Αυτό που μας έλεγαν όλοι πριν πάμε στη Μήλο ήταν: «Οπωσδήποτε να κάνετε το γύρο του νησιού!» και δεν είχαν άδικο. Την τέταρτη ημέρα των διακοπών επιβιβαστήκαμε στο παραδοσιακό, ξύλινο σκαρί «Καπετάν Γιάγκος» για να γνωρίσουμε τις ομορφιές του νησιού και να επισκεφτούμε την Κίμωλο. Συναντήσαμε απροσπέλαστες και πολύχρωμες ακτές, θαλασσινές σπηλιές, σπάνιους γεωμορφολογικούς σχηματισμούς και κολυμπήσαμε σε μοναδικής ομορφιάς καταγάλανα νερά.
Αρχικά περάσαμε από το ακρωτήριο Βάνι, που βρίσκεται στο Βορειοδυτικό άκρο της Μήλου και είναι γνωστό για το εγκαταλελειμμένο ορυχείο μαγγανίου, τα ερείπια του οποίου μπορεί να τα δει κανείς εκεί.
Στη συνέχεια εξερευνήσαμε τη συκιά, ένα σπήλαιο μοναδικού φυσικού κάλλους, καθώς δεν έχει οροφή με αποτέλεσμα οι αχτίδες του ήλιου να εισέρχονται στη σπηλιά φωτίζοντας τα σμαραγδένια νερά της και δημιουργώντας μια οπτική πανδαισία χρωμάτων και λάμψης.
…Και φτάσαμε στο Κλέφτικο! Το σύμπλεγμα αυτών των ηφαιστειακών πρωτότυπων βράχων, είναι ένα μαγευτικό τοπίο άξιο θαυμασμού, αλλά και ένα μέρος για να απολαύσετε την αίσθηση των διάφανων γαλαζοπράσινων νερών και τον ήλιο. Ήταν παλιό ορμητήριο πειρατών, απ’ όπου περνούσαν τα πειρατικά πλοία και αγκυροβολούσαν για να προστατεύονται στους μικρούς κολπίσκους και στα επιβλητικά του βράχια και από αυτούς πήρε το όνομά του. Σήμερα, οι γεωλογικοί αυτοί σχηματισμοί, δημιουργήματα του αέρα και της θάλασσας, προσφέρονται για κολύμπι και εξερεύνηση.
Επόμενη στάση… Τσιγκράδο!
Μετά το Τσιγκράδο, φτάσαμε στον Κάλαμο. Η γυμνή κορφή ενός βουνού πάνω από τη θάλασσα, στα νότια της Μήλου. Εκεί, μέσα σ’ ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο αχνίζει η γη! Ατμοί βγαίνουν από διάφορα σημεία, λες και βρισκόμαστε μέσα σε ένα καζάνι. Τα δε νερά της περιοχής είναι τόσο γαλανά που θυμίζουν πισίνα.
Σειρά είχαν τα πολύχρωμα Θειορυχεία…
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην Κίμωλο. Είχαμε βέβαια την τύχη να δούμε μόνο το λιμάνι και τις γύρω ταβερνούλες. Η πρώτη εντύπωση που μας έδωσε όμως έχει χαραχτεί στο μυαλό μας: μαγική, ξεχωριστή, αυθεντική!
Στο γυρισμό μας από Κίμωλο περάσαμε πρώτα από τα Γλαρονήσια. Μονολιθικοί βράχοι σε βαθυγάλανη θάλασσα. Νησιά φτιαγμένα εξολοκλήρου από παγωμένη λάβα σε οκτάγωνες ράβδους, στολισμένα με φωλιές γλάρων και άγριων πουλιών. Μόνο τις φωνές των γλαρών δεν ακούς... Σε συνεπαίρνει η μοναδικότητα του τοπίου και ο ήχος των κυμάτων.
Και να που και στη Μήλο υπάρχει ναυάγιο! Βρίσκεται λίγο ανατολικότερα από το Σαρακήνικο και μάλλον ο καιρός το έφερε και το προσάραξε στα ρηχά.
Φτάσαμε λοιπόν στο Σαρακήνικο! Σε αυτό το εξωτικό μέρος που μοιάζει σεληνιακό.
Αφού περάσαμε από αρκετά ψαροχώρια και την παραλία της Πλάτιενας, φτάσαμε στις αρκούδες. Βρίσκονται στην είσοδο του κόλπου της Μήλου και υποδέχονται τους επισκέπτες. Ένα παιχνίδι γλυπτικής από την φύση δημιούργησε αυτό το μοναδικό φαινόμενο. Άλλοτε ο βράχος θυμίζει αρκούδα, άλλοτε σκύλο, άλλοτε λαγό. Ο καθένας βλέπει αυτό που νομίζει!
Και μετά τις αρκούδες, ξεπρόβαλε μπροστά μας άλλος ένας πίνακας ζωγραφικής: το Κλήμα. Παραδοσιακό ψαροχώρι με ελάχιστους κατοίκους και πολύχρωμα δίπατα σπίτια στις φυσικές κοιλότητες των βράχων. Στο ισόγειο, στα λεγόμενα «σύρματα» φυλάσσονταν οι βάρκες των ψαράδων, ενώ στο υπερώο ζούσαν οι οικογένειες.
Τέλος, επιστρέψαμε πίσω στο λιμάνι του Αδάμαντα, αρκετά διαφορετικοί από πριν. Γεμάτοι αναμνήσεις και όμορφες στιγμές που θα μείνουν για πάντα να μας συντροφεύουν στη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου