Ο Στρατάρχης Μαιζών στην Καλαμάτα!!!

Γράφει η Μαρία - Ελένη Δημάκου

Από εθελοντής στρατιώτης, ισότιμος συνομιλητής του Μεγάλου Ναπολέοντα, του Λουδοβίκου, του Καρόλου, του Φιλίππου, του Μέτερνιχ και του τσάρου Νικόλαου. 

Για τους Έλληνες της εποχής, ο Maison ήταν ένας μαλθακός αριστοκράτης, όμως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στρατιωτικές φυσιογνωμίες του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1771 στο Epinay-sur-Seine, σ’ ένα μικρό σπιτάκι με ένα μόνο παράθυρο. Προερχόμενος από φτωχή οικογένεια, με πατέρα παντοπώλη ο οποίος τον προόριζε για διάδοχό του, καθόρισε μόνος του την μοίρα του. Το 1792, σε ηλικία 21 ετών κατατάχθηκε ως εθελοντής και πολέμησε κατά της Αυστρίας. Η Γαλλία σώθηκε και οι στρατιώτες ανακηρύχθηκαν σε ήρωες. Ο Maison έμεινε μόνιμα στον στρατό και με το σπαθί του ανέβηκε στην ανώτατη στρατιωτική ιεραρχία. Έλαβε μέρος σε 50 μάχες και τραυματίστηκε πάνω από 30 φορές. Ο ίδιος ο Ναπολέων είχε επισημάνει τις ικανότητές του, αν και οι απόψεις διίστανται αν πολέμησε ή όχι στη μάχη του Βατερλώ. Κατά μια εκδοχή, ο Maison, ως οξυδερκής στρατιωτικός, είχε προβλέψει τη συντριβή και δεν τον ακολούθησε.

Πέρα από την έφεση στη στρατιωτική πολιτική, τα κατάφερε περίφημα και στη διπλωματία και την πολιτική.

Στρατάρχης, Μαρεσάλος, Μαρκίων Πατρίκιος της Γαλλίας, ο Maison έλαβε πολλές διακρίσεις. Ο Ναπολέοντας, τον έστεψε αξιωματικό της Λεγεώνας της Τιμής και αργότερα ταξίαρχο και επικεφαλής της αυτοκρατορικής φρουράς. Τιμήθηκε επίσης με τον μεγαλοσταυρό της Ένωσης.

Ο Όθωνας, σε αναγνώριση των υπηρεσιών του, του απένειμε τον Μεγαλοσταυρό του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος. Το όνομα του φέρουν πολλοί δρόμοι (Αθήνα, Πάτρα, Καλαμάτα). Πέθανε το 1840 στο Παρίσι. Το όνομά του είναι χαραγμένο στην αψίδα του Θριάμβου και το πορτραίτο του βρίσκεται στο Μουσείο των Invalides (απόμαχων πολέμου).

Ύστερα από απόφαση των τριών Μεγάλων Δυνάμεων (συνθήκη του Λονδίνου του 1827), ο Κάρολος ο Ι’ της Γαλλίας αναλαμβάνει την αποστολή στην Πελοπόννησο εκστρατευτικού σώματος με επικεφαλής τον έμπειρο Maison για να διώξει τα απομείναντα στρατεύματα του Ιμπραήμ (18.000 άνδρες).

Στις 24 Ιουλίου 1828 συγκεντρώνονται στην Τουλόν 15.000 άνδρες. Στον λόγο του προς τους στρατιώτες του, ο Maison αναφέρει: «Μεγάλο και ευγενικό έργο σας αναθέτει ο βασιλιάς. Σας στέλνει να απαλλάξετε από την συμφορά έναν ενδοξότατο λαό. Το έργο αυτό τιμά την Γαλλία» (Τζανάκος, 2017, σ. 88).

Η οξύνοια και οι στρατηγικές κινήσεις του Maison αναγκάζουν τον Ιμπραήμ να αποχωρήσει σχεδόν αμαχητί στις 4 Οκτωβρίου, ενώ μέχρι τις 9 Οκτωβρίου παραδόθηκαν τα κάστρα του Ναβαρίνου, της Κορώνης και της Μεθώνης. Με το πέρας των στρατιωτικών επιχειρήσεων και μέχρι το 1833, ο γαλλικός στρατός έθεσε τα θεμέλια του νέου Ελληνικού κράτους (επιδιορθώσεις κάστρων, οδοποιία, λιμάνια, νοσοκομεία, κ.ά.).

Ο Μαιζών αποχώρησε από την Ελλάδα στις 22 Μαΐου του 1829, λαμβάνοντας από τον Καποδίστρια, ως αναμνηστικό ένα βυζαντινό σπαθί και ένα που άνηκε στον Καραϊσκάκη. Επιστρέφοντας στην Γαλλία, ανέλαβε πλέον πολιτικά και διπλωματικά καθήκοντα (υπουργός Εξωτερικών, υπουργός πολέμου, πρεσβευτής σε Βιέννη και Αγία Πετρούπολη) και συνέχισε για πολλά χρόνια να ενδιαφέρεται για την Ελλάδα. Ασχολήθηκε προσωπικά, ώστε να εγκριθεί δάνειο 4.500.000 φράγκων αλλά και για να συνεχιστεί η βοήθεια για την συντήρηση του στρατού της Ελλάδας. Από την αλληλογραφία των δύο ανδρών έχουν διασωθεί περισσότερες από 70 επιστολές.

Αν και επαγγελματίας στρατιωτικός και πιστός προασπιστής των συμφερόντων της πατρίδας του, ο Γάλλος στρατάρχης, ζώντας από κοντά τον τιτάνειο αγώνα των Ελλήνων, κατέληξε φιλέλληνας. «Άσχετα του τι θα είναι καλό για τη Γαλλία, την Αγγλία και τη Ρωσία… κοιτάξτε τα συμφέροντα της Ελλάδας» Παρίσι, 28 Ιουλίου 1829 (Τζανάκος, 2017, σ. 18).

Σύμφωνα με την Αναστασία Μηλίτση-Νίκα (2010, σ. 100), το 1828-1829, τμήμα του γαλλικού στρατού του Maison στρατοπέδευσε στην Καλαμάτα και παραχωρήθηκε ο Ναός Αγίου Νικολάου συνοικίας Πενταχωρίου για την εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων των καθολικών στρατιωτών. Μάλιστα, ο παρακείμενος χώρος χρησιμοποιήθηκε και ως νεκροταφείο των Γάλλων. Από την επιγραφή παραπλεύρως του ναού, το προσωνύμιο «Φλάριος» ανάγεται στην εποχή εκείνη εκ του γαλλικού frère = αδερφός).