Άλλο σώστε και άλλο αναδείξτε τα αρχαία στην Υπαπαντή!!!

Μετά τις χθεσινές δηλώσεις της υπουργού πολιτισμού λαμβάνει τέλος η συζήτηση που άνοιξε τελευταία για την ανάδειξη όπως είναι το σωστό και όχι για τη σωτηρία των αρχαίων κάτω από την πλατεία της Υπαπαντής.

Όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, οι επόμενες γενιές θα μπορέσουν να αναδείξουν ότι υπάρχει καλά προστατευμένο σε αυτόν τον χώρο.

Βέβαια κάποιοι επιμένουν ότι αυτό πρέπει να γίνει τώρα και προχώρησαν χθες σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία της Υπαπαντής, μόνο που η υπουργός τους αγνόησε επιδεικτικά. Οι συσχετισμοί στο δημοτικό συμβούλιο λόγω απλής αναλογικής επιτρέπουν τέτοιες δράσεις. Άλλωστε οι φιλοδοξίες του καθενός είναι θεμιτές. Μόνο που στο τέλος αποφασίζουν οι πολίτες. 

Εάν ζούσα σε άλλη χώρα θα έλεγα κι εγώ Τώρα είναι η Ώρα. Όμως κάτω από τις παρούσες συνθήκες προτιμώ μια σύγχρονη πλατεία (που δεν θα είναι υπαίθριο πάρκινγκ) για την οποία οι μελέτες και η χρηματοδότηση έχουν εξασφαλιστεί.

Οι Καλαματιανοί θα πρέπει να κατανοήσουν ότι εάν ξεκινήσει αυτή τη στιγμή η ανάδειξη κάποιων αρχαίων, ο χώρος θα καταστεί για δεκαετίες ένα απέραντο εργοτάξιο το οποίο κατά το μεγαλύτερο διάστημα θα είναι ανενεργό.

Οι σημερινές γενιές των Καλαματιανών δεν θα ζουν για να δουν το έργο ολοκληρωμένο. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει στο πλείστο ανάλογων περιπτώσεων στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Ως παράδειγμα θα σας αναφέρω τη Μονή Δαφνίου στην πόλη μου στο Χαϊδάρι που εξακολουθεί να παραμένει ημιτελής και μη επισκέψιμη από τους σεισμούς του 1981 και του 1999.

Η Καλαμάτα στην προσπάθεια να βρει τον βηματισμό της μετά την απώλεια της πολιτιστικής πρωτεύουσας χρειάζεται άμεσες παρεμβάσεις που θα έχουν θετικό πρόσημο στο ισοζύγιο της πόλης, όπως η ανάπλαση της πλατείας στην Υπαπαντή,  υπό την προϋπόθεση να μην εξελιχθεί σε ένα νέο γεφύρι της Άρτας όπως η πρόσφατη ανάπλαση της Ιατροπούλου.

Η υπουργός πολιτισμού κ. Μενδώνη εγκαινίασε χθες ένα μικρό έργο στην είσοδο του Κάστρου της Καλαμάτας, αμφιλεγόμενης αισθητικής κατά την άποψή μου, με πολύ τσιμέντο και λίγο πράσινο, για το οποίο απαιτήθηκε χρόνος άνω των πέντε ετών για την υλοποίησή του από τον Ιανουάριο του 2015 που κατεδαφίστηκε το ελαιοτριβείο Σπυρίδη σε αυτόν τον χώρο.

Η υπόθεση απαλλοτρίωσης του ακινήτου Νικολάου Σπυρίδη, επιφάνειας 507,37 τετραγωνικών μέτρων, ανάγεται στο 1996, όταν ο ιδιοκτήτης υπέβαλε αίτηση με την οποία παραχωρούσε οικειοθελώς το ακίνητό του προς αγορά από το υπουργείο Πολιτισμού.

Μεταξύ άλλων, το 2002 ομοφώνως γνωμοδότησε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για την αναγκαστική απαλλοτρίωση του ακινήτου, ενώ το 2006 εκδόθηκε ΚΥΑ με την οποία κηρύχθηκε η αναγκαστική απαλλοτρίωση του ακινήτου για αρχαιολογικούς σκοπούς.

Το 2009, η Διεύθυνση Απαλλοτριώσεων προχώρησε στη διαδικασία της απευθείας αγοράς για αρχαιολογικούς σκοπούς, δεδομένου ότι η απαλλοτρίωση δε συντελέστηκε, επειδή δεν κατέστη δυνατή η παρακατάθεση της επιδικασθείσας αποζημίωσης λόγω έλλειψης πιστώσεων. Την ίδια χρονιά, ο ιδιοκτήτης αποδέχθηκε την απευθείας εξαγορά.

Το 2010, η Διεύθυνση Απαλλοτριώσεων ζήτησε από το ΤΑΠΑ τη χορήγηση βεβαίωσης πίστωσης συνολικού ποσού 561.000 ευρώ (550.000 ως τίμημα ακινήτου συν 11.000 για συμβολαιογραφικά έξοδα), προκειμένου να ολοκληρωθεί η απευθείας αγορά και να υπογραφεί το συμβόλαιο.

Το 2011, η Διεύθυνση Απαλλοτριώσεων ζήτησε από το ΤΑΠΑ την έγκριση της εν λόγω δαπάνης και την έκδοση εντάλματος.

Και για να μην τα πολυλογούμε, μέσα από ένα γραφειοκρατικό δαίδαλο φτάσαμε στα σημερινά τετελεσμένα.

Αυτά δυστυχώς συμβαίνουν στην χαρτόβια...

Εδώ θα πρέπει να θυμίσω ότι εκείνη την εποχή υπήρξαν και αντιδράσεις πολιτών οι οποίοι ήταν αντίθετοι με την κατεδάφιση του ελαιοτριβείου υποστηρίζοντας ότι κανείς δε σκέφτηκε ότι εξαφανίζουμε ένα κομμάτι από την ιστορία της πόλης χωρίς ουσιαστικό λόγο. Κι αυτό, διότι κάλλιστα θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε έναν πολυχώρο πολιτισμού, δίπλα από έναν άλλον ανάλογο. Οι δικαιολογίες για την πρόσβαση στο Κάστρο είναι αστείες!

Βέβαια αυτό το οποίο θέλω να τονίσω είναι ότι πολλές φορές δια της αφαίρεσης προσθέτουμε στο ισοζύγιο μιας πόλης. Το ζήτημα είναι τι επιλέγουμε να αφαιρέσουμε. Και στην παρούσα περίπτωση αυτό θα το κρίνετε εσείς μετά την ολοκλήρωση του εγχειρήματος που όπως είδατε απασχόλησε την τοπική κοινωνία από το 1996...