Που να τον πήγαινα... τον πήγα στου Κώστα Βασιλειάδη!!!

Κι εκεί που έκανα την μεσημεριάτικη βόλτα μου για να αποφορτιστώ από την ρουτίνα της καθημερινότητας ακούω να με φωνάζουν με το όνομά μου…

Η φθινοπωρινή παραλία της Καλαμάτας σχεδόν άδεια εκείνη την ώρα κι εγώ φωτογραφίζω την ομορφιά της…

Κάποιος από το βάθος που δύσκολα διακρίνεται επιμένει να φωνάζει κουνώντας τα χέρια του…

Πλησιάζω και τότε διακρίνω τον συνάδελφο με καταγωγή από τη Νάξο να έχει καταλάβει τον αιγιαλό μας…

Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, αλλά όπως λέει και η παροιμία, βουνό με βουνό δεν σμίγει…

Πλάκα θα έχει να ήρθες κολυμπώντας από το όμορφο νησί σου, του λέω αστειευόμενος…

Μετά τις χαιρετούρες και τα τυπικά, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό…

Είναι μεσημέρι, πάμε για φαγητό, του λέω…

Καλοφαγάς και γευσιγνώστης ο Μανώλης, δυνατό ποτήρι και ειδικός επί των αμνοεριφίων λόγω καταγωγής...

Σκέφτομαι να του τη βγω άτσαλα και να τον εντυπωσιάσω στα εδάφη μου…

Πάμε όπου θες φιλαράκι, ήταν η απάντηση…

Που να τον πήγαινα... Τον πήγα στου Κώστα Βασιλειάδη!

Θα έχει να το λέει χρόνια… Αυτό μόνο έχω να σας πω!
Μετά το γεύμα (εργασίας) πεταχτήκαμε και ως τις εγκαταστάσεις μας... Τι να κάνουμε... Μας έχουν φάει οι έγνοιες... Έτσι είμαστε εμείς οι (Σεΐχηδες) πετρελαιάδες!!!