Στην ταβέρνα του Μπέμπη στο Δαφνί!!!

Αναζητώντας λίγη δροσιά ήρθαμε απόψε για φαγητό στου Μπέμπη στο Δαφνί απολαμβάνοντας τη θέα απέναντι στη Μονή Δαφνίου. Ο Μπέμπης εξακολουθεί πεισματικά να αντιστέκεται στην εξέλιξη της πόλης και παραμένει εδώ και πολλές δεκαετίες η ίδια αυλή που μας θυμίζει το παλιό Χαϊδάρι. Πως ήταν το παλιό Χαϊδάρι και τι ευκαιρίες εξόδου για φαγητό είχες εκείνα τα χρόνια; Τα συνοικιακά καφενεία του Τσέρη στο Κέντρο Χαϊδαρίου, του Στρατίκη στο Δάσος, του Κανελλόπουλου στα Κουνέλια... εκτός από τον παραδοσιακό καφέ στο χοντρό φλυτζάνι, σου σκάρωναν στο άψε σβήσε εκλεκτά πιάτα για να συνοδέψεις τη ρετσίνα και το χύμα ούζο. Οι ταβέρνες του Πρόδρομου στο Κέντρο, του Ανέστη και του Μπέμπη στο Δαφνί, του Κούβελα στο Δάσος, του Ξυνού στην Αφαία... με τις φωτεινές πολύχρωμες γιρλάντες πρόσφεραν τα βράδια εξαιρετικό φαγητό και ψητά στα κάρβουνα. Δεν ήταν εύκολη η έξοδος εκείνα τα χρόνια, μια στις τόσες και αν... Για τους πιο large υπήρχε και η ταβέρνα του Γιώργου Καραμπατέα στο χώρο της γιορτής του κρασιού μέχρι που ήρθε η "αλλαγή" με τα πράσινα και μπλε καφενεία για να τα βάλει με τον επιχειρηματία και να απαξιώσει οριστικά και αμετάκλητα τον χώρο... Όλα αυτά περνάνε από το μυαλό μου μέχρι που έρχονται ένα-ένα τα πιάτα στο τραπέζι. Τι και αν έχουν περάσει τόσα χρόνια, η ποιότητα και η νοστιμιά του φαγητού παραμένουν κορυφαίες. Η θέα στη Μονή Δαφνίου το δειλινό μοναδική και η αυλή που μας φιλοξενεί, λιτή και απέριττη όπως τότε...