Μέρες οργής !

Το κλίμα διαμορφώνεται αργά αλλά σταθερά.
Και στην πολιτική και στην κοινωνία.
Η έκπληξη στα πρόσωπα ορισμένων για τις μέρες οργής που βιώνουμε είναι αδικαιολόγητη.
Το καζάνι έβραζε από καιρό, ο ατμός άρχισε να εκτονώνεται και αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν, ιδίως τώρα που η εργοδοσία βρίσκει ευκαιρία να μας βάλει άγριο χέρι, δεν μπορεί να τα προβλέψει ούτε ο πιο ευφάνταστος νους.
Οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα εξακολουθούν να κάνουν τα παλικάρια, αυτοί που πέρασαν ή περνούν στον ιδιωτικό τομέα συνειδητοποιούν την ανεπάρκειά τους και οι του ιδιωτικού τομέα απλά δεν υφίστανται.
Από τα καθημερινά δημοσιεύματα διαπιστώνουμε πλέον πως γίνεται αγώνας, όχι για το τι παραπάνω θα πάρουμε, αλλά για το πόσο λιγότερα από τα κεκτημένα θα περικόψουμε.
Φυσικά, στην αναμπουμπούλα ο λύκος (εργοδότης) χαίρεται !
Ας δούμε τι έλεγα το 2003 όταν η Petrola ήταν ιδιωτικό μαγαζί και τα ΕΛΠΕ κρατικό, ας συγκρίνουμε το σήμερα και ας φανταστούμε το αύριο.
Κάποιοι σήμερα δίνουν εξετάσεις για να αποδείξουν πόσο μάγκες ήταν χθες που το μαγαζί ήταν δικό τους και το πολιτικό αλισβερίσι έδινε κι έπαιρνε.
Πολύ φοβάμαι πως οι μέρες της οργής έρχονται όλο και πιο κοντά για εμάς …

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ… ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

Με αφορμή την τελευταία δυναμική κινητοποίηση των Ελλήνων πολιτών (εργαζομένων, ανέργων κ.λ.π.) στο Ναύπλιο στο πλαίσιο της συνάντησης των Υπουργών Εργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και μιας πρόσφατης δικής μου απόφασης να απέχω ύστερα από την μακροχρόνια ενασχόλησή μου και την απογοήτευση που απεκόμισα από τα τεκταινόμενα στον χώρο του συνδικαλισμού, καταθέτω μέσω της εφημερίδας σας μερικές σκόρπιες σκέψεις.
Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα;
Οι εργατικές κινητοποιήσεις παλιότερα γινόντουσαν για να διορθωθούν οι κοινωνικές και οικονομικές αδικίες ενώ στις μέρες μας δεν λείπουν και αυτές που γίνονται συνήθως, για να διατηρηθούν οι αδικίες και τα προνόμια μιας συντεχνίας, προκαλώντας το λαϊκό αίσθημα.
Απεργούν όσοι έχουν δύναμη, την δυνατότητα να εκβιάζουν, αλλά και την σιγουριά της μονιμότητας και της ατιμωρησίας.
Οι συνδικαλιστές έτσι όπως τους έζησα από κοντά όλα αυτά τα χρόνια μπορεί να ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τους εργαζόμενους, αλλά όσο καλοπροαίρετος και αν είσαι, διαπιστώνεις πως σπανίως εργάζονται και με την συμπεριφορά τους στην πραγματικότητα μάχονται για τα συμφέροντα προνομιούχων μειοψηφιών, με πρώτη τους εαυτούς τους.
Η ανεργία είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή της σύγχρονης κοινωνίας και ευθύνες μπορούμε να καταλογίσουμε στην κυβέρνηση, στην αγορά, στο σύστημα, στους καπιταλιστές, στην παγκοσμιοποίηση και σε ένα σωρό άλλους παράγοντες.

Βέβαια δικαίωμα στην εργασία δεν σημαίνει και δικαίωμα για διορισμό στο δημόσιο όπως κακώς εννοούμε στην… Ελλάδα.

Μεγαλύτερη πληγή είναι η εκμετάλλευση του εργαζόμενου από την εργοδοσία κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα, ή υποκύπτεις στις απαιτήσεις μου ή προστίθεσαι στις λίστες των ανέργων και η σιωπηλή αποδοχή των εκβιασμών από συνδικαλιστές που εξαργυρώνουν την σιωπή τους και την καλή τους συμπεριφορά έναντι των εργοδοτών με προσωπικά ανταλλάγματα και οφέλη.
Ποιος φταιει άραγε σε αυτές τις περιπτώσεις;
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μεμονωμένα φαινόμενα, για παρακμή του συνδικαλιστικού κινήματος, την κορύφωση μιας κρίσης, ή να επικαλεσθούμε ως άλλοθι το ότι ζούμε σε μια μεταβατική εποχή;
Όπως και να έχουν τα πράγματα ένα είναι βέβαιο.
Η αποστασιοποίηση των εργαζομένων και η αποχή της συντριπτικής τους πλειοψηφίας από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και η μη συμμετοχή τους στις όποιες κινητοποιήσεις είναι γεγονός αναμφισβήτητο.
Άλλωστε κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην πολιτική αλλά και σε άλλους τομείς όπου απαιτείται η ενεργός συμμετοχή του πολίτη και είναι ένα θέμα που πρωτίστως θα πρέπει να απασχολήσει όλους τους ενασχολούμενους, διότι δεν μπορεί η αίσθηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών για αποχή να είναι λάθος αλλά σίγουρα πηγάζει από την αγανάκτηση και την απογοήτευση που του προσφέρουν απλόχερα όσοι έχουν ταχθεί να προασπίζουν τα συμφέροντά του και τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.
Εκφράσεις όπως, όλοι τους είναι ίδιοι, όλοι τα παίρνουνε, όλοι κοιτούν το συμφέρον τους, όλοι τους είναι διαπλεκόμενοι, για εμάς ή για τον τόπο μας δεν ενδιαφέρεται κανένας κ.λ.π. είναι συνήθεις και καθόλου τιμητικές για τους φέροντες αξιώματα, κι επειδή χωρίς φωτιά καπνός δεν βγαίνει όπως λεει και η λαϊκή παροιμία, καιρός είναι να προχωρήσουν στην αυτοκάθαρσή τους πριν η ανοχή και η αποχή των πολιτών μετατραπεί σε… οργή.


ΥΓ.: Επιστολή αφιερωμένη σε όσους ελπίζουν ακόμη στην προάσπιση
των δικαίων τους από αυτούς που έχουν ταχθεί να το πράξουν.

ΜΠΕΝΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
E-mail: beneas13@hol.gr
τ. μέλος Δ.Σ. σωματείου εργαζομένων GROUP 4 SECURITAS
τ. αντιπρόσωπος Π.Ο.Ε.Δ.Χ.Β.
τ. αντιπρόσωπος Ε.Κ.Ε.Α.Π. - Ε.Κ.Ε.Δ.Α.

Δημοσίευση : «ΧΑΪΔΑΡΙ Η πόλη μας» Φύλλο 48 Φεβρουάριος 2003