Το σύνδρομο της Alfasud...

Ένα πρωτοποριακό για την εποχή του αυτοκίνητο (σχεδιασμός, κινητήρες, μετάδοση, αναρτήσεις, φρένα, οδική συμπεριφορά) που έμελλε να στιγματίσει αρνητικά ολόκληρη την Ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία…

Ας προσέξουν την ιστορία και τις συμπεριφορές τους απέναντι στους εργαζομένους σε αυτή την κρίσιμη πολιτικοκοινωνική και οικονομική συγκυρία όσοι εμπλέκονται με το μάνατζμεντ εταιρειών και εξωθούν τους εργαζόμενους σε ανάρμοστες συμπεριφορές…

…Όλα ξεκίνησαν στο γραφείο του Hruska στο Μιλάνο όπου μόλις δύο άτομα συνεργάζονταν μαζί του. Μετά την γρήγορη ολοκλήρωση του σταδίου σχεδιασμού περισσότεροι έμπιστοι του Hruska συμμετείχαν στο εγχείρημα...
Στο τέλος του 1967 τελείωσε η εξέλιξη του κινητήρα.  Η 10η Ιουλίου του 1968 ήταν η πρώτη μέρα που λειτούργησε το πρώτο δοκιμαστικό μπλοκ. Η εξέλιξη του αμαξώματος τελείωσε το Σεπτέμβριο και ο Rudolf Hruska μπόρεσε να κάνει το πρώτο test-drive την πρώτη Νοεμβρίου…

Αμέσως μετά, τα πρώτα δοκιμαστικά αυτοκίνητα έφυγαν από την Ιταλία για να δοκιμαστούν σε όλες τις πιθανές συνθήκες από το αρκτικό ψύχος ως τον αφρικανικό καύσωνα…

Η Alfasud έγινε η ατραξιόν της έκθεσης αυτοκινήτου του Τορίνου του 1971 αλλά με την έναρξη της παραγωγής των πρώτων αυτοκινήτων την 1η Απριλίου του 1972 τα προβλήματα εμφανίστηκαν…

Οι απεργίες, οι δολιοφθορές και οι καθυστερήσεις σταμάτησαν την παραγωγή πολλές φορές και η τελική ποιότητα του αυτοκινήτου ήταν απαράδεκτη, αποτέλεσμα της νοοτροπίας των νοτιο-ιταλών εργατών. Η παραγωγικότητα ήταν ακόμη χειρότερη. Η Alfa Romeo είχε προγραμματίσει την παραγωγή 500 αυτοκινήτων ημερησίως και αργότερα το νούμερο αυτό θα γινόταν 1000 αυτοκίνητα τη μέρα όμως η παραγωγή ποτέ δεν έφτασε αυτά τα νούμερα. Στην αρχή της παραγωγής της Alfasud μόλις 70 παράγονταν ημερησίως. Όταν άρχισε η παραγωγή της  ti, 78.000 τετράθυρες Alfasud είχαν βγει από το Πομιλιάνο Ντ' Αρκο ενώ είχαν προγραμματιστεί 175.000.  

Εξ' αιτίας της πολύ κακής ποιότητας των αμαξωμάτων των Alfasud η φήμη της Alfa Romeo άρχισε να ζημιώνεται. Κάθε Alfasud που παραδιδόταν στον κάτοχό της επιδείνωνε τα πράγματα. Το μεγάλο πρόβλημα εκείνων των ημερών ήταν ότι τα αυτοκίνητα σκούριαζαν σε απίστευτα μικρό διάστημα. Ο κόσμος είχε επίσης αρχίσει να κατηγορεί και όλα τα άλλα μοντέλα της Alfa Romeo…

Εν τω μεταξύ η δουλειά του Rudolf Hruska είχε γίνει κόλαση καθώς η παραγωγή διακοπτόταν από διαδοχικές απεργίες. Μία φορά ένας βαφέας αρνήθηκε να συνεχίσει να ψεκάζει αστάρι επειδή ανησυχούσε για τις συνθήκες υγιεινής. Επίσης αρνήθηκε να αντικατασταθεί από συνάδερφό του με αποτέλεσμα τα άβαφα αμαξώματα να μείνουν εκτός γραμμής παραγωγής εκτεθειμένα στην αλμυρή θαλάσσια αύρα από την κοντινή θάλασσα και να αρχίσουν να σκουριάζουν πριν καν αποκτήσουν το πρώτο στρώμα βαφής. Τελικά περισσότερες από 700 απεργίες είχαν σταματήσει την παραγωγή. Για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα με τη σκουριά οι μηχανικοί δοκίμασαν να γεμίσουν όλες τις εσωτερικές κοιλότητες του αυτοκινήτου με έναν ειδικό συνθετικό αφρό. Το αποτέλεσμα ήταν ακόμα πιο καταστροφικό, μετά από κάποιο διάστημα η υγρασία διαπότιζε την εσωτερική δομή του αφρού μετατρέποντάς τον σε βρεγμένο σφουγγάρι και κάνοντας τη διάβρωση πλέον σίγουρη.

Ένας γερμανός πωλητής Alfa Romeo ανέφερε ένα συμβάν κατά το οποίο μια Alfasud έχασε τον ανεμοθώρακά της μόλις κύλησε έξω από το μεταφορικό φορτηγό εξαιτίας μιας σκουριασμένης κόλλησης. Ο ανεμοθώρακας ήταν από τα σοβαρότερα προβλήματα των πρώτων Alfasud. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε την απ' ευθείας συγκόλληση του ανεμοθώρακα στο αμάξωμα αλλά οι Ιταλοί εργάτες δεν μπορούσαν να πετύχουν την απαιτούμενη ακρίβεια στην τεχνική αυτή. Έτσι η μόνη λύση ήταν η παραδοσιακή μέθοδος τοποθέτησης του ανεμοθώρακα μέσα σε ελαστική τσιμούχα. Κάποιοι με σαρκαστική διάθεση είπαν πως ήταν θέμα τύχης το γεγονός ότι ο Rudolf Hruska είχε προβλέψει τη χρήση χοντρότερης του κανονικού λαμαρίνας επειδή οι νοτιοϊταλοί εργάτες δεν είχαν εξ' αρχής την ικανότητα να επεξεργαστούν την λεπτή λαμαρίνα. Για να μάθει περισσότερο από τα λάθη του ο Hruska θυσίασε 14 αυτοκίνητα αλλά η βελτίωση της κατάστασης φαινόταν αδύνατη. Προσπαθώντας να περικόψει το κόστος η Alfa Romeo αγόραζε φθηνότερο ανακυκλωμένο χάλυβα ρωσικής παραγωγής. Εκείνη την εποχή κανείς δεν μπορούσε να επινοήσει μια αποτελεσματική προστασία από τη διάβρωση. Οι πελάτες επίσης παραπονούνταν για τριγμούς και σπασμένα πλαστικά στο εσωτερικό του αυτοκινήτου… 
Όταν σταμάτησε η παραγωγή της Alfasud το 1984, κάποιος μπορούσε να πει πως η Alfasud ήταν εμπορική αποτυχία και για την ιταλική κυβέρνηση η οποία επιβαρύνθηκε με περίπου €25 για κάθε αυτοκίνητο που πουλήθηκε αλλά και για την Alfa Romeo…