Η θέα της Βοϊδοκοιλιάς από ψηλά σου κόβει την ανάσα!!!

Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Φέτος το καλοκαίρι θα έκανα υπέροχες διακοπές: δεν θα καθόμουν μόνο στο χωριό, αλλά θα πραγματοποιούσα πολλές εκδρομές. Μία από αυτές ήταν να επισκεφτώ το Ντιβάρι, να ανεβώ στο Παλαιόκαστρο και να καταλήξω στη Βοϊδοκοιλιά. Ο στόχος επετεύχθη! Χτες, κατά τη μία το μεσημέρι έριξα την πρώτη μου βουτιά στα πανέμορφα γαλαζοπράσινα νερά της παραλίας στο Ντιβάρι, ακριβώς κάτω από το Παλαιόκαστρο. Ήταν η δεύτερη φορά που επισκέφτηκα αυτήν την τοποθεσία και ήταν ομολογουμένως πολύ πιο μαγική απ’ ό,τι την θυμόμουν. Η θάλασσα γαλήνια, τα νερά κρυστάλλινα κι η αμμουδιά γεμάτη κοχύλια. Κατά τις έξι το απόγευμα κι αφού είχε πέσει λίγο ο ήλιος αποφάσισα να ανεβώ στο Παλαιόκαστρο. Μία δύσκολη ανάβαση, 45 λεπτών, με στενά και δύσβατα μονοπάτια, γεμάτα πέτρες. Όμως, αυτό που αντίκρισα ήταν η καλύτερη ανταμοιβή. Από ένα μικρό άνοιγμα των τειχών του κάστρου ξεπρόβαλλε από ψηλά η Βοϊδοκοιλιά. Μία θέα που σου κόβει την ανάσα. Τα λόγια είναι περιττά… Αφού αγαλλίασε η ψυχή μου, συνέχισα το δρόμο μου για να φτάσω στον τελικό προορισμό. Και νά, εντός ολίγου βρέθηκα να περπατάω στην αμμουδιά της Βοϊδοκιλιάς. Μια αμμουδιά γεμάτη κοχύλια, δέντρα και άγρια χόρτα. Μια παραλία με άγρια ομορφιά που όμως σε ηρεμεί. Ο ήλιος έπεφτε σιγά-σιγά, ετοιμαζόταν να δύσει. Η θάλασσα με ένα ελαφρύ κυματάκι είχε πάρει ένα βαθύ μπλε χρώμα, ενώ στο άνοιγμά της, ο ήλιος με αυτό το υπέροχο χρώμα, ροζ-πορτοκαλί, του σούρουπου καθρεπτιζόταν πάνω της. Ήταν ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής αφού ο ήλιος χάθηκε στα σύννεφα και στη θάλασσα, κάνοντας μόνο μια στάση στην κοσμοπολίτικη Γιάλοβα. Και παρά την κούραση, θα το ξανάκανα χίλιες φορές!