Το ιστολόγιο καταργήθηκε, τα ερωτήματα παραμένουν!!!

Το ιστολόγιο καταργήθηκε. Ούτε το πρώτο είναι, ούτε το τελευταίο. Και κάποια που δεν καταργήθηκαν, έπεσαν στην ανυποληψία... Μια μήνυση από έναν συμπολίτη μας, που τυγχάνει να είναι και υποψήφιος Δήμαρχος, ήταν αρκετή αυτές τις μέρες για να καταργήσει ένα νεόφερτο blog που φιλοδοξούσε να παίξει ρόλο στις προσεχείς δημοτικές εκλογές και να κατέβουν οι αναρτήσεις από ένα άλλο... Και τα δυο ανώνυμα και με τον ίδιο προσανατολισμό. Ίσως και του ίδιου ανώνυμου blogger... Και όσο θα πλησιάζουμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές, τόσο θα πληθαίνουν οι ανώνυμοι λασπολόγοι και εκβιαστές σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... Τζάμπα μάγκες!!! Και επειδή κάποιοι από αυτούς καυχώνται για το "κατόρθωμα" στην παρέα τους, γίνονται και ρόμπες όταν τα μαζεύουν άρον άρον... Άσε που το μυστικό παύει να είναι μυστικό και γίνεται θέμα συζήτησης στα Café της πόλης...

Πολλά έχουν λεχθεί και γραφτεί, τόσο υπέρ όσο και κατά, για το "δημοκρατικό" δικαίωμα της ανωνυμίας των bloggers και των σχολιαστών τους. Προσωπικά είμαι κατά της ανωνυμίας. Κανείς δε μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά αφού δεν έχουν το θάρρος να υπογράψουν τα κείμενά τους. Τη δέχομαι όμως ως μια πραγματικότητα και δεν την πολεμάω, αφού μάλιστα πολλά δημοφιλή ιστολόγια ανώνυμων bloggers φιλοξενούν συχνά άρθρα μου, πράγμα για το οποίο είμαι ευγνώμων. Νιώθω όμως την ανάγκη ν’ αναλύσω την ηλεκτρονική μόδα της ανωνυμίας και ν’ αναζητήσω τα αίτια, τη σκοπιμότητα, τα υπέρ και τα κατά της. Πολύ περισσότερο όταν, ενώ εγώ υπογράφω τα κείμενά μου, συχνά σε ιστολόγια όπου αναρτώνται βγαίνουν διάφοροι ανώνυμοι που εκ του ασφαλούς μου επιτίθενται και με βρίζουν χυδαία με ακατονόμαστα επίθετα. Το να βρίζει ένας ανώνυμος κάποιον άλλο ανώνυμο, μπορεί κανείς να πει ότι είναι επί ίσοις όροις, αν και δεν παύει να είναι ένδειξη βαρβαρότητας. Όμως το να βρίζεις κάποιον που έχει το θάρρος να υπογράφει τα κείμενά του, ενώ εσύ φοράς την ηλεκτρονική μάσκα της ανωνυμίας, είναι η απόλυτη μικρότητα.

Πώς όμως μας προέκυψε ή μόδα της ανωνυμίας στη μπλογκόσφαιρα; Προέκυψε από φόβο να πει κανείς ελεύθερα και επώνυμα την άποψή του; Φόβο από ποιον; Από ποιους; Υπάρχει λογοκρισία; Υπάρχει κίνδυνος αφορισμού, εξοστρακισμού ή μπαγλαρώματος για τους αντιφρονούντες; Μήπως δεν έχουμε δημοκρατία αλλά καμουφλαρισμένη χούντα; Μήπως έχουμε ιδεολογική τρομοκρατία, αδελφή της ένοπλης τρομοκρατίας, και οι bloggers φοβούνται τις αδέσποτες; Τι ακριβώς συμβαίνει άραγε; Μήπως λείπει η ανάλογη αυτοπεποίθηση των ανώνυμων συγγραφέων και φοβάται κανείς τη λοιδορία και την κριτική; Ποιους, λοιπόν, συμφέρει η ανωνυμία των bloggers; Ποιοι την καλοδέχονται και γιατί; Ποιοι την υποστηρίζουν και ποια συμφέροντα εξυπηρετούν;

Αν προσπαθήσουμε ν’ απαντήσουμε με νηφαλιότητα στα ερωτήματα αυτά, ίσως καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ανωνυμία στη μπλογκόσφαιρα είναι εκ του πονηρού. Είναι παγίδα! Τουλάχιστον εγώ εκεί κατέληξα. 
Γιατί φοβούνται να υπογράψουν τα κείμενά τους με το αληθινό τους όνομα και να παρουσιάσουν το πραγματικό τους προφίλ; Θα κέρδιζαν πολλή περισσότερη εμπιστοσύνη μεταξύ των αναγνωστών τους, με αυξημένη πιθανότητα να τους επηρεάσουν προς το καλύτερο. Αυτό δεν επιδιώκουν;

Αυτά ως προς τους άλλους. Εμείς, όμως, γιατί γράφουμε; Γιατί άραγε ξοδεύουμε ατέλειωτες ώρες και ενέργεια μπροστά στον υπολογιστή; Επισκεπτόμενοι πολλά σοβαρά ιστολόγια έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πολλοί bloggers γράφουν για να κάνουν τη διαφορά. Έχουν αγανακτήσει για τα κακά, στραβά κι ανάποδα της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής του τόπου μας, ανησυχούν σφόδρα για το μέλλον των παιδιών τους, και θέλουν να παρέμβουν. Καλό και άγιο, και κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ να γράφω για τα κοινά πριν από 25 και πλέον χρόνια.

Ανωνυμία στη μπλογκόσφαιρα: κατάκτηση ή ψυχοπαθογένεια;

Δυστυχώς, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα η μπλογκόσφαιρα, με ανώνυμους (που κάποιοι μπορεί να είναι και επώνυμοι που φορούν τη μάσκα όταν τους συμφέρει) να εκσφενδονίζουν ύβρεις, συκοφαντίες και απειλές ένθεν κακείθεν, κοντεύει να μεταβληθεί το Διαδίκτυο σ’ ένα ηλεκτρονικό φρενοκομείο όπου οι bloggers καταφεύγουν για την ομαδική ψυχοθεραπεία τους. Κρίμα θα είναι ένας τόσο αποτελεσματικός, ταχύτατος και ανέξοδος τρόπος διακίνησης ιδεών και επικοινωνίας να εκφυλιστεί περαιτέρω και να χάσει την αξιοπιστία του.