Ο απαγορευμένος καρπός του Μεσσηνιακού Παραδείσου!!!

Υπάρχει Παράδεισος!
Ναι! Υπάρχει παράδεισος. Θα τον βρεις εκεί. Στους σκουροπράσινους σταφιδόκαμπους. Εκεί όπου η λάβρα του Αυγουστιάτικου ήλιου σιγοψαίνει στ’ αλώνι την κατάμαυρη απλωμένη σταφίδα και τα μοναδικά σύκα στις βραγιές.

Το άρωμά τους εξαίσιο και πρωτόγνωρο. Να ’χεις πνευμόνια, ολάκερο να το ρουφήξεις.

Θα τον βρεις εκεί στις μυριοπράσινες πλαγιές με τις συκιές, τις ελιές, τις αμυγδαλιές, τις αχλαδιές, τις γουρναπιδιές, τις γκορτσιές, το αγριόβατο και τα πρώιμα αμπέλια.

Εκεί που σαν πεινάσεις, σαν άλλος Αδάμ, απλώνεις το χέρι, κόβεις και τρως. Λεύτερα και άφοβα. Αφού η Εύα, παίρνει το μπάνιο της, μόνιμα, στην απέραντη χρυσή αμμουδιά της, (μικρή Σαχάρα την λέω). Αντάμα με τις καρέττα - καρέττα.

Θα τον βρεις εκεί που μια ασπροκόκκινη μπουκαμβίλια μετατρέπει ακόμη και το πιο άσχημο μπαλκόνι σε πανέμορφη ανθοδέσμη, σε πίνακα ζωγραφικής.

Θα τον βρεις εκεί όπου η τριανταφυλλιά, η πορτοκαλιά, η λεμονιά και τον χειμώνα ανθίζουν.

Θα τον βρεις εκεί που μια μόνη της κληματαριά μπορεί να επαναλάβει το θαύμα του εν Κανά γάμου.

Θα τον βρεις εκεί όπου η ντοματιά, η αγγουριά, η φασολιά, η μελιτζάνα, η μπάμια, η πιπεριά, η πατάκα, η καρπουζιά, η πεπονιά, το αράπικο φιστίκι οργιάζουν, προσφέροντας τροφή σε φτωχούς και πλούσιους.

Θα τον βρεις εκεί στις ανοιχτοπράσινες κορδέλες των κάμπων, καμωμένες από λυγερά καλάμια στις όχθες μικρών ποταμών.

Εκεί όπου η ιτιά, η καρυδιά, η μουριά, η μυρτιά, τα πλατάνια και η πάσης φύσεως χλωρίδα και πανίδα προσφέρουν τόπο χλοερό, τόπο φωτεινό, τόπο δροσερό, τόπο θείας μουσικής μελωδίας, τόπο αναπαύσεως.

Εκεί που ο φίκος και ο ιβίσκος γίνονται δένδρα και κάτω από μια βελανιδιά σταλίζουν χίλια πρόβατα.

Θα τον βρεις εκεί στις φιδίσιες χρυσοποίκιλτες ακρογιαλιές όπου οι άνθρωποι νιώθουν ή γίνονται με μιας πρωτόπλαστοι.

Ερωτεύονται στα πεντακάθαρα, ζεστά της θάλασσας νερά και με τον έρωτα οδηγό και σκανταλιάρη οδεύουν προς το προαιώνιο παιχνίδι της ζωής, την διαιώνιση του είδους.

Θα τον βρεις εκεί στις πανέμορφες πλούσιες πλαγιές και τα γάργαρα νερά του πιο αστραφτοφορεμένου με κατάλευκα ρούχα βουνού και όλων των υπολοίπων που αγκαλιάζουν τον παραδείσιο κάμπο εν είδει χαλκοπράσινου φράχτη.

Εκεί που τα βράδια το φεγγάρι πλημμυρίζει με φως το πέλαγος και αισθάνεσαι ότι είσαι και εσύ ένα μικρό κομμάτι του σύμπαντος κοιτώντας ψηλά τον έναστρο ουρανό με την μοναδική την απροσδόκητη καθαρότητά του.

Εκεί που για νανούρισμα στον ίσκιο της ελιάς της ασημόκλωνης έχεις των τζιτζικιών το γλυκό μονότονο τραγούδι και την μεσημβρινή δροσερή μπουκαδούρα ανακατεμένη με την αρμύρα και το ιώδιο της θάλασσας.

Εκεί που όταν ο ήλιος βασιλέψει αρχίζουν των βατραχιών και των νυχτοπουλιών οι ατέλειωτες νυχτερινές συναυλίες.

Ναι, υπάρχει παράδεισος. Θα τον βρεις τέλος πάντων εκεί στον μοναδικό κάμπο, όπου τα πάντα ευδοκιμούν, έστω κι αν φυτευτούν ανάποδα.

Πήγαινε λοιπόν και μπήξε οποιοδήποτε κλαρί θέλεις ανάποδα και αν δεν φυτρώσει, τότε θα δεχθώ πως έκανα λάθος, για το ότι υπάρχει επίγειος παράδεισος.

Θα τον βρεις εκεί που η μυρωδιά του ψύλληθρου είναι αυτή που πρώτη σε υποδέχεται κατά την άφιξή σου και θα σε συντροφεύει στις εξορμήσεις που θα κάνεις σε αρχαιολογικούς χώρους, μοναστήρια, μνημεία και βιότοπους.

Και τώρα θαρρώ πως κατάφερα να σου δείξω το δρόμο προς αυτόν.

Μα για να είμαι σίγουρος, θα σου ψελλίσω και το όνομά του.

Μεσσηνία!!! τον λένε, Μεσσηνία!!! φίλε μου.

Κι αν θέλεις να μάθεις και για τον απαγορευμένο καρπό…

Άστα, υπάρχει κι αυτός εκεί, μεγαλόπρεπος, θωρακισμένος, τεράστιος, μοναδικός και απρόσιτος.

Φραγκόσυκο τον λένε. Αν τον κατακτήσεις και τον δοκιμάσεις, τα ξαναλέμε φίλε μου…

Άκου τώρα και το κρυφό μυστικό.

Ο ουράνιος παράδεισος δεν είναι τίποτε άλλο από τον αντικατοπτρισμό του επίγειου. Πιστό αντίγραφο σου λέω. Μόνο που στον ουράνιο πηγαίνουν μονάχα δίκαιες ψυχές, ενώ στον επίγειο, μπορείς να βρεθείς ψυχή τε και σώματι, με ή χωρίς αμαρτίες.

Ιδού λοιπόν η ευκαιρία για γνήσια γεύση από πραγματικό παράδεισο εν τω μέσω του Αυγούστου…

Υ.Γ. Η διαδρομή του καθενός μας προς τον ουράνιο παράδεισο είναι δύσβατη, εξίσου δύσβατη με την διαδρομή για τον επίγειο παράδεισο, για την Μεσσηνία. Αποκομμένη από την υπόλοιπη Ελλάδα, χωρίς σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, χωρίς σύγχρονο λιμάνι, με σιδηρόδρομο από την εποχή του Τρικούπη και αεροδρόμιο που υπολειτουργεί, περιμένει εμάς που την γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε να μας προσφέρει απλόχερα μια πανδαισία χρωμάτων, αρωμάτων και γεύσεων. Να διεγείρει για άλλη μια φορά το σύνολο των αισθήσεών μας.

Τι κρίμα που αυτός ο ευλογημένος τόπος δεν ευτύχησε μεταπολεμικά και μέχρι τις ημέρες μας να βγει από την απομόνωση που τον έχουν καταδικάσει, πολιτικοί, πολιτικάντηδες και πονηροί πολιτευτές από όλο το πολιτικό φάσμα, της κεντρικής αλλά και της τοπικής εξουσίας;

Ίσως όμως αυτή η απομόνωση και η δυσκολία να τον ανακαλύψεις να είναι και όλη η μαγεία για εμάς τους μυημένους και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν έχουμε ξεσηκωθεί ακόμα…

Γεώργιος Μπενέας - Καλοκαίρι 2005