Γράφει ο Παναγιώτης Μπενέας
Μαθητής Β' Τάξης 2ου Γενικού Λυκείου
Αδιαμφισβήτητα ο Δήμος Χαϊδαρίου αποτελούσε ανέκαθεν κυψέλη των πολιτιστικών ζυμώσεων. Φέτος, όμως, στο πλαίσιο του πολιτιστικού Σεπτέμβρη, μήνα θεάτρου και μουσικής, υπερβαίνει κάθε προσδοκία χαρίζοντας απλόχερα στους πολίτες μια χρωματιστή νότα στο γκρίζο φόντο της κρίσης που μας κατατρύχει. Θεατρικές και παιδικές παραστάσεις, συναυλίες, πολιτιστικές εκδηλώσεις και αθλητικές δράσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του Σεπτέμβρη αποτελούν ξεχωριστές συνιστώσες οι οποίες συνθέτουν μια κοινή συνισταμένη που δεν είναι άλλη από την ποιοτική ψυχαγωγία, τη διασκέδαση και την τέρψη των κατοίκων της πόλης μας.
Την Πέμπτη, 12 Σεπτεμβρίου 2013, είχα την τύχη να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση «Όλα όσα είδα» στο κατάμεστο από κόσμο Νέο Θέατρο στο Πάρκο Ιστορικής Μνήμης και Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Χαϊδαρίου. Μια κωμική παράσταση η οποία σατιρίζει εύστοχα και με μοναδικό τρόπο την ελληνική επικαιρότητα.
Μέσα από τις συγκλονιστικές ερμηνείες τεσσάρων μόνο νέων, φερέλπιδων και πολλά υποσχόμενων ηθοποιών – ο λόγος για τους Κωνσταντίνα Κλαψινού, Σοφία Μανωλάκου, Μάριο Ντερντέ και Γιάννη Φραγκίσκο – μας δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψουμε και να διεισδύσουμε στις ζωές διαφόρων ανθρώπων…
Ενός άντρα εθισμένου στους οικονομικούς όρους ο οποίος, αδιαφορώντας για την προσωπική του ζωή και ευτυχία, αποχαυνώνεται παρακολουθώντας συνεχώς δελτία ειδήσεων.
Ενός μετανάστη που πουλάει τριαντάφυλλα και δείχνει πως παρά την καταγωγή του, το χρώμα της επιδερμίδας του και τις προσβολές που δέχεται καθημερινά κρύβει μέσα του μια ψυχή που αισθάνεται, αγαπά και πονάει.
Δύο κοριτσιών που βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης χωρίς να μπορούν να προβάλουν ουσιαστική αντίσταση.
Ενός Ρώσου κατασκόπου ο οποίος με το δικό του αστείο τρόπο επιχειρεί ανώφελα να κατανοήσει την ελληνική νοοτροπία.
Μιας νεαρής Ρωσίδας η οποία παρότι ταξίδεψε στην Ελλάδα προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης, αναγκάστηκε να πουλήσει το κορμί της, με αποτέλεσμα να κολλήσει AIDS και να ψιθυρίζει τώρα στα κακόβουλα σχόλια των άλλων ανθρώπων: «Ντρέπομαι».
Ενός πρώην μεγάλου ονόματος της πίστας που έζησε το όνειρό του και τώρα λέει τις μεγαλύτερες αλήθειες.
Αυτοί και άλλοι πολλοί ενσαρκώνονται από τους τέσσερις ευρηματικούς ηθοποιούς οι οποίοι εργάστηκαν με αγάπη και μεράκι με κύριο σκοπό όχι να υπενθυμίσουν τα πάσης φύσεως προβλήματα των σύγχρονων Ελλήνων, αλλά να τους παροτρύνουν μέσα από το γέλιο τους να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με μεγαλύτερη δύναμη, αισιοδοξία, ελπίδα, ανυποταγή και χιούμορ. Ενώ όλοι μας θέλουν άβουλους και παθητικούς και λένε στον καθέναν από εμάς «Σώπα!», έρχονται οι νέοι αυτοί καλλιτέχνες και βροντοφωνάζουν «Μίλα!». Επίσης, δε λησμονούν να παραθέσουν με έντονο αίσθημα πατριωτισμού τους αμέτρητους λόγους για τους οποίους πρέπει να είμαστε περήφανοι ως Έλληνες τονίζοντας πως η Ελλάδα ένωσε με μια φλόγα τον κόσμο ολόκληρο.
Με την υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν η γλυκιά βραδιά του Σεπτέμβρη, το όμορφο θεατράκι, η μουσική, οι σκιές και τα κείμενα κατάφεραν να μας απομακρύνουν για λίγο από τη μονότονη πραγματικότητα και να μας ταξιδέψουν στο μαγικό τους κόσμο, στον κόσμο που ονειρεύονται οι νέοι αυτής της χώρας. Και όλα αυτά υπό το λιγοστό φως απλών φακών τους οποίους κρατούσαν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Αλλά όπως λέει και ο ποιητής: «ηθοποιός σημαίνει φως». Δεν είχαν ανάγκη αυτά τα παιδιά από τεχνητά φώτα, αφού το δικό τους εκτυφλωτικό φως, προερχόμενο από τα μύχια της ψυχής τους, έλαμπε και έλουζε ολόκληρη τη σκηνή, αγκάλιαζε εγκάρδια τους θεατές.
Μετά το πέρας της παράστασης, είχαμε την ευκαιρία να συγχαρούμε από κοντά τους νέους ηθοποιούς, να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι ότι πρόκειται για ανθρώπους με ήθος, αρχές και ιδανικά, καθώς και να τους ευχαριστήσουμε για το απολαυστικό θέαμα και τα αξιέπαινα μηνύματα που μας μετέδωσαν μέσα από την παράστασή τους.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει άνθρωπος που παρακολούθησε αυτήν την παράσταση και δε βίωσε μια μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων, δεν προβληματίστηκε ή δεν αποκόμισε κάτι χρήσιμο για τη ζωή του. Βλέποντας αυτά τα παιδιά να δίνονται ολοκληρωτικά πάνω σε εκείνη τη σκηνή, πείστηκα ότι οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, να φανούμε αντάξιοι των προγόνων μας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και, όπως ανέφεραν μεταφορικά οι ηθοποιοί, «να ξαναστήσουμε το μαγαζί», «να ανάψουμε πάλι τα φώτα», να αναδημιουργήσουμε δηλαδή την Ελλάδα μας.
Έφυγα από το θέατρο με την πεποίθηση πως ένα καλύτερο αύριο δε θα αργήσει να ξημερώσει. Εξάλλου, το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή. Έτσι δεν είναι;
Πριν αρχίσει η παράσταση, διαβάστηκε ένα μικρό κείμενο γραμμένο από τους ηθοποιούς στο οποίο σημείωναν μεταξύ άλλων: «Στόχος μας είναι απλά ένα σας χαμόγελο. Το χαμόγελο που τόσο λείπει από τη ζωή μας». Ένα πράγμα έχω μόνο να πω για… όλα όσα είδα: ο στόχος επετεύχθη και με το παραπάνω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου