Πρωταπριλιάτικο γήπεδο στον Βοτανικό!!!

Σε μια περίεργη συγκυρία που κυριαρχεί στη ζωή μας το γκρίζο, που δεν έχω την παραμικρή διάθεση να εκφράσω άποψη ή να συμμετάσχω στον δημόσιο διάλογο, που δεν έχω ούτε τη διάθεση να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα γύρω μου, που με έχει κατακυριεύσει το συναίσθημα της απογοήτευσης και της παραίτησης, η πλειοψηφία των μελών του Παναθηναϊκού πήρε χθες μια μεγάλη απόφαση για το μέλλον του Συλλόγου. Ξημερώνει πρωταπριλιά και μέσα στο μυαλό μου φαντάζει σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα ότι ο Παναθηναϊκός θα αποκτήσει σύγχρονο γήπεδο και εγκαταστάσεις έπειτα από τόσες δοκιμασίες! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα από το ξεκίνημα της διαδικτυακής παρουσίας αυτού του blog υπήρχε η διάθεση να τιμήσουμε αυτή τη μέρα αναστατώνοντας τους αναγνώστες μας με τα ψέματα που σκαρφιζόμασταν. Φέτος δεν θα το κάνουμε, αλλά θα σταθούμε στην μεγάλη απόφαση που μοιάζει ίσως με το μεγαλύτερο πρωταπριλιάτικο ψέμα. Διεκδικούσαμε ως χώρα τη χρυσή Ολυμπιάδα που πήγε το 1996 στην Ατλάντα και από τότε μιλάγαμε για γήπεδο του Παναθηναϊκού στου Γουδή. Πέρασαν από τότε δεκαετίες και η ομάδα πότε έφτιαχνε γήπεδο στου Γουδή, πότε στον Ελαιώνα, πότε στο Ελληνικό. Πότε πήγαινε στο ΟΑΚΑ και πότε πήγαινε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Πάντα λέγαμε τέλος η Λεωφόρος, πάντα την αποχαιρετούσαμε με γιορτές και πυροτεχνήματα και πάντα επιστρέφαμε σ' αυτή. Καμιά προσπάθεια για νέο γήπεδο δεν ευοδώθηκε και κάθε φορά αυτό μας γέμιζε με πίκρα. Και κάθε φορά βρίσκαμε παρηγοριά στα γνωστά λημέρια. Και κάθε φορά αρθρογραφούσαμε για την Λεωφόρο των ονείρων μας... Μια Λεωφόρο που αντικειμενικά δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες μιας ομάδας που ήθελε να πρωταγωνιστήσει. Και να που σήμερα φαίνεται πως βρισκόμαστε λίγο πριν την υλοποίηση του ονείρου. Με πληρέστερο σχεδιασμό, πολιτική βούληση και την έγκριση της πλειοψηφίας των μελών, που πιστεύω ότι με αυτή την απόφαση έγραψαν ιστορία. Παρόλα αυτά πολλοί από τους φιλάθλους της ομάδας μας εξακολουθούν να είναι καχύποπτοι. Πολλοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν. Πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για πρωταπριλιάτικο ψέμα... Συνέπεσε και η ημερομηνία... Όμως εγώ πιστεύω ότι εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους εμάς που με τον αγώνα μας προσθέσαμε έστω και ένα μικρό λιθαράκι στη διεκδίκηση του ονείρου και την επίτευξη του στόχου. Το μόνο πράγμα που με θλίβει είναι ότι κάποιοι φίλοι όπως ο Κωστής, ο Σταύρος, ο Κώστας, δεν είναι πλέον μαζί μας για να χαρούν κι αυτοί!!!