Χριστούγεννα: γιορτή ή αφορμή;

Γράφει ο Π. Γ. Μ.
Μαθητής Β' Τάξης 2ου Γενικού Λυκείου Χαϊδαρίου  

Αμέτρητες αθώες παιδικές ψυχές χάνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο. Πείνα, φτώχεια, αρρώστιες, εκμετάλλευση, εξαθλίωση είναι κάποια από τα αίτια του θανάτου πολλών παιδιών σε καθημερινή βάση. Παιδιών για τη μοίρα των οποίων δε γίνεται ούτε λόγος. Αλλά, βέβαια, είμαστε απασχολημένοι με την ικανοποίηση της σάρκας μας και των αυξανόμενων πλασματικών αναγκών μας. «Τόσα παιδιά πέθαναν σήμερα» ακούμε και κλείνουμε επιδεικτικά τα αυτιά μας σε αυτήν την είδηση η οποία μας αφήνει παγερά αδιάφορους. «Πρέπει να κερδίσω χρήματα, πρέπει να πετύχω, πρέπει να είμαι καλύτερος από όλους» λέμε καθημερινά στον εαυτό μας και η σφαγή συνεχίζεται.

Μέχρι που έρχονται τα Χριστούγεννα και θυμόμαστε να φορέσουμε το προσωπείο του ενάρετου και φιλεύσπλαχνου ανθρώπου σε μια ύστατη προσπάθεια να κρύψουμε την ντροπή και την ηθική μας εξαχρείωση. Στολίζουμε, φοράμε τα καλά και ακριβά μας ρούχα, πηγαίνουμε μια φορά τουλάχιστον στην Εκκλησία (όχι τίποτε άλλο, αλλά να μη μας σχολιάσει και ο κόσμος), διασκεδάζουμε, τρώμε και πίνουμε λαίμαργα. Στην καλύτερη περίπτωση, επιστρέφοντας από τα εμπορικά καταστήματα δίνουμε λίγα κέρματα σε ένα παιδί που θα συναντήσουμε στο δρόμο μας και συγχαίρουμε τον εαυτό μας για την καλή μας αυτή πράξη. Φεύγουμε, λοιπόν, με την αίσθηση ότι εξαγοράσαμε τις αμαρτίες μας και για φέτος και συνεχίζουμε ανενόχλητοι τη ζωή μας.

Έτσι, γιορτάζουμε τη γέννηση του Ιησού λησμονώντας πόσα παιδιά δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν ούτε καν σε μια φάτνη. Δεν είναι λίγες οι ανθρώπινες ψυχές που γεννήθηκαν – και πέθαναν ίσως – σε ένα στενό και σκοτεινό δρομάκι το οποίο δε διασχίσαμε ποτέ, σε ένα εγκαταλειμμένο κατ’ ευφημισμόν σπίτι του οποίου η όψη ανέκαθεν μας φόβιζε ή ακόμα και δίπλα μας, αλλά εμείς όντας τυφλωμένοι από τη ματαιοδοξία και την αλαζονεία δεν αποδώσαμε την κατάλληλη προσοχή.  

Πόσα παιδιά δεν είχαν ένα λαμπερό άστρο για προσκεφάλι τους την ημέρα της γέννησής τους και άφησαν πρόωρα και άδοξα την τελευταία τους πνοή σε στρατόπεδα και σε πεδία μαχών.  

Πόσα παιδιά τα οποία αν και κατάφεραν με δυσκολία να μεγαλώσουν, ήταν καταδικασμένα και ως ενήλικες να ανεβαίνουν έναν οδυνηρό Γολγοθά και να σταυρώνονται καθημερινά, ενόσω εμείς γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα. Εμείς με τη γέννηση και αυτά με τη σταύρωση. Εμείς με την ηδονή και αυτά με την οδύνη. Εμείς με στολίδια και φωτοστέφανους και αυτά με πληγές και καρφιά που δεν έγιναν και δε θα γίνουν ποτέ σύμβολα. 

Πόσα παιδιά τα οποία όσο και αν υπέφεραν, δεν έγιναν ποτέ θεοί.

Χριστούγεννα…

Άλλη μια μέρα τυφλής ελπίδας για τους τυπολάτρες μιας πίστης της οποίας το βαθύτερο και ουσιαστικό νόημα δεν κατανόησαν ποτέ. Και, όμως, είναι τόσα πολλά τα ανώνυμα παιδιά σε όλη τη Γη που δε θελήσαμε να βοηθήσουμε, αλλά τους γυρίσαμε την πλάτη και εξακολουθήσαμε να τιμάμε τη γέννηση ενός ευελπιστώντας ότι είναι αληθινός Θεός και θα μας θυμηθεί «ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».

Χριστούγεννα…

Θα έπρεπε να τα θεωρούμε όχι τόσο ως γιορτή, αλλά ως αφορμή. Αφορμή, για να αναλογιστούμε πως αν πράγματι υπάρχει Θεός, αυτός ήρθε στον κόσμο, προκειμένου να διδάξει μέσα από τη γέννηση, τη ζωή, τη σταύρωση και την ανάστασή του το «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Δε δίδαξε να μισούμε τους άλλους με όλη τη δύναμη της ψυχής μας στο όνομά του.  

Χριστούγεννα…

Τι νόημα έχει το κερί στο χέρι ενός ατόμου που δεν έπραξε ούτε το ελάχιστο δυνατό, για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του;

Τι νόημα έχουν οι προσευχές όταν αυτές ξεστομίζονται από κάποιον που τρέφει συνειδητά τον εαυτό του με ψέματα και τον πείθει πως είναι ένας καλός χριστιανός;

Τι νόημα έχουν οι μετάνοιες από αυτούς που παρά τα λάθη που διέπραξαν δεν έμαθαν να αγαπούν, να πονούν, να συμπάσχουν αληθινά και δεν απαλλάχτηκαν από τον εγωισμό και τη μισαλλοδοξία;

Τι νόημα έχει να αποκαλούνται αυτά τα άτομα, που σταυρώνουν τους άλλους, άνθρωποι;

Κατά τη γνώμη μου, κανένα.

Αργά ή γρήγορα θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Ας έχουμε υπόψη μας τα σοφά αυτά λόγια: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό». Κάποια στιγμή οι μάσκες θα πέσουν και ίσως τότε τρομάξουμε με το πρόσωπο που θα αντικρίσουμε στον καθρέπτη.

Όσο για μερικούς θερμούς οπαδούς του Χριστιανισμού, θα ήθελα να προσθέσω το εξής: μπορούν να ξεγελούν όλους τους συνανθρώπους τους, ποτέ όμως δε θα μπορέσουν να ξεγελάσουν το Θεό στον οποίο πιστεύουν και επαφίενται.