Με την απονενοημένη του απόφαση να προκαλέσει δημοψήφισμα για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που συρρικνώνουν τις δημοκρατικές εγγυήσεις της νομοθετικής εξουσίας αλλά και της διοικητικής αποκέντρωσης στην Ιταλία ο πρωθυπουργός των τριών τελευταίων ετών της γειτονικής χώρας, επιβεβαίωσε ότι ήταν πολύ λίγος σε σχέση με το μέγεθος των προβλημάτων της χώρας του. Είχε όμως τη φιλοτιμία να παραιτηθεί. Η Ιταλία έρχεται τώρα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και προκαλεί το ευρωπαϊκό διευθυντήριο της ευρωπαϊκής αυτοκαταστροφής να διευρύνει επί τέλους τους προβληματισμούς του. Τα πακέτα των μεταρρυθμίσεων, εν ονόματι των οποίων εκβιάζονται σήμερα οι ευρωπαϊκοί λαοί αποτελούν κοινωνικούς οδοστρωτήρες κοινωνικών και δημοκρατικών κεκτημένων δεκαετιών. Τείνουν να ισοπεδώσουν τους ευρωπαϊκούς τίτλους υπερηφάνειας της μεταπολεμικής Ευρώπης. Αυτούς για τους οποίους οι ευρωπαϊκοί λαοί συμφώνησαν να συσπειρωθούν για να οικοδομήσουν μια δίκαιη και πολιτισμικά αυτόφωτη Ευρώπη. Ο Ρέντσι πλήρωσε χτες το κόστος απαράδεκτων μυστικών συμβιβασμών, πίσω από την πλάτη του ιταλικού λαού. Ο ιταλικός λαός είπε όχι. Ένα όχι που εκπροσωπεί και την Ελλάδα και την Ισπανία και την Πορτογαλία. Ένα όχι που επαναλαμβάνει το προδομένο όχι του ελληνικού λαού το καλοκαίρι του 2015. Για ποιες μεταρρυθμίσεις ήθελε ο Ρέντσι να συρρικνώσει τις νομοθετικές διαδικασίες στη χώρα του; Ποιες μεταρρυθμίσεις ήθελε να επιταχύνει με συνεπτυγμένες νομοθετικές διαδικασίες; Γιατί ήθελε περισσότερο διοικητικό συγκεντρωτισμό σε μια χώρα που η τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση έχει μεταπολεμικά αποδειχτεί πιο αποτελεσματική από το κεντρικό πολιτικό σύστημα, έστω κι αν ήταν κατά πλειοψηφία στα χέρια της αριστερής αντιπολίτευσης; Δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το αύριο της Ιταλίας κι ας μην κάνουμε τώρα υποθέσεις. Το ζήτημα είναι ότι ο αγώνας δεν είναι πια για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων των χωρών. Ο αγώνας πλέον είναι για τη δημοκρατία στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου