Εκδρομή στη Μηλιωτόβρυση στο Μηλιώτη Μεσσηνίας!!!

 

Αρκετοί φίλοι μας έλκουν την καταγωγή τους από το χωριό Μηλιώτη της Μεσσηνίας και σε συζητήσεις που είχαμε μαζί τους μας προέτρεψαν να το επισκεφθούμε περνώντας οπωσδήποτε και από τη Μηλιωτόβρυση. Το νερό είναι η ζωή του ανθρώπου. Η ζωή κάθε ζωντανού πλάσματος. Κάθε κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, προσπαθεί να κατοικήσει κοντά στην πηγή της ζωής. Κάθε χωριό προτιμά να φτιάξει τη ζωή του γύρω από τις πηγές που χαρίζουν την ευτυχία. Κοντά στις πηγές χτίζουν τα μοναστήρια κι εκείνοι που αφιερώνουν την ύπαρξή τους στο Θεό. Πολλοί απο τους νέους ανθρώπους μεγαλώνοντας μέσα στις ευκολίες και τους αυτοματισμούς της σύγχρονης ζωής δεν μπορούν να διανοηθούν πως εξασφάλιζαν οι οικογένειες το νερό για τις ανάγκες τους, μόλις λίγες δεκαετίες πριν. Η ύδρευση του χωριού ήταν μεγάλο και δύσκολο πρόβλημα. Απασχολούσε κάθε οικογένεια. Ο τρόπος της ύδρευσης επί πολλά χρόνια στηριζόταν στην προσπάθεια του χωριού, τουλάχιστον να υπάρχει νερό. Δεν υπήρχαν ούτε τα μέσα τα οικονομικά, ούτε τα μηχανικά για βελτίωση και καλύτερη οργάνωση. Εξακολουθούσε να λειτουργεί ο παλιός τρόπος της μεταφοράς του νερού από τις πηγές. Κανένα σπίτι δεν είχε εγκατάσταση νερού, αφού ο τρόπος μεταφοράς του ήταν αποκλειστική υπόθεση κάθε σπιτιού. Ήταν υποχρεωμένο κάθε σπίτι ν’ απασχολεί ένα άτομο για τον εφοδιασμό του πολύτιμου αγαθού. Ο απαραίτητος εξοπλισμός για μεταφορά ήταν τα δρύϊνα βαρέλια και ο μεταφορέας. Το νερό στις βρύσες δεν ήταν άφθονο, ώστε το γέμισμα των βαρελιών να γίνεται μ’ ευκολία και χωρίς δυσκολίες. Χρειαζόταν να περιμένεις. Ήταν απαραίτητη η σειρά προτεραιότητας. Ήταν ευκαιρία για κουβεντολόι και το σχετικό κουτσομπολιό. Πολλές φορές το θέμα της σειράς δημιουργούσε επεισόδια και διαπληκτισμούς. Ο εφοδιασμός με νερό ήταν συνήθως αρμοδιότητα των γυναικών. Των νοικοκυράδων του σπιτιού. Ο καλύτερος βοηθός στη μεταφορά ήταν ο γάιδαρος. Δινόταν κι αυτού του καημένου η ευκαιρία να κορέσει τη δίψα του. Να ξεδιψάσει. Και όταν γέμιζαν τα βαρέλια, έπαιρνε την ανηφόρα του γυρισμού. Το νερό στο σπίτι ήταν λειψό. Δεν βοηθούσε στην τήρηση καθαριότητας. Μαρτύριο μεγάλο ήταν για τα σπίτια που δεν διέθεταν μεταφορικό μέσο. Ήσαν υποχρεωμένες οι γυναίκες να μεταφέρουν το βαρέλι από τη βρύση στο σπίτι τους με την πλάτη τους. Ήταν δράμα καθημερινό. Νοσταλγώ τις θερινές διακοπές στο Αριστοδήμειο όταν ήμουν παιδί... Τις απογευματινές βόλτες στη βρύση του χωριού με το γάργαρο νερό κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο. Θυμάμαι τις βίκες που γεμίζαμε νερό και τις τυλίγαμε με κάτι βρεγμένα πανιά και τσουβάλια για να διατηρηθεί το νερό δροσερό στο κατώι. Πρόλαβα το χωριό χωρίς ύδρευση, ηλεκτρικό και καμπινέδες... Αλλά ας πούμε τώρα λίγα πράγματα για τον τόπο της επίσκεψής μας. Το χωριό Μηλιώτι ανήκει διοικητικά στον Δήμο Μεσσήνης και απέχει 27 χιλιόμετρα από την πόλη της Καλαμάτας. Βρίσκεται πλησίον του χωριού Χατζή και σε αυτό διαμένουν μόνιμα περίπου 80 κάτοικοι. Το Μηλιώτι είναι πανέμορφο, γραφικό, ορεινό χωριό χτισμένο πάνω σε λόφο και σε υψόμετρο 400 μέτρων αντικρίζοντας όλον τον Μεσσηνιακό κόλπο. Αξίζει κανείς να επισκεφθεί το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, που χτίστηκε πάνω στην πηγή στο Μηλιώτι, η οποία αναβλύζει ακόμα νερό. Στο χωριό θα δείτε πλακόστρωτες συνοικίες, τα αιωνόβια πλατάνια αλλά και το πέτρινο, παραδοσιακό και πανέμορφο καλντερίμι μήκους 800 μέτρων, που συνδέει τον επαρχιακό δρόμο με την πηγή. Θα ήταν παράλειψη για τον επισκέπτη αν φτάσει στο Μηλιώτι να μην περάσει και από το ξωκλήσι του Αγίου Δημητρίου, που είναι χτισμένο μέσα στο δάσος, περικυκλωμένο από βελανιδιές. Από το ξωκκλήσι του προφήτη Ηλία, που είναι χτισμένο στην κορυφή του βουνού η οποία βρίσκεται βορειότερα του χωριού και είναι γνωστή ως Μαργελοβούνι, θα θαυμάσετε την καταπληκτική θέα, τον Μεσσηνιακό κόλπο και το φυσικό λιμάνι της Πύλου. Στο Μηλιώτι υπάρχει και Λαογραφικό Μουσείο στο οποίο εκτίθενται εργαλεία, ενδυμασίες, παλιά βιβλία και σκεύη οικιακής χρήσης των τελευταίων 150 ετών.