Υπάρχουν παιδιά...

Υπάρχουν παιδιά που ενώ στη ζωή τους συναντούν μόνο ζητούμενα θεωρούν δεδομένο να σκορπίζουν αφειδώς την αγάπη τους.

Ο Μπασίμ με το όπλο υπό μάλης ελπίζει πως σύντομα θ’ ανθίσουν τα γιασεμιά της ειρήνης.

Η Σαλιχά περπατώντας δεκάδες χιλιόμετρα, για να μάθει να γράφει και να διαβάζει, ονειρεύεται να γίνει δασκάλα και ν’ αλλάξει τον κόσμο.

Ο Ανάς κλαίγοντας πάνω απ’ το μνήμα των γονιών του είναι ευγνώμων που έζησε - έστω για λίγο - την οικογενειακή θαλπωρή.

Η Σοφία χαίρεται να φτιάχνει πλεξούδες στις φίλες της αν και έχει χάσει πια τα μακριά ξανθά μαλλιά της.

Υπάρχουν παιδιά που στερούνται τα πάντα, δε στερούν όμως ποτέ από κανέναν το χαμόγελό τους.

Υπάρχουν παιδιά που τα χρήματα τα σκίζουν, για να παίξουν χαρτοπόλεμο. Που στο "όχι" απαντούν με "ναι" και στο φόβο με πολύχρωμα τραγούδια.

Υπάρχουν παιδιά που διαγράφουν απ’ τα λεξικά το "πρέπει" με την αείζωη μελάνη του ονείρου.

Κι όσο υπάρχουν τέτοια παιδιά, είναι βέβαιο πως αυτή η Γη κατοικείται ακόμη από ανθρώπους. Από ανθρώπους που κοιτούν μπροστά και προχωρούν…

Παναγιώτης Μπενέας