Χορηγίες δωρεές
Θα ήταν αρκετά 4 στοιχεία για να απαντήσει κανείς σε όσους όχι μόνο αρνούνται τις δωρεές, ενοχοποιούν τις χορηγίες και θεωρούν περίπου ύποπτους όσους τις αποδέχονται.
1. Ότι χορηγίες δέχονταν όλες οι μεταπολιτευτικές δημοτικές αρχές στην πόλη μας
2. Ότι χορηγίες από τις βιομηχανίες δέχονται όλοι οι Δήμοι σε Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες
3. Δεν υπάρχει πολιτικό φορέας ο οποίος δραστηριοποιείται επιχειρηματικά (εφημερίδα, ραδιόφωνο, εταιρείες κλπ) ο οποίος δεν διαφημίζει επιχειρηματικά συμφέροντα ή δεν αποδέχεται δωρεές.
4. Δεν υπάρχει ούτε και σήμερα Δήμος που αρνείται χορηγίες από εταιρείες που δραστηριοποιούνται εντός των συνόρων του.
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί θεωρώ την πολιτική αντίληψη "όχι στις χορηγίες των βιομηχανιών" βαθιά συντηρητική, συνωμοσιολογική και τέλος ότι προάγει τον τύπο μιας πόλης ο οποίος είναι ιστορικά ξεπερασμένος και πολιτικά καταδικασμένος.
1. Το πεδίο της πραγματικότητας και της δημοκρατίας
Σήμερα στην πόλη μας δραστηριοποιούνται αρκετές βιομηχανίες. Έχουν δικαίωμα να έχουν λόγο για το μέλλον της πόλης μας; Ή ας τεθεί κάπως διαφορετικά. Για το μέλλον της πόλης μας θα αποφασίσει μία τάξη, (πχ η εργατική) μια πολιτική άποψη ή το σύνολο των κοινωνικών τάξεων και όλων των πολιτικών αντιλήψεων. Δεν αναφέρομαι στο ποια πρόταση θα γίνει στο τέλος ηγεμονική. Αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στο δικαίωμα και υποστηρίζω πως όπως ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να έχει άποψη για την πόλη του (καλή ή κακή) ακριβώς το ίδιο δικαίωμα έχουν και οι εταιρείες μικρότερες ή μεγαλύτερες. Και αλήθεια, ποιος μπορεί να διαβεβαιώσει ότι η γνώμη του βιομηχανικού εργάτη για την πόλη και το μέλλον της θα είναι υποχρεωτικά καλύτερη και πιο χρήσιμη απ' αυτήν του οικονομικά ευκατάστατου ή του αστού;;
2. Το δικαίωμα στο δικαίωμα
Αφού λοιπόν κάποιος έχει το δικαίωμα να έχει άποψη για την πόλη που δραστηριοποιείται (ταξική, πολιτική, μοντέλου ανάπτυξης) για ποιον λόγο δεν έχει (και πάλι) το δικαίωμα να χρηματοδοτήσει μια δράση (πολιτιστική, οικολογική, σχολική, αθλητική) την οποία εγκρίνει και με την οποία συμφωνεί; Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εταιρείες χρηματοδοτούν προαποφασισμένες προειλημμένες εκδηλώσεις τόσο από τον Δήμο όσο και από τους φορείς της πόλης. Και βεβαίως μόνον αυτές για τις οποίες προκύπτει κοινός τόπος (κόστους και διαδικασίας)
3. Η "ταξική θέση"
Η "ταξική θέση" της άρνησης των δωρεών ή διαφορετικά απομόνωση του "ταξικού αντιπάλου" δεν υιοθετείται από αντίστοιχους εργατικούς φορείς (ΓΣΣΕ, εργατικά σωματεία). Γιατί κατ' αυτόν τον τρόπο θα ήταν σαν να υπονομεύουν την ίδια τη χρησιμότητά τους. Γιατί τα σωματεία βρίσκονται ή τουλάχιστον οφείλουν να βρίσκονται σε συνεχή διαβούλευση με τον εργοδότη. Οι δίαυλοι επικοινωνίας παρά τις ταξικές διαφορές (εργάτης - εργοδότης) δεν κλείνουν ποτέ. Ούτε μετά από πολύνεκρα ατυχήματα ούτε μετά από περιβαλλοντικά. Και σε καμία περίπτωση δεν υπονομεύουν τον εαυτό τους όταν καταφέρνουν να αυξήσουν τους μισθούς τους. Αφήνοντας να εννοηθεί πως η αύξηση που πέτυχαν είναι ένα κόλπο της εργοδοσίας για να εμποδίσει την μελλοντική επανάσταση αλλοιώνοντας την ταξική συνείδηση των εργατών.
4. Τι βιομηχανίες θέλουμε
Σαφώς θέλουμε όλες να σέβονται τους εργαζόμενους, τους νόμους, το περιβάλλον κλπ. Δεν είναι αυτό το θέμα του άρθρου. Θέλουμε βιομηχανίες που να επιχορηγούν το Δήμο και τους συλλόγους ή όχι;;. Γιατί έχουμε βιομηχανίες που δεν επιχορηγούν Δήμο και φορείς (Χαλυβουργική) και άλλες που τους επιχορηγούν (ΕΛΠΕ, ΤΙΤΑΝ). Νομίζω πως το ερώτημα πρέπει να τεθεί διαφορετικά. Θέλουμε κερδοφόρες επιχειρήσεις στην περιοχή μας; Οφείλουμε να απαντήσουμε το προφανές. Γιατί μόνο κατ' αυτόν τον τρόπο μπορούν να υπάρξουν δωρεές, περιβαλλοντικά μέτρα, μείωση της ανεργίας, αυξήσεις στους μισθούς. Μόνο από μία κερδοφόρα επιχείρηση μπορεί κάποιος να διεκδικήσει και να κερδίσει.
5. Η επαναφορά της ιδεολογίας χρεοκοπημένων ιστορικών κοινωνικών μοντέλων στο όνομα της ταξικής καθαρότητας
Δύο ήταν τα κοινωνικά συστήματα που στο όνομα της ιδεολογικής μάχης επί των πολιτικών τους αντιπάλων καλλιέργησαν και επένδυσαν ιδεολογικά τις διώξεις που σχεδίασαν. Η προσπάθεια της απόλυτης επιβολής, της μη ανοχής της άλλης άποψης ή της διαφορετικής ταξικής θέσης οδήγησε σε δύο τραγικούς ολοκληρωτισμούς.
Στο όνομα της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης τα πάντα (πολιτισμός, δίκαιο, ανάπτυξη, ιδεολογία, εκπαίδευση) εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τους προλετάριους και τους εργάτες. Μπαίνουν έτσι οι βάσεις για την εγκαθίδρυση του σταλινισμού.
Στο όνομα του "κομμουνιστικού κινδύνου" τα πιο αντιδραστικά τμήματα της αστικής τάξης εγκαθιδρύουν δικτατορικά καθεστώτα και προσαρμόζουν (πολιτισμό, δίκαιο, ανάπτυξη, ιδεολογία, εκπαίδευση) στα δικά τους πλαίσια.
Και ενώ οι δύο ιδεολογίες ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες εν τούτοις καταλήγουν στην δημιουργία ανελεύθερων δικτατορικών καθεστώτων, στο όνομα της αντιμετώπισης της ταξικής διαφοροποίησης και της υπεράσπισης της ταξικής καθαρότητας.
Η λογική τους ξεκινά από το ότι αντίπαλος πάντα και συνεχώς επεξεργάζεται καταχθόνια σχέδια για να ανατρέψει την "ιδανική κοινωνία". Κοινωνία χωρίς αντιθέσεις απαλλαγμένη από "εμπόδια" που σχεδιάζουν αμφότερες οι ιδεολογίες. Πάντα υπάρχει κάποιος πολιτικός Εφιάλτης και πάντα λάμβανε την τιμωρία που του άρμοζε ο (ασυγχώρητος) ταξικός του δισταγμός.
Και οι δύο λογικές που καμώνονταν πως κατείχαν τη μοναδική αλήθεια δεν αναγνώριζαν το παραμικρό δίκαιο στην "αντίπαλη" ιδεολογία. Απεργάζονταν μόνο τρόπους για την εξόντωσή της. Γι αυτό και συνέπιπταν στην πλήρη απομόνωση κάθε διαφορετικής άποψης και στην καταδίκη κάθε νέας ιδέας. Δια του προσωπικού και κατόπιν διά του πραγματικού "λιθοβολισμού"
Γι αυτές τις αντιλήψεις δεν υπήρχαν δεν διανοούνταν ότι μπορούσαν να υπάρξουν διαφορετικές ιδέες απ' αυτές που οι ίδιοι πρέσβευαν.
Γι' αυτό και κατά την ταπεινή μου άποψη το πρόβλημα δεν έγκειται στις χορηγίες. Αλλά στον τρόπο αντιμετώπισης των δημοτικών προβλημάτων, τον ουσιαστικό διάλογο, τον σεβασμό της αντίθετης άποψης, τη σεμνότητα στην πολιτική πράξη. Εν τέλει στον καθορισμό του τι είναι συντηρητικό και τι προοδευτικό.
Γιώργος Τσουκαλάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου