Στον Κωλοσούρτη με Alfa Romeo Giulia Sprint GT Veloce του 1967!!!
Εδώ ο χρόνος έχει σταματήσει και τι πιο λογικό να αναβιώσουμε το παρελθόν επιλέγοντας την πλήρως αναπαλαιωμένη και άρτια συντηρημένη Αlfa που ταιριάζει γάντι στο τοπίο και τον δρόμο με τις επαναλαμβανόμενες φουρκέτες που σε προκαλούν να τις κατακτήσεις πλαγιολισθαίνοντας…
Γκάζι, φρένο και ανάποδο τιμόνι!!!
Η πανδαισία της οδήγησης όταν οι λύκοι (τροχαία) δεν είναι εδώ…
Και δεν είναι!!!
Ούτε εδώ, ούτε στον Ταΰγετο που ξαναγινόμαστε παιδιά…
Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Ο τρομερός "Κωλοσούρτης" μας δίνει στο ανέβασμά του μια από τις μαγευτικότερες απόψεις της Αργολίδας καθώς βλέπουμε από ψηλά προς τον Αργολικό κόλπο και το Ναύπλιο. Στα μισά της ανόδου μέσα στην ερημιά του τοπίου ψηλά στο διάσελο ένα έρημο γραφικό εξοχικό κέντρο και ένα γκρεμισμένο οχυρό της γερμανικής κατοχής.
Ο Κωλοσούρτης, ήταν παλιά η μεγαλύτερη οδική καρμανιόλα της Ελλάδας. Στην αρχική του σχεδίαση περιλάμβανε όλα τα καλούδια: ήταν πολύ στενός, είχε στροφές 180 μοιρών κολλητά στον γκρεμό με ανάποδη κλίση και γλιστερό οδόστρωμα, δεν είχε σήμανση, δεν είχε μπάρες, και από δω περνούσε όλη η κίνηση για Τρίπολη και νότια Πελοπόννησο, αφού ήταν ο μοναδικός δρόμος.
Όταν έβρεχε ή χιόνιζε, μόνο οι τυχεροί κατάφερναν να τον περάσουν χωρίς ατύχημα. Τα δεκάδες εικονοστάσια που ήταν στημένα στα σημεία των ατυχημάτων είχαν σχηματίσει ένα θλιβερό σύνολο που θύμιζε νεκροταφείο.
Σήμερα όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Μετά την παράδοση της νέας εθνικής οδού Κορίνθου-Τριπόλης στην κυκλοφορία, όλες οι νταλίκες και τα περισσότερα αυτοκίνητα πηγαίνουν από κει και ο δρόμος του Αχλαδόκαμπου έχει πια ελάχιστη κίνηση. Επιπλέον, ξανασχεδιάστηκε από την αρχή, διαπλατύνθηκε, απέκτησε μπάρες, σήμανση, σωστές κλίσεις στις στροφές και, το σπουδαιότερο, ένα απίθανο αντιολισθητικό οδόστρωμα.
Τώρα ο Κωλοσούρτης μπορεί πλέον να μετονομαστεί σε "Πίστα Ταχύτητας Αχλαδοκάμπου"! Φορέστε τα καλά σας λάστιχα, ρυθμίστε τις αναρτήσεις σας και ελάτε να ξύσετε τα μάγουλά σας στον πιο απολαυστικό δρόμο για σπορ οδήγηση στην Ελλάδα!
Η ίδια θαυμάσια κατάσταση συνεχίζεται και μετά το διάσελο της Αγίας Παρασκευής μέχρι την Τρίπολη, μόνο που ο δρόμος έχει πολύ λιγότερες και όχι τόσο κλειστές στροφές όπως αυτές των έντεκα πρώτων χιλιομέτρων. Σύνολο χιλιομέτρων της "πίστας", περίπου σαράντα…
Η ανατολή τυλίγει με τις πιο απαλές αποχρώσεις όλα τα αντικείμενα. Αλλά είναι μια συνθήκη, που ειδικά το καλοκαίρι, κρατά ελάχιστο χρόνο. Ο ήλιος σκαρφαλώνει ταχύτατα στο στερέωμα και όλα αποκτούν μια σκληρότητα.
Στο μικρό χρονικό διάστημα όμως που διαρκεί το λυκαυγές, έχει την δυνατότητα να αλλάζει, σχεδόν, το σχήμα των αντικειμένων. Τέτοια δύναμη, τέτοια ομορφιά!
Ο παλιός, μοναδικός οδικός άξονας που συνέδεε την πρωτεύουσα της Κορινθίας με τις αντίστοιχες της Αργολίδας και της Αρκαδίας, έχει πλέον λίγη κίνηση. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τη διάνοιξη της νέας εθνικής οδού ο γνωστός και ως "Κωλοσούρτης" έχασε κάθε αίγλη. Η διαδρομή προς την Τρίπολη έγινε πολύ πιο γρήγορη, πολύ πιο εύκολη, και πολύ μικρότερο το ταξίδι. Τα εστιατόρια που ξεκούραζαν τους ταξιδιώτες στον ορεινό αυχένα της διάβασης καταρρέουν εγκαταλελειμμένα.
Ο ίδιος ο δρόμος ελάχιστη σχέση έχει με το παρελθόν. Έχει διαπλατυνθεί και σε αρκετά σημεία έχουν διανοιχτεί καινούργια τμήματα. Εκείνος ο στενός, γλιστερός, κλειστός οφιοειδής δρόμος που οδηγούσε από τις πεδιάδες της Αργολίδας, στην καρδιά της Αρκαδίας είναι πια παρελθόν.
Τι είδους ανάμνηση άραγε να είναι, για τους ντόπιους, για τους περαστικούς, για τους χιλιάδες νέους που ξεκίνησαν τη θητεία τους στο 11ο Σύνταγμα Πεζικού;
Θα το θυμούνται σαν μια ταλαιπωρία, που ήρθε και διόρθωσε η νέα εθνική; Ή σαν μια γλυκόπικρη εικόνα; Μήπως ήδη το έχουν λησμονήσει;
Με τον ήλιο να κυριαρχεί πια στον ουράνιο θόλο, το βουνό αποκτά ένα αυστηρό φως δίνοντας στα αντικείμενα άκαμπτες χρωματικές αντιθέσεις. Ο δρόμος, αμετακίνητος, κυρίαρχος περιμένει στωικά να τον κατακτήσεις…
Εδώ οι αναμνήσεις ξαναζωντανεύουν...
Αθήνα-Καλαμάτα μισή μέρα ταξίδι, και πώς να μη γίνεις σπουδαίος οδηγός οδηγώντας εδώ, στο Καλογερικό, στη Μεγαλόπολη στην Τσακώνα;
Άλλωστε μόνο τυχαίοι δεν μπορεί να είναι οι στίχοι του τραγουδιού: Πάρε ναυτάκι, ναυτάκι Συριανό, λοστρόμο Πειραιώτη, μηχανικό Μυτηλινιό, τιμόνι Καλαματιανό και καπετάνιο Χιώτη...
Φίλες και φίλοι σας εύχομαι Καλό Καλοκαίρι και Καλές Διαδρομές... και δεν μπορεί, κάπου κι εσείς θα ανακαλύψετε την Τέλεια Διαδρομή μακρυά από τους κακούς λύκους...
8 σχόλια:
"Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή. Έχει τρεις μήνες, Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο" γράφουν οι πιτσιρικάδες στις εκθέσεις τους.
Κάποτε οι διακοπές σου διαρκούσαν τρίμηνο "Πόσα παγωτά έφαγες;" "Πόσα μπάνια έκανες;"
Διακοπές στο Τολό που ξεκίναγαν από τη στιγμή που ξεπρόβαλε η θάλασσα από ψηλά, από το παλιό πολυβολείο (με σπεσιαλιτέ γίδα βραστή!) πριν ξεκινήσει η επίπονη κατάβαση του Κωλοσούρτη.
Καλοκαιρινά απομεσήμερα... Ώρα κοινής ησυχίας. Ύπνος δεν κολλάει, το φως μπαίνει από τις γρίλιες, μισοκατεβασμένα στόρια, μαμαδίστικες απαγορεύσεις...
Το βούισμα των τζιτζικιών μονότονο, εμμονοληπτικό και επίμονο, σαν… kraut μπάσο. Απογεματινό μπάνιο, η γερμανίδα λιάζει ανέμελα τα ...μήλα των Εσπερίδων της τραβώντας κλεφτές αθώα ένοχες ματιές, ο ήλιος καίει και τσουρουφλίζει πισώπλατα...
Καλοκαιρινές κασέτες για να βγει ο μήνας, καλοκαιρινά τραγούδια από την παραθαλάσσια καφετέρια. Βράδυ, στην επαρχιακή ντισκοτέκ με την άθλια πισίνα. Εικόνες, μυρωδιές, αισθήσεις... Το αλάτι γδέρνει, άμμος, άμμος εκνευριστικά παντού, γιαουρτάκι στην πλάτη και οσμή… εκκένωσης βόθρου στην ατμόσφαιρα... Μετά ξαναεπικρατεί το πεύκο και το θυμάρι. Βόλτες στην ακροθαλασσιά... Παιχνίδι με τα βότσαλα. Μια κιθάρα γύρω από μια φωτιά, μια συζήτηση με έναν φίλο κοιτώντας τα αστέρια... Νυχτερινές ώρες... "Θαλασσοφιλοσοφίες", εξομολογημένα όνειρα, σχέδια, σε άγονη γραμμή. Όμορφα ακόμη και μόνη...
Να ατενίζεις τη θάλασσα (τόσο νερό κι ούτε σταλιά να πιεις που έλεγε και ο ποιητής) και κάτι μεταφυσικό να πιάνει την ψυχή σου, σαν να θες να χαθείς, να θυμηθείς χαμένους φίλους. Είχε πάντα μια ανεξήγητη συννεφιά όταν γυρίζαμε σπίτι...
Αναμνήσεις... Τα καλύτερα καλοκαίρια είναι αυτά που έζησες και ζεις στη μνήμη σου... Παλιές φωτογραφίες... Κοχύλια μνήμης... Κάποιος-κάποια, κάποτε, κάπου ένα καλοκαίρι...
Πεθύμησα Κωλοσούρτη και αλλεπάλληλες στροφές και τη γίδα βραστή που δεν έφαγα ποτέ... Οδηγώ μετά από πολύ καιρό αργά στη δεξιά λωρίδα ακούγοντας Πόλυ Πάνου, Στέλιο Καζαντζίδη, Βούλα Πάλλα... Φτάνοντας στο χωριό, κατευθύνομαι αμέσως στην αυλή. Δεν κοιτάζω σε ποιο δωμάτιο υπάρχει κενό κρεβάτι. Υπάρχει μόνο η σκιά της καρυδιάς. Ξαπλώνω και κρυώνω μες στο μεσημέρι. Κοιμάμαι χωρίς να το καταλάβω. Κάποια στιγμή ξυπνάω και βλέπω στην ανοιχτή μου παλάμη ένα φύλλο απ’ το δέντρο. Δεν κουνάω καν το χέρι μου, αφήνω το φύλλο εκεί που είναι και ξανακλείνω τα μάτια μου, αδιαφορώντας πλήρως για όσους αυτή την ώρα τρέχουν σαν τρελοί στην εθνική οδό, για όσους πεθαίνουν ή επαναστατούν, για όσους θα κληθούν να πληρώσουν τα νέα μέτρα που αναγράφονται στο εσωτερικό της εφημερίδας που ανεμίζει λίγο παραπέρα. Ξανακοιμάμαι και κάνω έναν ανεπανάληπτα γλυκό και ελαφρύ ύπνο. Σκέφτομαι ότι σ’ αυτό τον ύπνο, στη σκιά της καρυδιάς κρύβεται πιθανότατα η εξήγηση του γιατί τα παιδιά αγαπούν και μισούν ταυτόχρονα τα καλοκαιρινά μεσημέρια, όταν τα αναγκάζουν να πάνε με το ζόρι για ύπνο...
Η πρώτη μου εμπειρία με γίδα βραστή ήταν... οπτική. Πηγαίναμε με τους γονείς μου στην Τρίπολη, και θυμάμαι μία πινακίδα προς το τέλος του Αχλαδόκαμπου (πριν ανοίξει η σύραγγα του Αρτεμισίου) ΓΙΔΑ ΒΡΑΣΤΗ. Προφανώς τρώγανε το φαγητό αυτό για να γιορτάσουνε ότι περάσανε τον Αχλαδόκαμπο επιτυχώς ή ήταν το τελευταίο γεύμα πριν μπουν στον Αχαλαδόκαμπο για να... πάνε φαγωμένοι!!!
Κωλοσούρτης, επικός δρόμος μεταξύ Μύλων και Αχλαδόκαμπου!!!
