Που ‘ναι τα χρόνια… ωραία χρόνια, όταν προσιτά αυτοκίνητα πρόσφεραν οδηγική ευχαρίστηση. Όταν δεν ήταν αυτοκινούμενα στέγαστρα αλλά είχαν ψυχή. Πέρασαν αρκετά αυτοκίνητα από τα χέρια μου αλλά σαν τις Alfasud και τις 33 που ξεσήκωναν τις αισθήσεις με τον υπέροχο ήχο τους δεν υπήρξαν άλλα. Όταν επιτάχυνες ή άφηνες το γκάζι από τις υψηλές στροφές ή κατέβαζες ταχύτητα ή πραγματοποιούσες ελιγμό παρκαρίσματος, αυτός ο ήχος που έβγαινε από την εξάτμιση ήταν ίδιος με τον ήχο που ερχόταν στα αυτιά μας από την τηλεοπτική μετάδοση των αγώνων της F1 εκείνης της εποχής. Κάποιοι έχουν πει ότι δεν επρόκειτο για κινητήρα, αλλά για μουσικό όργανο. Όποιος δεν τον έχει ακούσει πάνω από τις 6.000 στροφές δεν έχει ζήσει αυτή τη μαγεία. Στα φανάρια ακόμα και μισοκοιμισμένοι αδιάφοροι οδηγοί γύριζαν το κεφάλι. Ακόμα και η μετάβαση από τα διπλά καρμπυρατέρ Dellorto στα Fuel Injection συστήματα της Magneti Marelli και της Bosch δεν στάθηκε ικανή να πνίξει την μελωδία. Στην Alfa 33 που αγόρασα το 1992 με απόσυρση και ήταν από τις πρώτες καταλυτικές, το φαινόμενο λόγω καταλύτη ήταν λίγο περιορισμένο σε σχέση με το παρελθόν, αλλά εξακολουθούσε να υφίσταται. Από εκεί και μετά τα επόμενα αυτοκίνητά μου, συμπεριλαμβανομένης και της Alfa 146 Boxer έγιναν πολύ πιο «πολιτισμένα» έως και αδιάφορα. Φίλες και φίλοι στους δρόμους κυκλοφορούν ακόμα κάμποσες Alfa 33 σαν τη δικιά μου που βλέπετε στις φωτογραφίες. Αν είστε τυχεροί και την οδηγεί κανένας μερακλής θα έχετε την ευκαιρία να την ακούσετε. Δώστε ιδιαίτερη προσοχή… για λίγο ακόμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου