Αυτές τις ημέρες οι όπου γης Αλβανοί εορτάζουν την επέτειο των 100 ετών από την ανακήρυξη της Αλβανικής Ανεξαρτησίας. Είναι ένα γεγονός που συνδέεται με την διεξαγωγή των Βαλκανικών Πολέμων των ετών 1912-1913.
Μάλιστα το μάθαμε ευρύτερα εδώ στην Ελλάδα με τις περιβόητες δηλώσεις-απειλές του Αλβανού Πρωθυπουργού Σαλή Μπερίσα με την αναφορά του ότι η Αλβανίας ξεκινά από την Πρέβεζα!
Στο γεγονός αυτό, που συνοδεύτηκε με την εξωφρενική και ανιστόρητη για όσους σέβονται την Ιστορική Αλήθεια και πιστεύουν στην έννοια των Εθνικών Δικαίων του Ελληνισμού (ακόμη και αν φαίνονται τόσο ξένα σε κάποιους… Έλληνες) παραχώρηση Δημοσίων Χώρων στους εν Ελλάδι Αλβανούς για να γιορτάσουν τα 100 χρόνια της Ανεξαρτησίας της Αλβανίας, αναφερόμαστε στο παρόν κείμενο.
Και όχι βέβαια για να τιμήσουμε έναν Λαό που έγινε ανεξάρτητος (κάτι που κάθε Λαός δικαιούται), αλλά για να υπενθυμίσουμε με λίγες γραμμές ότι η Αλβανία υπήρξε από την Ίδρυση της ως σήμερα ένα ανθελληνικό Κράτος. Μια πραγματικότητα που οι ίδιοι οι Αλβανοί δεν χάνουν την ευκαιρία να την επιβεβαιώνουν με λόγια και έργα.
Και όμως τα 100 χρόνια της ελεύθερης Αλβανίας σημαίνουν 100 χρόνια ανθελληνισμού. Παραθέτουμε σχετικά παραδείγματα που αποδεικνύουν του λόγου την αλήθεια.
1. Από την πρώτη στιγμή της Ιδρύσεως της η Αλβανία στηρίχτηκε εδαφικά στην αρπαγή, με την συναίνεση των Μεγάλων Δυνάμεων, του βορείου τμήματος της Ηπείρου. Μιλάμε για το κομμάτι που ονομάστηκε, μετά το 1913 Βόρειος Ήπειρος και απελευθερώθηκε έκτοτε τρεις φορές από τον Ελληνικό Στρατό. Οι Μεγάλες Δυνάμεις έφτιαξαν ένα κράτος με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (Δεκέμβριος 1913), κατόπιν σχεδίων της Αυστροουγγαρίας τότε και της Ιταλίας που αναζητούσαν την κατασκευή ενός Κράτους προτεκτοράτου, το οποίο θα έπαιζε τα διπλωματικά, οικονομικά και πολιτικά τους παιχνίδια στην περιοχή της βαλκανικής και της Αδριατικής. Όσον αφορά την Αυστροουγγαρία, αυτή διαλύθηκε το 1918 και έτσι δεν πρόλαβε να… αξιοποιήσει τον Αλβανικό παράγοντα.
2. Η θέση των Αλβανών υπέρ των Ιταλών εισβολέων το 1940. Μία από τις λιγότερο γνωστές πτυχές του Πολέμου του 1940 υπήρξε η συμμετοχή Αλβανικών στρατιωτικών μονάδων στην επίθεση εναντίον των Ελλήνων. Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου μαζί με τους Ιταλούς εισέβαλαν στην Ελλάδα και Αλβανικά Τάγματα που επεδίωκαν συμμετοχή στην υπό της Ιταλίας κατάκτηση της Ελλάδος. Σε 15 υπολογίζονται οι μάχιμες Αλβανικές ομάδες που υπηρέτησαν τους Ιταλούς εισβολείς. Ακόμη και στην περίφημη ιταλική Επιχείρηση «Primavera» (αναφερόμαστε στην ιταλική Εαρινή επίθεση) συμμετείχαν Αλβανοί εναντίον των Ελλήνων. Για την εν γένει συμμετοχή των Αλβανών στα πολεμικά σχέδια του Μουσολίνι αρκετά στοιχεία προσφέρει το βιβλίο του Πανεπιστημιακού Ζαχαρία Τσιπαρνλή «Έλληνες και Ιταλοί στον Πόλεμο του ‘40», με φωτογραφίες από κοινές παρελάσεις Ιταλών και Αλβανών στρατευσίμων.
3. Η συνεχής καταπίεση των Ελλήνων στον χώρο της Βορείου Ηπείρου από την δεκαετία του 1920 ως σήμερα. Οι Αλβανοί ήξεραν ότι η Ελληνική παρουσία στο νέο Αλβανικό Κράτος στηρίχτηκε στην αφαίρεση της Ελευθερίας των εκεί ευρισκομένων Ελλήνων, που από το 1913 ονομάστηκαν Βορειοηπειρώτες. Έτσι με συστηματικό τρόπο από την δεκαετία του 1920 άρχισαν τον αφελληνισμό της περιοχής της Βορείου Ηπείρου. Ελληνικά σχολεία έκλεισαν και νόμοι εφαρμόστηκαν για εξόντωση των Ελλήνων. Τόσο προπολεμικά (επί Φαν Νόλι και Αχμέτ Ζώγου), όσο και μεταπολεμικά επί Εμβέρ Χότζα, αλλά και Ραμίζ Αλία και Σαλή Μπερίσα προσπάθησαν να εξαφανίσουν τον Ελληνισμό με διώξεις, εκτελέσεις και σκληρούς εκτοπισμούς. Όπου δεν μπορούσαν να εξοντώσουν τους επικεφαλής των Ελλήνων (όπως έπραξαν στην περιοχή της Χειμάρρας επί Χότζα μετά το 1945), έπραξαν μία άλλου είδους αθλιότητα: δίχασαν τον Ελληνισμό μετατρέποντας πολλούς Έλληνες της Βορείου Ηπείρου σε δημίους και ρουφιάνους των συμπατριωτών και συγχωριανών τους. Έτσι εξασφάλισαν ότι δεν θα ξεσηκώνονταν ποτέ οι σκλάβοι και θα είχαν μεταξύ τους την Διχόνοια, ιδιαίτερα στα 99 χωριά της Μειονότητας στα χρόνια του Εμβέρ Χότζα. Τεκμηριωμένα στοιχεία για την συνεχή καταπίεση των Ελλήνων στη Αλβανία παραθέτει η Πανεπιστημιακός Λένα Διβάνη στο βιβλίο της «Ελλάδα και Μειονότητες».
4. Μεγάλο θέμα αποτελεί ο Πόλεμος εναντίον της Ορθοδοξίας στην Αλβανία και την Βόρειο Ήπειρο. Από την δεκαετία του 1920 και με δεδομένο ότι η πλειοψηφία των Αλβανών ήσαν και είναι Μουσουλμάνοι, η επίσημη Αλβανία θέλησε να εξοβελίσει την ορθοδοξία από το κέντρο της ζωής τη Χώρας. Αυτό συνετελέσθη με την απομάκρυνση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο (Σχίσμα), τον διωγμό των Ιεραρχών και ιερέων που ακολουθούσαν το Φανάρι και την απαγόρευση της Ελληνικής Γλώσσας από τις εκδηλώσεις Λατρείας. Πόλεμος εξελίχθηκε για χρόνια κατά της Ορθοδοξίας (που μία μορφή του φτάνει ως και τα σημερινά εμπόδια που συναντά την τελευταία εικοσαετία ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και η προσπάθεια του να ανασυγκροτήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία μετά από τις δεκαετίες φρικτών διωγμών από το Κομμουνιστικό καθεστώς Χότζα). Αμέτρητοι Ναοί έκλεισαν ή έγιναν από αποθήκες ως… πολιτιστικά κέντρα, ενώ ιερείς αποσχηματίστηκαν ή φυλακίστηκαν επί Χότζα. Ο τελευταίος αλλά και οι προκάτοχοι του γνώριζαν ότι εξουδετέρωση της Ορθοδοξίας σήμαινε καίριο πλήγμα εναντίον του Ελληνισμού της Αλβανίας, καθώς η Εκκλησία ήταν αυτή που με την Γλώσσα, την Λατρεία και τα κοινά έθιμα και παραδόσεις διέσωσε για αιώνες τον Ελληνισμό επί Οθωμανικής Κατοχής στην Ήπειρο. Πολλά στοιχεία για τον διωγμό αυτόν προσφέρει το βιβλίο του πατρός Ελευθερίου…
5. Το 1922 οι Αλβανοί είχαν αρχίσει διπλωματικές και στρατιωτικές συζητήσεις με τον Κεμάλ και τους Τούρκους. Σκοπός τους ήταν για να επιτεθούν εναντίον της Ελλάδος και να δημιουργήσουν ένα δεύτερο μέτωπο που θα ανακούφιζε την τουρκική πλευρά και θα εκμεταλλευόταν την ελληνική απασχόληση με το Μέτωπο στην Μικρά Ασία. Αυτήν την πτυχή του Μικρασιατικού Πολέμου δεν την ξέρουν πολλοί στην Ελλάδα, αλλά υπάρχουν τα σχετικά ντοκουμέντα και έτσι βλέπουμε μία από τις πολλές πτυχές του Αλβανικού Ανθελληνισμού. Δείχνει επίσης ότι παραμένει κοινός ο άξονας Ανθελληνισμού μεταξύ Τούρκων και Αλβανών, ήδη από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας που οι Οθωμανοί επέλεγαν Αλβανούς για τις κρίσιμες και φονικές κινήσεις εξόντωσης του Ελληνισμού (κλασική περίπτωση στην Πελοπόννησο αποτελεί η εισβολή χιλιάδων Τουρκαλβανών την δεκαετία του 1770 με εντολή των Τούρκων για να εξοντώσουν τις Ελληνικές εστίες αντιστάσεως της εποχής των Ορλωφικών. Αυτή η Αλβανοκρατία στον Μωριά έμεινε ως φρικτή ανάμνηση ως τα χρόνια του 1821).
6. Οι Αλβανοί διεκδικούν την Ελληνική Ιστορία και την διαστρεβλώνουν. Μία πτυχή του Ανθελληνισμού του Αλβανικού Κράτους αποτελεί και η επίθεση στην Ελληνική Ιστορία, μία επίθεση που συνδυάζεται με κραυγαλέες παραχαράξεις και θυμίζει τους Σκοπιανούς πλαστογράφους. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά δείγματα που κατά καιρούς φιλοξενούνται στα επίσημα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια του Αλβανικού Κράτους: η Αλβανία φτάνει ως την Πρέβεζα και τον Αμβρακικό Κόλπο. Ο Βασιλιάς Πύρρος ήταν Αλβανός, αλλά και ο Μέγας Αλέξανδρος (λόγω της Ηπειρώτισσας μητέρας του, της Ολυμπιάδος) είχε αλβανική καταγωγή. Η Ελληνική Επανάσταση ήταν δημιούργημα των Αλβανών, καθώς σε αυτήν πρωτοστάτησαν οι Αρβανίτες που ήσαν Αλβανοί λόγω… γλώσσας. Ο Βυζαντινός πρίγκιπας Γεώργιος Καστριώτης (ο επονομασθείς από τους Τούρκους Σκεντέρμπεης λόγω της ανδρείας του σαν τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ισκεντέρ όπως τον έλεγαν) ήταν και αυτός Αλβανός, αν και ο ίδιος μιλούσε για την ηπειρωτική του καταγωγή και το ορθόδοξο του φρόνημα. Στην προσπάθεια αυτή οι Αλβανοί ηγέτες βρήκαν πρόθυμους γενίτσαρους σε Ελλάδα, που προσπάθησαν να χειραγωγήσουν (φυσικά, ανεπιτυχώς) τους Αρβανίτες στην Ελλάδα. Πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία βρίσκονται στα βιβλία των Σχολείων σε Αλβανία αλλά και στην έκδοση και του Σπύρου Στούπη «Έλληνες και Αλβανοί» και του Γρηγόρη Κοσσυβάκη «Ηπειρωτικός Διαχρονικός Ελληνισμός».
7. Η συμπόρευση με την Ιταλία εναντίον των Ελληνικών συμφερόντων. Από το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας τον Δεκέμβριο του 1913, που υπηρετούσε τα ιταλικά συμφέροντα στην Βαλκανική, σε πολλές περιπτώσεις οι Αλβανοί και οι Ιταλοί συμπορεύτηκαν σε κοινό ανθελληνικό μέτωπο, όπως στα γεγονότα της Κέρκυρας το 1923 και την οικονομική διείσδυση στην Αλβανία από ιταλικά συμφέροντα. Ακόμη και στην κρίση του 1997 (πτώση του Μπερίσα λόγω του οικονομικού σκανδάλου με τις περιβόητες «πυραμίδες» και την εξέγερση του Λαού) οι Ιταλοί επιδίωξαν τον περιορισμό της Ελληνικής επιρροής στην Αλβανία και την στήριξη των κρατικών συμφερόντων της Αλβανίας, κάτι που επαναλήφθηκε κα το 1999 με την στήριξη που προσέφεραν στον βομβαρδισμό της Σερβίας υπέρ των Κοσοβάρων Αλβανών.
8. Η υποστήριξη του Αλβανικού Κράτους στην κομμουνιστική Ανταρσία στην Ελλάδα. Στα δύσκολα για την Ελλάδα μεταπολεμικά χρόνια, η Αλβανία υπό τον Εμβέρ Χότζα βρέθηκε (ως τον θάνατο του Στάλιν) στο Κομμουνιστικό στρατόπεδο. Από την θέση αυτή προσέφερε το έδαφος της στους Κομμουνιστές αντάρτες της περιόδου 1946-1949 που με την καθοδήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη έκαναν Πόλεμο εναντίον του Ελληνικού Κράτους. Οι Κομμουνιστές αντάρτες με ορμητήριο την Αλβανία επιτίθονταν στα ελληνικά χωριά της μεθορίου σε Ήπειρο και Μακεδονία, αλλά και στον Ελληνικό Στρατό, ενώ έχουν καταγραφεί και πολλές περιπτώσεις βολών πυροβόλων από το αλβανικό έδαφος εναντίον των Ελλήνων στρατιωτών. Μάλιστα η Αλβανία ήταν ένα από τα μέρη που δέχθηκαν τα Ελληνόπουλα του Παιδομαζώματος αλλά και των ομήρων που άρπαξαν οι Κομμουνιστές από την Ελλάδα (κλασικό δείγμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς καταγράφεται στο βιβλίο «Ελένη» του Νίκου Γκατζογιάννη). Το 1949 από το έδαφός της πέρασαν τα υπολείμματα των στρατιών του Ζαχαριάδη, για να κατευθυνθούν σε άλλους προορισμούς ως το μακρινό Ουζμπεκιστάν και τη Τασκένδη. Μάλιστα η επί δεκαετίες προσκόλληση της Αλβανίας του Χότζα στον Κομμουνισμό οδήγησε τους Αριστερούς στην Ελλάδα στην εξύμνηση και λατρεία της Αλβανίας του Χότζα και στην πολεμική προς κάθε αναφορά σε Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, μία πρωτότυπα και αποκλειστικώς Ελληνική (!) περίπτωση Πολιτικού χατζηαβατισμού.
Στα παραπάνω θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλες διαστάσεις ανθελληνισμού (όπως τα εγκλήματα των Αλβανών της Τσαμουριάς στην Θεσπρωτία επί Κατοχής, αλλά και την στήριξη τους σε Σκοπιανή προπαγάνδα). Περιοριζόμαστε όμως σε αυτά τα δείγματα Ανθελληνισμού του Αλβανικού Κράτους, καθώς μιλάμε για επίσημες θέσεις και πράξεις που καταγράφονται και σε ελληνικές αλλά και σε αλβανικές πηγές.
Δεν είναι αμελητέες και φυσικά πρέπει να προσεχθούν διότι δεν έχουν εκλείψει. Το πρόσφατο παράδειγμα με τις δηλώσεις Μπερίσα (και μάλιστα με αφορμή την συμπλήρωση 100 ετών από την Αλβανική Ανεξαρτησία) περί Αλβανικών ορίων σε… Πρέβεζα υπενθυμίζουν ότι η Πολιτική των Τιράνων δεν αλλάζει σε γενικές γραμμές όποιος και αν είναι στην εξουσία. Είτε λέγεται Φαν Νόλι και Αχμέτ Ζώγου είτε λέγεται Εμβέρ Χότζα και Σαλή Μπερίσα, όπως έλεγε και ο μακαριστός Ιεράρχης της Κόνιτσας και Πρωτομαχητής του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος Σεβαστιανός, οι Αλβανοί δεν αλλάζουν την ανθελληνική τους διάθεση.
Σε εμάς εναπόκειται να το αντιληφθούμε και να τηρήσουμε μία συνεπή και πατριωτική στάση απέναντι σε αυτές τις συνεχείς προκλήσεις που απειλούν το Παρόν και το Μέλλον του Ελληνισμού και στην Βόρειο Ήπειρο αλλά και στην Ελλάδα.
Γεώργιος Διον. Κουρκούτας
Καθηγητής Φιλόλογος
Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικού Αγώνος (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.)
Παράρτημα Πύργου Ηλείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου