς δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν από πέτρα ενώ υπήρχε τόσο τσιμέντο στον κόσμο. Τα βραδινά τραπεζώματα στους Διόσκουρους, ναι ήταν από τότε εκεί που είναι και σήμερα, έγραψαν ιστορία. Οι παραλίες της Καλογριάς, της Στούπας και στα Ριτσά, στα μάτια μου έμοιαζαν τεράστιες. Οι βραδιές εκείνη τη χρονιά ήταν ζεστές και υγρές χωρίς κλιματισμό και τα κουνούπια εφιαλτικά. Οι τουρίστες τριγύρω ανέμελοι με τα καλύτερα αυτοκίνητα της εποχής, όταν εδώ όποιος είχε FIAT 127 ήταν δακτυλοδεικτούμενος. Ο δρόμος ήταν ο ίδιος όπως και σήμερα αλλά το FORD TAUNUS 15M του θείου παρότι φορτωμένο θυμάμαι πως τα κατάφερνε καλά. Όλα αυτά και άλλα πολλά είναι όσα θυμάμαι από τότε. Έπρεπε να περάσει πάνω από μια δεκαετία ώστε να κατηφορίσω και πάλι ως εδώ και από τότε να το επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία. Δεν το κρύβω πως η ζωή μου απέκτησε νέο κόλλημα, καθώς εδώ βρήκα το μέρος απόδρασής μου και δεν ξέρω εάν υποσυνείδητα παίζουν ρόλο οι παιδικές μου αναμνήσεις. Εκδρομές στην Τραχήλα, ένα καπετανοχώρι που μοιάζει ξεκομμένο από όλα, ειδυλλιακά βραδάκια στον Άγιο Νικόλαο και για ψάρια στην ταβέρνα στο λιμάνι, βόλτες στα χωριουδάκια που είναι κρυμμένα στα βουνά, περατζάδα στη Στούπα με τους τουρίστες να την έχουν στην κυριολεξία καταλάβει, αλλά ο μεγάλος έρωτας ακούει σε ένα όνομα: Καρδαμύλη. Το μέρος που νιώθω κάθε φορά να αφήνω τα πάντα πίσω και να περνάω σε μια κατάσταση απόλυτης ηρεμίας. Αξία ανεκτίμητη. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι είμαι λίγο περίεργος σαν άνθρωπος. Τι εννοώ; Ό,τι κάνω το χειμώνα, δεν μου αρέσει να το κάνω το καλοκαίρι. Κάπως έτσι αποφεύγω τα βράδια των διακοπών μου να πηγαίνω σε μπαράκια. Προτιμώ μια αυλή ή μια ταβέρνα με φίλους, εκτός κι αν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Το Bar 1866 στην Καρδαμύλη είναι ένας ιδιαίτερος λόγος. Ατμοσφαιρικό, με ωραία ποτά και ευγενέστατο προσωπικό, όπου θα ακούσεις τις περισσότερες φορές μερικούς από τους καλύτερους τζαζ ήχους. Είναι από τα μέρη που λες: να είχα μια ακόμα μέρα διακοπών για να πάω για ένα ποτό ή μια παγωμένη μπύρα εκεί. Ειδικότερα τώρα που υπάρχει και λόγος: η μανιάτικη βαρελίσια μπύρα ΝΕΜΑ κάτω από την κληματαριά ή πίσω στην όμορφη αυλή είναι απόλαυση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου