Επιστροφή στα Τσέρια έπειτα από μια δεκαετία!!!

Θερινό ηλιοστάσιο. Η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου σήμερα και έπειτα απο από έντεκα χρόνια ήρθαμε ξανά σε ένα φιλόξενο χωριό της Μεσσηνιακής  Μάνης τα Τσέρια το οποίο πολύ εύστοχα οι Μανιάτες αποκαλούν μπαλκόνι της Μάνης, λόγω της υπέροχης θέας του στο απέραντο γαλάζιο του Μεσσηνιακού Κόλπου έως πέρα μακριά στον ορίζοντα στο ακρωτήριο Ακρίτας και στο νησάκι Βενέτικο των Μεσσηνιακών Οινουσών. Πρόκειται για ένα χωριό σκαρφαλωμένο σαν αετοφωλιά στις πλαγιές του Ταϋγέτου, του αγέρωχου και περήφανου αυτού βουνού, που είναι καμάρι των Μανιατών, το ψηλότερο βουνό της Πελοποννήσου κι ένα από τα γνωστότερα βουνά της Ελλάδας. Το γραφικό  χωριό που φαίνεται σαν πίνακας ζωγραφικής από το Εξωχώρι κρέμεται στο χείλος του γκρεμού πάνω από το φαράγγι του Βυρού που είναι ανάμεσά τους.  Ακολουθώντας ο πεζοπόρος το μονοπάτι που θα βρει λίγο έξω από τα Τσέρια, μπορεί να διασχίσει στο μεγαλύτερο μέρος του το ξακουστό φαράγγι συνολικού μήκους 19 χιλιομέτρων, από το υψόμετρο των 1.400 μ. από όπου ξεκινάει μέχρι και την έξοδό του στην Καρδαμύλη. Τα Τσέρια βρίσκονται στο μεγαλύτερο υψόμετρο από τα κατοικήσιμα χωριά της Μάνης και αποτελούνται από 6 οικισμούς: τα Τσέρια, τα Γιατρέικα, τον Ζαχαριά, το Καταφύγγιο, το Πεδινό και το Λεπτίνι. Επικρατέστερη εκδοχή για την ονομασία τους είναι ότι προέρχεται από τα τσεράτσια, δηλαδή τα ξυλοκέρατα, που αφθονούν εδώ. Ήταν κέντρο φημισμένων πετρομαστόρων γι αυτό και τα σπίτια εδώ είναι αληθινά μνημεία. Εντυπωσιακή είναι η κυκλική διάταξη των οικισμών για να ελέγχεται η πρόσβαση στην περιοχή και για να είναι εύκολή η διαφυγή σε περίπτωση επίθεσης. Μεγάλη ήταν η συμβολή των Τσεριωτών στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Μελανό σημείο για τον τόπο αυτό ήταν η δολοφονία του κορυφαίου κλεφταρματωλού Καπετάν Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη στον πύργο του κουμπάρου του Κουκέα. Σήμερα υπάρχει ο πύργος με την προτομή του ήρωα!