Σταθμοί, τραίνα και ορίζοντες!!!

Τις ατέλειωτες ώρες του εγκλεισμού μου στο σπίτι στα χρόνια του COVID-19, ξεφυλλίζω παλιά φωτογραφικά άλμπουμ. Είναι ένας καλός τρόπος να αποφεύγω τον ορυμαγδό της θλίψης και της ηθελημένης ή άθελης παραπληροφόρησης που κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ξεφυλλίζοντας λοιπόν στα περασμένα, σκέφτηκα να απαρνηθώ την ηθελημένη σιωπή μου και να μοιραστώ μαζί σας όμορφες εικόνες παρελθόντων ετών από ένα θέμα αγαπημένο…

Συμβαίνει μερικές φορές να συνδυάζουμε στο μυαλό μας έναν τόπο η ένα γεγονός με κάποιον ήχο, ένα χρώμα, μια συνήθεια ή μια μυρωδιά… Και αυτό με το οποίο τον συνδυάζουμε έχει ίσως αποτυπωθεί στο μυαλό μας από τα παιδικά μας χρόνια!

Όσοι έχουν ταξιδέψει με τραίνο πιθανόν να έχουν παρατηρήσει περιμένοντας στο σταθμό αυτή τη μυρωδιά που αναδύεται από τους ξύλινους τάκους που στερεώνονται οι σιδηροτροχιές και είναι εμποτισμένοι από τις αναθυμιάσεις των καυσίμων και των λιπαντικών του τραίνου. Αυτή τη μυρωδιά εγώ την έχω συνδυάσει με τον Αχλαδόκαμπο. Αυτομάτως μου έρχεται στο μυαλό όλη αυτή η διαδικασία που έκαναν τα τραίνα τη δεκαετία του ’60 και των αρχών του ’70 για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στο σημείο της γκρεμισμένης από τους Γερμανούς γέφυρας…

Το ταξίδι για τον τόπο των παιδικών μου καλοκαιρινών διακοπών διαρκούσε εκείνα τα χρόνια πάνω από 8 ώρες. Το τραίνο ήταν το μέσον που με έφερνε στον τόπο της γλυκιάς προσμονής. Το ταξίδι από τον Σταθμό Πελοποννήσου της Αθήνας ίσαμε το Πλατύ ή την Βαλύρα Μεσσηνίας αργότερα, ήταν μια πολύβουη γιορτή. Ο κόσμος στους σταθμούς, τα γεμάτα βαγόνια, η μυρωδιά κανέλας και ρυζόγαλου στην Κόρινθο, η τσίκνα από τα σουβλάκια στους Μύλους, οι σκοτεινές και υγρές γαλαρίες με το θαμπό φως των βαγονιών, το άρωμα του ψίλιθρου κατηφορίζοντας στον κάμπο της Μεσσηνίας, τα μουτζουρωμένα χέρια και το πρόσωπο από την κάπνα της ντηζελάμαξας, η κομμένη μου ανάσα στις ευθείες από τον αέρα που μαστίγωνε το πρόσωπο, μιας και το παράθυρο ήταν πάντα ανοικτό και το κεφάλι έξω, τα παστέλια στο Ζευγολατιό, το τρύπημα του εισιτηρίου από τον σταθμάρχη, το γκλιν - γκλιν στις ισόπεδες διαβάσεις και ένα σωρό άλλα, δεν σβήνουν από τη μνήμη όσες επανεκκινήσεις κι αν έχω κάνει... Όποτε βρεθώ σε σταθμό ή συναντήσω στο ταξίδι μου με το αυτοκίνητο ισόπεδη σιδηροδρομική διάβαση, κάνω δεξιά και κατεβαίνω... Λίγες φωτογραφίες, λίγα λεπτά αναπολώντας τα χρόνια που έφυγαν, τα ταξίδια που έκανα και επιστροφή στην σκληρή πραγματικότητα... Οι σταθμοί, τα τραίνα, οι ορίζοντες που ανοίγουν διάπλατα εμπρός, θα με συναρπάζουν μέχρι τέλους!