Τις εορταστικές μέρες του Πάσχα αποφασίσαμε να τις περάσουμε στην Μεσσηνία.
Κάποιοι από εμάς, μέχρι το 1990 περίπου, αναγκαζόμασταν να ακολουθήσουμε την διαδρομή μέσω Άργους και Κωλοσούρτη προκειμένου να φτάσουμε στην Τρίπολη. Μετά την κατασκευή της σήραγγας του Αρτεμισίου, η συγκεκριμένη διαδρομή εγκαταλείφθηκε.
Έπειτα από πολλά χρόνια, τόσο η περιέργεια, όσο και οι αναμνήσεις μας έκαναν να ακολουθήσουμε την συγκεκριμένη διαδρομή. Μετά το Άργος συναντούμε τους Μύλους. Το χωριό των Μύλων, μετά την κατασκευή της νέας εθνικής οδού, παρήκμασε. Μέχρι τότε, όλοι οι ταξιδιώτες σταματούσαν στις πολυάριθμες ταβέρνες που υπήρχαν και είχαν κάνει το χωριό γνωστό σε όλους για τα νόστιμα σουβλάκια του! Σήμερα υπάρχουν κάποιες λιγοστές ταβέρνες ως απομεινάρια των παλιών καιρών. Σταματήσαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες το σιδηροδρομικό σταθμό που δεν θυμίζει σε τίποτα την ζωντάνια παλαιότερων ετών.
Αφήσαμε τους Μύλους με ανάμεικτα συναισθήματα και συνεχίσαμε για να συναντήσουμε τις πρώτες ανηφορικές στροφές του "Κωλοσούρτη". Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι το όνομα του συγκεκριμένου βουνού ή απλά το τοπωνύμιο της περιοχής, πάντως είναι πολύ εύστοχο! Για τα πρώτα 5-10χλμ. το ένα πέταλο διαδέχεται το άλλο. Παρόλα αυτά, το τοπίο, η μυρωδιά, τα χρώματα των λουλουδιών και η ερημιά του δρόμου μας συνάρπασε. Σταματήσαμε για φωτογραφίες. Σε λίγο, τις συνεχόμενες κλειστές στροφές διαδέχτηκαν άλλες πιο στρωτές και ευχάριστες κάνοντας πιο απολαυστική την διαδρομή.
Πριν φτάσουμε στον κόμβο του Αχλαδόκαμπου, περάσαμε από το υψηλότερο σημείο της διαδρομής 800μ. Εκεί βρισκόταν παλιά η ταβέρνα το "Πολυβολείο". Σήμερα μόνο τα εγκαταλελειμμένα κτίρια βλέπεις. Από το σημείο αυτό η διαδρομή είναι πιο ευχάριστη και άνετη. Συνεχίσαμε μέχρι που φτάσουμε σε ένα μικρό οροπέδιο λίγο πριν τα Αγιωργίτικα. Κάναμε πάλι στάση.
Ο δρόμος γίνεται στενός από το χωριό Στενό... τυχαίο; Η διαδρομή από εδώ μέχρι την Τρίπολη δεν είναι παραπάνω από 10χλμ., όπου και βρεθήκαμε στον δρόμο Τρίπολης - Μεγαλόπολης.
Πλησίαζε απόγευμα και αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση στην Κάτω Ασέα (17χλμ. από Τρίπολη) στην ταβέρνα "Πλάτανος". Εκμεταλλευόμενοι τον καλό καιρό, καθίσαμε στην σκιά του μεγάλου πλάτανου της ταβέρνας. Το μοναδικό θέμα συζήτησης αποτέλεσε η διαδρομή του Κωλοσούρτη...
Μην μου ξυπνάς το παρελθόν...
Κωλοσουρτης.....καπου στα 197? πρωι ,μαζι με τον Στρατο και ενα XONDA 185,φτανω ,καιβλεπω ,κατω στον γκρεμο το M.G. του πατερα μου....Συνεχιζω για το νοσοκομειο της Τριπολης...Ευτυχως ,γλυτωσε με λιγα καταγματα...Δεν ξαναπερασα ,παρα μονο περυσι...Πηρα την 159 και...ξορκισα το ΚΑΚΟ !!!!
Μην μου ξυπνάς το παρελθόν..διαδρομή του Κωλοσούρτη..πολύς ο ιδρώτας του οδηγού των ΚΤΕΛ
Δημοσίευση σχολίου